(συνέχεια ἀπὸ τὸ γ' μέρος)
Ὁ νέος αὐτὸς ποὺ μήτε χρόνους πολλοὺς ἐνήστεψε, μήτε ποτὲ κοιμήθηκε στὸ ἔδαφος, μήτε φόρεσε τρίχινα ροῦχα, μήτε τὴ μοναχικὴ κουρὰ ἔλαβε, μήτε ἀπὸ τὸν κόσμο ἀναχώρησε σωματικά, ἀλλὰ μόνο πνευματικά· μόνο ἀγρύπνησε λίγο, καὶ φάνηκε ἀνώτερος ἀπὸ τὸν Λὼτ στὰ Σόδομα.
Ἢ μάλλον, ἔγινε ἄγγελος μέσα σὲ σῶμα, ποὺ ἐνῶ οἱ ἄλλοι τὸν ψηλαφοῦσαν καὶ τὸν ἔβλεπαν, ἦταν ἐντούτοις ἀκράτητος καὶ ἀσύλληπτος, ἄνθρωπος στὸ φαινόμενο καὶ ἄσαρκος στὸ νοούμενο, βλεπόμενος ἀπὸ ὅλους καὶ μόνος εὐρισκόμενος μὲ μόνο τὸν παντογνώστη Θεό.
Γι' αὐτὸ καὶ μὲ τὴ δύση τοῦ αἰσθητοῦ ἡλίου τὸν ἔλουσε τὸ γλυκὺ φῶς τοῦ νοητοῦ Ἡλίου, καὶ πολὺ εὔλογα· γιατὶ ἡ ἀγάπη του πρὸς τὸν ζητούμενο Θεὸ τὸν ἔβγαλε τελείως ἀπὸ τὸν κόσμο καὶ ἀπὸ τὴν ἴδια του τὴ φύση καὶ ἀπὸ ὅλα τὰ πράγματα καὶ τὸν ἔκανε ὅλον πνευματικὸ καὶ ὅλον φῶς, καὶ μάλιστα ἐνῶ κατοικοῦσε μέσα στὴν πόλη κι εἶχε τὴν ἐπιστασία ἑνὸς ἀρχοντικοῦ καὶ φρόντιζε γιὰ δούλους καὶ ἐλεύθερους καὶ ἔκανε καὶ ἔπραττε ὅλα ὅσα ἁρμόζουν στὸ βίο.
Ἀλλὰ εἶναι ἀρκετὰ αὐτὰ ποὺ εἴπαμε καὶ γιὰ ἔπαινο τοῦ νέου καὶ γιὰ παρακίνηση δική σας στὸν πόθο καὶ τὴν μίμησή του, ἢ θέλετε νὰ σᾶς πῶ καὶ ἄλλα μεγαλύτερα, τὰ ὁποῖα ἴσως δὲν μπορέσει νὰ δεχτεῖ ἡ ἀκοή σας; Ὅμως τί ἄλλο θὰ βρεθεῖ μεγαλύτερο ἢ τελειότερο ἀπὸ αὐτό; Σίγουρα δὲν ὑπάρχει ἄλλο μεγαλύτερο, καθὼς λέει ὁ Θεολόγος Γρηγόριος:
«Ἀρχὴ τῆς σοφίας εἶναι ὁ φόβος τοῦ Κυρίου. Ὅπου εἶναι ὁ φόβος, ἐκεῖ καὶ ἡ φύλαξη τῶν ἐντολῶν, ἐκεῖ καὶ ἡ κάθαρση τῆς σάρκας, ἡ ὁποία εἶναι ἕνα νέφος ἐμπρὸς στὴν ψυχὴ καὶ δὲν τὴν ἀφήνει νὰ δεῖ καθαρὰ τὴ λάμψη τὴ θεϊκή· κι ἐκεῖ ποὺ εἶναι ἡ κάθαρση, ἐκεῖ καὶ ἡ ἔλλαμψη. Καὶ ἡ ἔλλαμψη εἶναι ἡ ἰκανοποίηση τοῦ πόθου αὐτῶν ποὺ ποθοῦν τὰ μέγιστα ἢ τὸ μέγιστο ἢ αὐτὸ ποὺ εἶναι πάνω ἀπὸ μέγα.»
Λέγοντας αὐτὰ φανέρωσε ὅτι ὁ φωτισμὸς τοῦ Πνεύματος εἶναι τέλος ἀτελὲς κάθε ἀρετῆς, καὶ ὅποιος ἔρθει σ' αὐτόν, ἔφτασε στὸ τέλος καὶ τὸ πέρας ὅλων τῶν αἰσθητῶν καὶ βρῆκε τὴν ἀρχὴ τῆς γνώσεως τῶν πνευματικῶν.
Αὐτὰ εἶναι, ἀδελφοί μου, τὰ θαυμάσια τοῦ Θεοῦ· γιὰ τοῦτο φανερώνει ὁ Θεὸς τοὺς κρυπτόμενους Ἁγίους Του, ὥστε ἄλλοι νὰ τοὺς μιμηθοῦν καὶ ἄλλοι νὰ μείνουν ἀναπολόγητοι. Γιατὶ κι ἐκεῖνοι ποὺ βρίσκονται μέσα στοὺς περισπασμοὺς καὶ ὅσοι εἶναι στὰ κοινόβια, τὰ ὄρη καὶ τὰ σπήλαια καὶ πολιτεύονται ὅπως πρέπει, σώζονται καὶ ἀξιώνονται νὰ λάβουν ἀπὸ τὸν Θεὸ μεγάλα καλά, γιὰ μὸνη τὴν πίστη τους πρὸς Αὐτόν, ἔτσι ὥστε ὅσοι ἀποτυγχάνουν ἀπὸ ραθυμία, νὰ μὴν ἔχουν νὰ ποῦν τίποτε τὴν ἡμέρα τῆς Κρίσεως.
Γιατί, ἀδελφοί μου, δὲν ψεύδεται Αὐτὸς ποὺ ὑποχέθηκε νὰ σώζει γιὰ μόνη τὴν πίστη πρὸς Αὐτὸν. (Ἰω. 3,15-16). Λοιπὸν λυπηθῆτε τὸν ἑαυτό σας καὶ ἐμᾶς ποὺ σᾶς ἀγαποῦμε καὶ συχνὰ θρηνοῦμε καὶ κλαῖμε γιὰ χάρη σας -γιατὶ τέτοιοι προστάζει νὰ εἴμαστε ὁ σπλαχνικὸς καὶ ἐλεήμων Θεός-·
καὶ πιστεύοντας ὁλόψυχα στὸν Κύριο, ἀφῆστε τὴ γῆ κι ὅλα ὅσα παρέρχονται, καὶ προσέλθετε καὶ κολληθεῖτε σ' Αὐτόν, γιατὶ λίγο ἀκόμη καὶ ὁ οὐρανὸς μὲ τὴ γῆ θὰ παρέλθουν, καὶ ἔξω ἀπὸ τὸ Θεὸ δὲν ὑπάρχει οὔτε στάση οὔτε πέρας οὔτε κατάληξη τῆς πτώσεως τῶν ἁμαρτωλῶν.
Ἀφοῦ δηλαδὴ ὁ Θεὸς εἶναι ἀχώρητος καὶ ἀκατάληπτος, πές μου, ἂν μπορεῖς, ποῦ θὰ βρεθεῖ τόπος γιὰ ὅσους ἐκπίπτουν ἀπὸ τὴ βασιλεία Του;
(... συνεχίζεται στό ε' μέρος).
Ἅγιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος
Νεοελληνικὴ ἀπόδοση: Ἀντώνιος Γ. Γαλίτης
Πηγή: Φιλοκαλία, «Τὸ περιβόλι τῆς Παναγίας», Τόμος Ε', σελ. 297-298.