Ἀπὸ τὸν βίο τοῦ Ὁσίου Ὀνουφρίου Ἐνῷ ἐκαθήμην ποτὲ εἰς τὴν κέλλαν μου, ἔνευσεν ὁ Θεὸς εἰς τὴν καρδίαν
μου νὰ ὑπάγω εἰς τὴν ἐσωτέρον ἔρημον· νὰ εὔρω Ὁσίους ἄνδρας νὰ λάβω τὴν
εὐλογίαν των. Οὕτως οὖν ἐξελθὼν τοῦ Μοναστηρίου ἐπῆρα ὀλίγους ἄρτους,
καὶ ὕδωρ ὅσον ἠδυνάμην, καὶ ἀρξάμενος τὴν ὁδοιπορίαν μὲ πόθον πολύν,
ἐπεριπάτησον ὀλίγας ἡμέρας, καὶ εὑρών ἕνα κεκλεισμένον σπήλαιον, ἔκρουσα
τὴν θύραν λέγων, κατὰ τὴν τάξιν, τό, Πάτερ εὐλόγησον, καὶ μὴ ἀκούων
ἀπόκρισιν ἤνοιξα τὴν θύραν· εἰσελθὼν δὲ εὗρον ἄνθρωπον ἱστάμενον ὄρθιον
εἰς σχῆμα προσευχομένου καὶ ὅτε προσήγγισα αὐτῷ ἔπεσε κατὰ γῆς. Τὸ δὲ
φόρεμά του ἧτο ἀπὸ φύλλα φοίνικος καὶ ἔγεινεν ἀπὸ τὴν πολυκαιρίαν ὡς
στάχτη εἰς τὰς χεῖρας μου. Ἐγὼ δὲ φοβηθεὶς προσηυχόνην λέγων τὸν Ἄμωμον
καὶ ἄλλους ψαλμοὺς ὅσους ἤξευρα, καὶ ὡς ἠδυνήθην ὅλην τὴν νύκτα ἐδεόμην
διὰ τὴν ψυχήν του, ἐνταφίασα δὲ αὐτὸν ὡς ἠμπόρεσα. Καὶ τὸ πρωὶ φράξας
τὴν εἴσοδον ἀνεχώρησα καὶ περιπατίσας ἡμέρας 4 δὲν εἶχα πλέον ἄρτον, καὶ
ἀσθενήσας ἀπὸ τὴν πεῖναν ἐκειτόμην ἀπονεκρωμένος. Τότε βλέπω ἐνώπιόν
μου ἕνα θαυμάσιον Ἄγγελον εἰς μορφὴν ἀνθρώπου, ὡραῖόν τε καὶ
ὑπέρλαμπρον, ὅθεν πολὺ ἐφοβήθην. Ἐκεῖνος δὲ πλησιάσας μὲ χαριέστατον
πρόσωπον, μοῦ ἤγγισεν εἰς τὰς χεῖρας καὶ πόδας καὶ χείλη μου. Τότε
ἔλαβον ἰσχὺν καὶ δύναμιν μὲ τρόπον θαυμάσιον, καὶ ἐπεριπάτησα μὲ τὴν
θείαν ἐκείνην βοήθειαν, ἄλλας ἡμέρος 4 νῆστις. Καὶ πάλιν εἶδον ὁμοίως
τὸν Ἄγγελον ἄλλαις δύο φοραῖς, καὶ μὲ ἐνεδυνάμωσεν, ὡς ἄνωθεν εἴρηται
καὶ ἐπεριπάτησα τὴν δευτέραν φορὰν ἡμέρας τέσσαρας καὶ τὴν τρίτην ἡμέρας
δέκα μὲ τὴν θείαν δύναμιν ἄσιτος.
Ἔπειτα ἔφθασα πολὺ κουρασμένος εἰς τόπον ὅπου ὁ Θεὸς μὲ ὠδήγησε, καὶ
κειτόμενος ὀλίγον νὰ ἀναπαυθῷ, βλέπω μακρόθεν καὶ ἤρχετο πρὸς με εἷς
ἄνθρωπος φοβερὸς τὴν θέαν, γυμνὸς τὸ σῶμα, καὶ μαλάτος ὅλος σκεπόμενος
ὡσὰν ζῶον ἄγριον μὲ τὰς τρίχας του, εἰς δὲ τὴν μέσην ἧτο περιζωσμένος μὲ
βλαστάρια δένδρων. Ἰδὼν οὖν αὐτὸν ἐφοβήθην, καὶ ἀναβὰς εἰς ὑψηλὴν πέτρα
ἐκρύφθην. Ἐκεῖνος δὲ ἐλθὼν ἔπεσεν εἰς τὸ κάτω μέρος τῆς πέτρας ἐκείνης
κεκοπιακῶς ἀπὸ τὴν καῦσιν τοῦ ἡλίου, ἔπειτα ἀφοῦ ἑξεκουράσθη ὀλίγον,
ἐφώνησε λέγων· Κατάβηθι δοῦλε τοῦ Κυρίου Παφνούτιε, μὴ φοβῆσαι, ὅτι καὶ
ἐγὼ ἄνθρωπος ἁμαρτωλὸς εἶμαι δουλεύων τῷ Θεῷ διὰ τὴν σωτηρίαν τῆς ψυχῆς
μου εἰς ταύτη τὴν ἔρημον. Τότε ἐγὼ ἐχάρηκα, καὶ κατελθὼν μετὰ σπουδῆς,
ἔπεσα εἰς τοὺς πόδας αὐτοῦ ζητῶν συγχώρησιν καὶ εὐλογίαν τὴν πρέπουσαν,
καὶ αὐτὸς μὲ ἐσήκωσεν ἐκ τῆς γῆς, καὶ ἀσπασάμενοι ἀλλήλους ἐκαθήσαμεν.
Ἦτο δὲ πολλὰ ταλαιπωρημέγος ἀπὸ τὸ γῆρας, καὶ τὴν ἐγκράτειαν, καὶ αἱ
τρίχες του λευκαὶ ὡς τὸ γάλα. Ἐγὼ δὲ ἔχων πόθον νὰ μάθω τὴν πολιτείαν
του καὶ τὸ ὄνομά του, εἶπον αὐτῷ. Δέομαί σοι Ἀγιώτατε Πάτερ, καθὼς ὁ
Κύριος ἀπεκάλυψέ σοι τὰ κατ᾽ ἐμέ, οὕτως καὶ σὺ φανέρωσόν μοι πόθεν
εἶσαι, τί σου τὸ ὄνομα καὶ πότε ἦλθες εἰς τὴν ἔρημον; Ὁ δὲ ἀπεκρίνατο τὸ
μὲν ὄνομά μου εἶνε Ὀνούφριος, ἔχω δὲ εἰς τοῦτον τὸ τόπον χρόνους
ἑβδομήκοντα, μὲ θηρία συνδαιτιώμενος καὶ μὲ χόρτα καὶ ὕδωρ τρεφόμενος,
οὔτε ἄλλον τινὰ ἄνθρωπον ἑώρακα πώποπε, μόνον ἐσὲ ὅπου σὲ ἀπέστειλεν ὁ
θεὸς διὰ νὰ ἐνταφιάσῃς τὸ σῶμά μου αὔριον. Ὁ Πατήρ μου ἦτο βασιλεὺς τῆς
Περσίας, ἡ δὲ Μήτηρ μου στεῖρα οὖσα, ἐδέοντο ἀμφότεροι τοῦ Θεοῦ νὰ τοῖς
δώση κληρονομίαν. Καὶ μετὰ πολλὰς προσευχὰς τοὺς ὑπήκουσεν ὁ Κύριος καὶ
ἐπειδὴ συνέλαβεν ἡ Μήτηρ μου, ἔγινε χαρὰ μεγάλη εἰς τὸ παλάτιον καὶ μετὰ
τὴν κύησιν εἶδεν ὁ Πατήρ μου Θεϊκὴ ἀποκάλυψιν κελεύουσαν αὐτὸν νὰ μὲ
ὁνομάσῃ Ὀνούφριον εἰς τὸ Ἅγιον Βάπτισμα. Ἔπειτα νὰ μὲ ὑπάγῃ εἰς ἕνα
Μοναστήριον, ὅπου εἶναι εἰς τὴν Θηβαΐδα τῆς Αἰγύπτου καὶ τὸ ὁνομάζουν
ἡσυχαστήριον, καὶ οὕτως ἐποίησεν ὁ Πατήρ μου. Καὶ ἐνῷ ἐπορευόµεθα μὲ
ὑπηρέτας πρὸς Αἴγυπτον, μᾶς ἐσυνόδευσεν ἀπὸ θεία νεῦσιν καὶ βούλησιν
ἔλαφός τις, ἡ ὅποια μὲ ἔτρεφε μὲ τὸ γάλα της εἰς ὅλην τὴν ὁδοιπορίαν
ἐκείνην, μὲ θαῦμα τῶν ὁρώντων και ἔκπληξιν. Καὶ φθάσαντες εἰς τὸ ρηθὲν
Μοναστήριον, ἀνήγγειλεν ὁ Πατήρ μου ἄπαντα εἰς τὸν Ἡγούμενον, ἐστις
εἶπεν αὐτῷ. Ἐδῶ ποσῶς γυνὴ δὲν ἐπλησίασε πώποτε καὶ πῶς νὰ τραφῇ τὸ
παιδίον;
Ὁ δέ ἀπεκρίνατο καθὼς ὁ Κύριος ᾠκονόμησε καὶ μᾶς ἐσυνόδευσεν ὅλον τὸν
δρόμον ἡ ἔλαφος καὶ τὸ ἔτρεφεν, οὕτω πάλιν μὲ τὸ Θεῖον πρόσταγμα θέλει
ἔρχεσθαι καὶ ἐδῶ καὶ ἑκάστην νὰ τὸ θηλάζῃ, ἕως νὰ ἀπογαλακτισθῇ.
Οὕτως οὖν ἔστερξε, καὶ ἔμεινα εἰς αὐτὸ τὸ Κοινόβιον· καὶ ὁ μὲν οὖν
Πατήρ μου ἀπῆλθεν εἰς τὴν οἰκίαν του· ἡ δὲ ἔλαφος ἥρχετο καθ᾿ ἑκάστην
ἡμέραν ἕως τὸν τρίτον χρόνον, καὶ μὲ ἐθήλαζεν. Ἦσαν δὲ πάντες οἱ Μοναχοὶ
αὐτῆς τῆς Μονῆς ἁγιώτατοι· πορευόμενοι ἐν πάσαις ταῖς ἐντολαῖς τοῦ
Κυρίου ἄμεμπτοι· εἶχαν ὅλοι μίαν ψυχὴν καὶ καρδίον· καὶ ἀγάπην ἀλλήλοις
θαυμασίαν· εἴτι ἤρεσκε τοῦ ἑνὸς, ἐδέχοντο ἅπαντες, ἐνήστευον πρεσηύχοντο
ὅλην τὴν νύχτα καὶ τὴν ἡμέραν ἔκαμναν μὲ σιωπὴν τὸ ἐργόχειρόν των, ὅπου
δὲν ἐτόλμα τινὰς χωρὶς ἀνάγκης νὰ λαλήσῃ λόγον βραχύτατον. Ἔμαθον οὖν
ὑπ᾽ αὐτῶν καὶ ἐδιδάχθη τὴν Ἱερὰν Γραφὴν καὶ τῆς μοναδικῆς πολιτείας ὅλας
τὰς τάξεις μὲ πᾶσαν ἀκρίβειαν. Πολλάκις δὲ ἐπαινοῦσαν τὸν Προφήτην
Ἠλίαν ὅτι ἐδυναμώθη ἀπὸ τὸν Θεὸν εἰς τὴν ἔρημον μὲ τὴν ὑπομονήν καὶ
ἐγκράτειαν, καὶ ἔλαβε χάριν παρὰ Θεοῦ νὰ κάμνῃ θαυμάσια, καὶ μάλιστα
ὅπου δὲν ἐδοκίμασεν ἀκόμη τὸ πικρὸν τοῦ θανάτου ποτήριον, ἀλλὰ μετεστάθη
εἰς τὸν Παράδεισον σύσσωμος.
Καὶ πάλιν εἰς τὴν Νέαν Διαθήκην τὸν ὑπέρτιμον Βαπτιστὴν Πρόδρομον τὸν
ὑπὲρ πάντας τοὺς Ἁγίους Χριστομαρτύρητον, τὸ ὁποῖον ἐπαινοῦσαν κατὰ
πολλά. Ὅθεν ἀκούων καθ᾽ ἑκάστην τοὺς πατέρας ὅλους τοῦ Κοινοβίου νὰ
εὐφημίζουν τοὺς τοιούτους, ἠρώτησα λέγων. Λοιπὸν οἱ ἀναχωρηταὶ ἔχουν
παρρησίαν πρὸς τὸ Θεὸν περισσότερον; Οἱ δὲ εἶπόν μοι, ναὶ τέκνον μου,
μεγαλήτεροι εἶναι ἀπὸ ἡμᾶς. Ὅτι ἡμεῖς μὲν βλέπομεν καθ᾽ ἑκάστην ὁ ἕνας
τὸν ἄλλον, ἀναγιγνώσκομεν τὴν ἀκολουθίαν κοινῶς μὲ πνευματικοὶ
ἀγαλλίασιν. Ὅταν πεινάσωμεν, εὑρίσκομεν τὴν τράπεζαν ἐτοίμην. Ἐὰν
ἀσθενήσῃ τις ἐξ ἡμῶν σωματικῶς τὶ καὶ ψυχικῶς, τὸν βοηθοῦν καὶ
ὑπηρετοῦσιν οἱ ἄλλοι μὲ πολλὴν ἐπιμέλειαν, καὶ ἁπλῶς εἴτε ἄλλο
χρειασθοῦμεν εὑρίσκομεν τὴν θεραπείαν ἁρμόζουσαν. Ἀμὴ ἐκεῖνοι οἱ
εὐλογημένοι ἠσυχασταί δὲν ἔχουσιν ἐξ ἀνθρώπων τινὰ βοήθειαν, ἀλλὰ εἰς
μόνον τὸν θεὸν ὁλοψύχως ἐλπίζουσιν. Ἐὰν τοὺς ἔλθῃ, πειρασμὸς ἐκ τοῦ
δαίμονος, δὲν ἔχουν τινὰ νὰ τοὺς συμβουλεύσῃ. Ἐὰν πεινάσουν, ἢ διψάσουν,
ἢ γυμνητεύσουν, ἢ ἄλλο ὅμοιον χρειασθῶσι, δὲν ἔχουσι τίποτε ἀπὸ ὅλα τὰ
ἀναγκαῖα τοῦ σώματος· ἀλλὰ καὶ εἰς τὰς ἀκολουθίας καὶ προσευχὰς
σχολάζουσι περισσότερον, μὴ ἔχοντας σωματικὸν ἐργόχειρον, καὶ οἱ ἄγγελοι
τοῦ Θεοῦ καθ᾽ ἑκάστην διακονοῦσιν αὐτοῖς, καὶ ὅταν ἐξέρχεται ἡ ψυχὴ
αὐτῶν ἐκ τοῦ σώματος, τὴν λαμβάνουσι μετὰ πολλῆς εὐλαβείας καὶ τὴν
ὑπάγουν ἐνώπιον τῆς μακαρίας Τριάδος, ψάλλοντες μὲ εὐφροσύνην καὶ
ἀγαλλίασιν. Ταῦτα ἀκούσας ἐγὼ ὁ ἐλάχιστος ἀπὸ τοὺς θεοφόρους πατέρας
ἐτρώθην τὴν καρδίαν μὲ πόθον, καὶ ἐτήκετο ἡ ψυχή μου εἰς τὴν ἀγάπη τῆς
ἡσυχίας. Λοιπὸν μίαν νύκτα ἔλαβον ὀλίγους ἄρτους, ἐξῆλθον τοῦ
μοναστηρίου δεόμενος τοῦ Θεοῦ νὰ μὲ ὁδηγήσῃ ὅπου εἶναι εὐάρεστον αὐτῷ νὰ
οἰκήσω. Φθάσας δὲ εἰς τὴν ἔρημον ἔβαλα εἰς τὸν νοῦν µου νὰ μείνω ἐκεῖ
εἰς ἕνα ὄρος, καὶ τότε βλέπω ἔμπροσθέν μου φῶς μέγα· ὅθεν φοβηθεὶς
ἐβουλήθην νὰ ἐπιστρέψω πάλιν εἰς τὸ κοινόβιον. Ἀλλ᾽ εὐθὺς ἐφάνη εἰς
ἐκεῖνο τὸ φῶς ἕνα ὡραιότατος ἄνθρωπος, θαυμάσιος τὴν θέαν καὶ ἔνδοξος
λέγων, Μὴ φοβηθεὶς Ὀνούφριε, ἐγώ εἰμι ἄγγελος τοῦ Θεοῦ, ὅστις μὲ
ἐπρόσταξε νὰ σὲ φυλάττω ἀπὸ τὴν ὥραν τῆς γεννήσεως ἕως τὴν τελευταίαν
ἡμέραν σου. Πορεύου εἰς τὴν προκειμένην ὁδοιπορία σου, καὶ μὴ δειλιάσης
τὰς πανουργίας τοῦ δαίμονος, οὔτε πειρασμούς, ἢ ἄλλο συνάντημα· ὅτι ἐγὼ
εἶμαι μετὰ σοῦ, νὰ σὲ διαφυλάτω ἕως νὰ παραστήσω τὴν ψυχήν σου εἰς
χεῖρας Θεοῦ.
Ταῦτα εἰς ἐμὲ λαλήσας ὁ ἄγγελος, μὲ ἐσυνόδευσεν ἕως μίλια
ἑβδομήκοντα, ὃπου ἦπο ἕνα σπήλαιον, καὶ τότε αὐτὸς μέν ἔγεινε ἄφαντος,
ἔγω δὲ ἁφοῦ ἔκρουσα τὴν θύραν τοῦ σπηλαίου, ἐξῆλθεν εἷς γηραιὸς καὶ
χαριέστατος εἰς τὸ εἶδος, πολὺ ἐνάρετος καὶ προσκυνήσας αὐτόν, μὲ
ἠσπάσατο λέγων· Καλῶς ἦλθες τέκνον, καὶ ἀδελφὲ συνεργάτα Ὀνούφριε. Ὁ
Κύριος νὰ σὲ περισκέπῃ καὶ νὰ σὲ διαφυλάττῃ εἰς τὸν φόβον αὐτοῦ.
Εἰσελθῶν εἰς τὸ σπήλαιον, ἔμεινα ἡμέρας τινὰς διδασκόμενος διάφορα
πράγματα, καὶ ἀφοῦ μὲ ἐνουθέτησεν ἰκανῶς ὅσα ἦταν ἀναγκαῖα διὰ τὴν
ἄσκησίν μου εἶπε. Ἀνάστηθι τέκνον, νὰ σὲ ὑπάγω εἰς ἕνα σπήλαιον
ἠσυχαστικὸν εἰς τήν ἐσωτέραν ἔρημον, εἰς τὸ ὁποῖον θέλει ὁ Κύριος νὰ
οἰκήσῃς μόνος σου, νὰ πολεμήσῃς ἀνδρείως κατὰ τοῦ δαίμονος, ἵνα λάβῃς
τῆς νίκης τὰ τρόπαια. Περιπατήσαντες νυχθήμερας τέσσαρας ἐφθάσαμεν εἰς
μίαν καλύβην μικράν, ἤτις εἶχε φοίνικα καὶ βρύσιν ὡραίαν, καὶ λέγει.
Οὗτός ἐστιν ὁ τόπος, ὅπου σοῦ ηὐτρέπισεν ὁ Κύριος εἰς κατοίκησιν.
Ἔμεινεν μετ ἐμοῦ ἡμέρας 30 διδάσκων εἰς ἐμὲ πᾶσαν ἀκρίβειαν τῆς
μοναδικῆς παλαίστρας, καὶ ἀπελθὼν εἰς τὸ σπήλαιον αὐτοῦ, ἤρχετο κατ᾿
ἔτος καὶ μὲ ἔβλεπεν, ἕως οὗ ἀπέθανεν ἐδῶ καὶ τὸν ἐνταφίασα. Τὸ δὲ ὄνομά
του ἦτο Ἑρμίας ἀπὸ τὴν φυλὴν τοῦ Ἰσάχαρ, καθὼς μοῦ εἶπε. Ταῦτα ἀκούσας ὁ
Παφνούτιος, εἶπον αὐτῷ. Γνωρίζω Πάτερ ἁγιώτατε ὅτι πολὺν κόπον εὐρῆκες
εἰς ταύτην τὴν ἔρημον, ὁ δὲ ἀπεκρίνατο.
Πίστευσόν μοι ἀγαπητέ, ὅτι τόσην βάσανον ὑπέμεινα, ὅπου ἁπελπίσθην
ἕως θανάτου διὰ τὴν πολλὴν καῦσιν τοῦ θέρους, καὶ τὴν τοῦ χειμῶνος
ψυχρότητα, πεῖναν καὶ ἄλλας στεναχωρίας τοῦ σώματος, διότι τὰ ἱμάτιά μου
ἐφθάρησαν ἀπὸ τὴν ψύχραν, καὶ ἔμεινα ὀλόγυμνος ἀσθενήσας ἡμέρας πολλὰς
καὶ ἄλλους πειρασμοὺς καὶ βάσανα ἔπαθα, ὅπου δὲν φθάνει γλῶσσα νὰ τὰ
διηγηθῇ, τὰ ὁποῖα ὅλα ὑπέμεινα καρτερικῶς στοχαζόμενος τὰ ἀνεκλάλητα
ἀγαθὰ ὅπου ἡτοίμασεν ὁ Θεὸς τοῖς ἀγαπῶσιν αὐτόν, ὁ ὁποῖος ἰδὼν τὴν
πολλήν μου στενοχωρίαν, ἐκέλευσε καὶ ἐφύτρωσαν τρίχες εἰς ὅλον τὸ σῶμά
μου, καὶ σκεπόμενος ὑπ' αὐτῶν δὲν αἰσθανόμην πλέον τὴν ψύχραν ἢ ἄλλην
βάσανον. ᾿
Ἀλλὰ καθ᾽ ἑκάστην ἡμέραν μοῦ ἔφερεν ὁ ἅγιος Άγγελος ἔνα ἄρτον διὰ νὰ
στηρίζωμαι νὰ δουλεύω τοῦ Θεοῦ μὲ περισσοτέραν θερμότητα. Ταῦτα ἀκούσας
παρὰ τοῦ ὁσίου ἐθαύμασα καὶ εἶπον αὐτῷ, πόθεν κοινωνεῖς τὰ θεῖα
μυστήρια; Ὁ δὲ ἀπεκρίνατο· καθ᾽ ἐκάστην Κυριακὴν ἔρχεται ἅγιος Ἄγγελος
καὶ μᾶς μεταλαμβάνει ὅλους τοὺς ἐρημίτας, καὶ τὴν ἡμέραν αὐτὴν ὅπου
κοινωνήσωμεν, πληρούμεθα πάσης πνευματικῆς χαρᾶς, οὔτε ποσῶς πεινοῦμε ἢ
διψοῦμεν, οὔτε πόνον ἢ ἄλλην θλίψιν αἰσθανόμεθα, καὶ ὅταν τις ἐξ ἡμῶν
ἐπιθυμήσῃ νὰ ἰδῇ ἄνθρωπον, ἀναλαμβάνεται ὑπὸ τῶν Ἀγγέλων εἰς τὸν
Παράδεισον, καὶ θεωρῶν τὴν λάμψιν καὶ τὴν ὡραιότητα τῶν Οὐρανίων
ταγμάτων ἐξίσταται μετέχων ἐκείνου τοῦ θείου φωτός· χαίρει τῷ Πνεύματι,
εὐφραίνεται καὶ ἀγάλλεται περισσῶς τοιούτου ἀγαθοῦ ἀξιούμενος καὶ
λησμονεῖ τελείως ὅλους τοὺς προτέρους κόπους καὶ στενοχωρίας ὅπου
ὑπέμεινεν. Εἰς δὲ τὸ μέλλον αὐξάνει μᾶλλον ὁ πόθος του εἰς τὸν ἔνθεον
ἔρωτα καὶ δουλεύει περισσότερον ἐξ ὅλης του τῆς ψυχῆς εἰς τοὺς
πνευματικοὺς ἀγῶνας, διὰ ν' ἀξιωθῇ νὰ κληρονομήσῃ αἰωνίως τοσαύτην
μακαριότητα. Ταῦτα τοῦ ἀειμνήστου Ὀνουφρίου διηγουμένου εἰς ἐμέ,
ἠσθανόμην τοιαύτην γλυκύτητα, ὅπου ἐλησμόνησα παντελῶς τὰ λυπηρὰ τῆς
ὁδοιπορίας, τὴν πεῖναν καὶ δίψαν καὶ ὅλον τὸν κόπον εἰς οὐδὲν
λογισάμενος, καὶ δυναμωθεὶς ψυχῇ καὶ σώματι εἶπον αὐτῷ μετ' ἀγαλλιάσεως:
Μακάριος ἐγὼ ὅπου ἠξιώθην καὶ εἶδα καὶ ἤκουσα τὰ σὰ γλυκύτατα λόγια. Ὁ
δὲ μοῦ εἶπεν: Ἂς καταπαύσωμε τὸν λόγον, ὦ τέκνον, καὶ ἂς ὑπάγωμεν νὰ
ἰδῇς τὴν κατοικίαν μου.
Περιπατήσαντες τρία μίλια ἐφθάσαμεν εἰς μικρὰν καλύβην ἔχουσαν πηγὴν
καὶ φοίνικα πλησίον αὐτῆς, καὶ εὐξάμενοι ἐκαθήσαμεν τὰ περὶ θεοῦ
διηγούμενοι. Τῆς δὲ ἡμέρας τελειουμένης περὶ δυσμὰς ἡλίου, βλέπω εἰς τὸ
μέσον τοῦ κελλίου ἕνα ἄρτον μεγάλον ὡραιότατον. Ὁ δὲ Ἅγιος μὲ εἶπεν·
Ἔγειρε τέκνον μου, φάγε καὶ πίε εἴτι ἐξαπέστειλεν ὁ Κύριος, ὅτι πολλὰ
εἶσαι ταλαιπωρημένος ἀπὸ τὴν ὁδοιπορίαν, καὶ ἐὰν δὲν φάγῃς, ἔχεις
κίνδυνον. Ἐγὼ δὲ εἶπον· ζῇ Κύριος ὁ Σωτὴρ ἡμῶν, οὗ ἐνώπιον παριστάμεθα,
οὐ μὴ φάγω ἐὰν δὲν φιλευθῶμεν μὲ ἀδελφικὴν ἀγάπην ἀμφότεροι. Πολλὰ οὖν
τὸν παρεκάλεσα καὶ μετὰ βίας τὸν ἐκατάπεισα. Εὐλογήσας οὖν τὴν τράπεζαν
ἔκοψε τὸν ἄρτον, καὶ φαγόντες εἰς δόξαν Θεοῦ ἐχορτάσαμεν καὶ μᾶς ἔμεινεν
ἄρτος. Μετὰ τὴν εὐχαριστίαν ἑπεράσαμεν ὅλην τὴν νύκτα προσευχόμενοι.
Πρωΐας δὲ γενομένης, βλέπω τὴν χροιὰν τοῦ προσώπου του χλωμὴν καὶ
ἐνηλλαγμένην. Ὅθεν δειλιάσας ἠρώτησα τὸ αἴτιον. Ὁ δὲ μοῦ λέει· μὴ
φοβηθῆς ἀδελφέ, ὃτο ὁ περὶ πάντας ἀγαθὸς καὶ εὔσπλαγχνος Κύριος σὲ
ἀπέστειλε νὰ ἐνταφιάσῃς τὸ σῶμά μου. Ἰδοὺ γὰρ σήμερον τελειόνει ἡ
παροικἰα μου καὶ ἀπελεύσεται ἡ ψυχή μου εἰς τὴν ἀνεκλάλητον εὐφροσύνην
τῆς Οὐρανίου μακαριότητος καὶ ἐνθυμοῦ ὅταν ὑπάγης εἰς τὴν Αἴγυπτον νὰ
κηρύξης εἰς τοὺς Μοναχοὺς καὶ εἰς ὅλους τοὺς Χριστιανούς, ὅτι ἐζήτησα
ταύτην τὴν χάριν παρὰ Θεοῦ, ὅστις τελέσει τὸ μνημόσυνόν μου καὶ μὲ
ἑορτάσει ἢ γράψει καὶ κηρύξει τὸν βίον μου καθὼς σοῦ τὸν ἐδιηγήθην, νὰ
μὴ τοῦ ἔλθῃ ποσῶς ἐκ τοῦ Διαβόλου πειρασμός, ἢ ἄλλο τι κακόν, καὶ νὰ
γένῃ κληρονόμος τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν. Ἐγὼ δὲ εἶπον αὐτῷ: Πολλὰ
ὀρέγομαι, Πάτερ ἅγιε, τοῦτον τὸν τόπον, καὶ δός μοι τὴν εὐλογίαν σου νὰ
τελέσω τὸ ὑπόλοιπον τῆς ζωῆς μου. Μοῦ λέγει, δὲν σὲ ἀπέστειλεν ὁ Κύριος
νὰ μείνῃς ἐδῶ, ἀλλὰ μόνον νὰ ἐνταφιάσῃς τὸ σῶμά μου, καὶ νὰ εὐφρανθῇς μὲ
τοὺς ὁσίους δούλους αὐτοῦ, ὅπου οἰκοῦσιν εἰς ταύτην τὴν ἔρημον, καὶ νὰ
κηρύξῃς εἰς τὸν κόσμον τοῖς φιλοχρίστοις τὴν πολιτείαν αὐτῶν εἰς δόξαν
θεοῦ, διὰ νὰ τοὺς μιμηθοῦν τὸ κατὰ δύναμιν. Ταῦτα εἰπόντος εἰς ἐμὲ ἔπεσα
εἰς τοὺς πόδας του λέγων· γινώσκω, ἁγιώτατε Πάτερ, ὅτι ὅσα αἰτήσεις τῷ
Θεῷ δώσει σοι διὰ τοὺς πολλούς σου ἀγῶνας. Δέομαι οὖν καὶ παρακαλῶ σε νὰ
μὲ εὐλογήσῃς νὰ γένω εἰς τὴν ἀρετὴν ὅμοιός σου, νὰ λάβω παρὰ Θεοῦ μετὰ
σοῦ ὁμοίαν δόξαν καὶ ὅμοιον στέφανον εἰς τὴν αἰώνιον ζωήν, καθὼς εἰς
ταύτην ἠξιώθην καὶ σὲ ἀπήλαυσα. Ὁ δὲ ἀπεκρίνατο, ὁ Κύριος νὰ μή σε
λυπήσῃ, εἰς αὐτὸ ὅπου ἐζήτησες, ἀλλὰ νὰ σὲ εὐλογήση, νὰ σὲ στηρίζη εἰς
τὴν ἀγάπην του, νὰ σὲ λυτρώσῃ, ἀπὸ πᾶσαν ἁμαρτίαν καὶ πειρασμὸν τοῦ
ἀντικειμένου, καὶ νὰ τελειώσει εἰς ἐσὲ τὸ ἔργον ὅπου ἐπόθησες.
Οἱ δὲ Ἄγγελοί του νὰ σὲ σκεπάσωσι καὶ νὰ σὲ φυλάττωσιν ἀπὸ τὰς
ἐπιβουλὰς τοῦ ἐχθροῦ, διὰ νὰ μὴ εὔρῃ ὁ ψυχοφθόρος τίποτε πταίσιμον εἰς
ἐσὲ τὴν ὥραν τῆς κρίσεως, καὶ ἡ εὐλογία τοῦ Πατρός, καὶ τοῦ Υἱοῦ, καὶ
τοῦ Ἀγίου Πνεύματος εἴη μετὰ σοῦ ἐν τῷ νῦν αἰῶνι καὶ ἐν τῷ μέλλοντι.
Ταῦτα εἰπὼν καὶ κλίνας τὰ γόνατα ὕψωσε πρὸς οὐρανὸν τὰς χεῖρας καὶ τὰ
ὄμματα λέγων μετὰ δακρύων. «Ὕψιστε Θεέ, καὶ ἀόρατε, οὗ ἡ δύναμις ἡ
ἀνεξιχνίαστος, καὶ ἡ δόξα ἡ ἀκατανόητος καὶ ἀνέκφραστος, καὶ τὸ ἔλεος τὸ
ἄπειρον καὶ ἀμέτρητον, ὑμνῶ, εὐλογῷ, προσκυνῶ καὶ δοξάζω Σε, ὃν ἐπόθησα
ἐκ νεότητάς μου καὶ σοὶ ἠκολούθησα. Ἐπάκουσόν μου, πρὸς σὲ ἐκέκραξα,
ὅτι ἐπεῖδες τὴν ταπείνωσίν μου, ἔσωσας ἐκ τῶν ἀναγκῶν τὴν ψυχή μου. Οὐ
συνέκλεισάς με εἰς χεῖρας ἐχθρῶν, ἀλλ᾽ ἔστησας ἐν εὐρυχώρῳ τοὺς πόδας
μου. Δέομαί σου, Κύριέ μου, τῇ σῇ δεξιᾷ σκέπασέν με, ἵνα μὴ ταραχθῇ ἡ
ψυχή μου ἀπὸ τοὺς δαίμονας, ὅταν ἐξέρχεται ἐκ τοῦ σώματος. Ἀλλὰ.
παράλαβε αὐτὴν δι᾽ ἁγίων Ἀγγέλων σου, καὶ κατάταξον ἔνθα ἐπισκοπεῖ τὸ
φῶς τοῦ προσώπου σου, Ὅτι εὐλογητὸς εἰς τοὺς αἰῶνας. Μνήσθητι
πανοικτίρμων καὶ πολυέλεε τοῦ πιστοῦ Λαοῦ σου. Καὶ ὅστις εὑρεθῇ εἰς
κίνδυνον θαλάσσης, ἢ εἰς θυμὸν δικαστοῦ, ἢ ἄλλην τινὰ στενοχωρία καὶ σὲ
ἐπικαλεσθῇ λέγων, Παντοδύναμε Κύριε, διὰ πρεσβειῶν τοῦ δούλου σου
Ὀνουφρίου ἐλέησόν µε. Παρακαλῶ τὴν Βασιλείαν σου καθὼς μοῦ ἔταξες,
ἐπάκουσον αὐτοῦ τῆς δεήσεως». Ταῦτα προσευξάμενος εἶπε. «Κύριε εἰς
χεῖράς σου παρατίθημι τὸ πνεῦμά μου», καὶ οὕτως ἔπεσεν ὕπτιος εἰς τὴν
γῆν, καὶ πάλιν προσηύχετο μυστικά. Τὸ πρόσωπόν του ἔγινεν ὡς φῶς, καὶ
τότε ὠσφράνθην τόσην εὐωδίαν, ὅπου ἔμεινα ὡς ἐξεστηκὼς ἀπὸ ἐκείνην τοῦ
Παραδείσου τὴν ὀσμὴν καὶ γλυκύτητα, καὶ εὐθὺς ἔγειναν βρονταῖς καὶ
ἀστραπαῖς φοβεραῖς. Ἐγὼ δὲ ἔπεσον ἀπὸ τὸν φόβον βλέπων ἀνεωγμένους τοὺς
οὐρανοὺς καὶ πᾶσαν στρατιὰν τῶν Ἀγγέλων ψάλλουσαν ἐπάνω τοῦ Ἁγίου
γλυκυτάτους ὕμνους καὶ μελωδικὰ ἆσματα εὐτάκτως μὲ λαμπάδας αναμμένας,
καὶ χρυσᾶ θυμιάματα εἰς τὰς χεῖρυς αὐτῶν ὡς διάκονοι. Εἰς δὲ τὸ μέσον
αὐτῶν ἐφάνη φῶς μέγα, καὶ ἐκ τοῦ φωτὸς ἐξῆλθε φωνὴ ἡδυτάτη λέγουσα·
«Δεῦρο ψυχῇ φιλτάτη μου, νὰ σὲ ὑπάγω εἰς ἐκείνην τὴν ἀνάπαυσιν τῶν
Δικαίων καὶ ἄρρητον ἀγαλλίασιν, ἣν ἐπόθησας». Τότε ἐξῆλθε τοῦ σώματος ἡ
μακαρία ἐκείνη, ψυχὴ ἐν εἴδει λευκοτάτης περιστερᾶς, καὶ λαβὼν αὐτὴν ὁ
Κύριος ἡμῶν Ἰησοὺς Χριστὸς εἰς τὰς παναχράντους χεῖρας αὐτοῦ, ἀνῆλθεν
εἰς Οὐρανοὺς μὲ τοὺς ἁγίους Ἀγγέλους, ψάλλοντες μὲ εὐφροσύνην καὶ
ἀγαλλίασιν. Ἐγὼ δὲ ἐγερθεὶς κατεφίλουν μετὰ δακρύων τὸ ἱερώτατον
λείψανον, τὸ ὁποῖον ἐξήστραπτεν ὡς πολύτιμος Σάρδιος, καὶ εὐωδίαζεν ὡς
ἀρώματα. Ὀδυρόμενος οὖν ἀμέτρως ὥραν πολλήν, ὅτι ὑστερήθην τόσον τάχιστα
τοιοῦτον πολύτιμον θησαυρόν, ὅπου μὲ τόσον κόπον ἀπόκτησα,
ἐσυλλογιζόμην πῶς νὰ σκάψω τὴν γῆν νὰ τὸ κρύψω, ὅτι ἐργαλεῖον δὲν θὰ
εἶχα σιδηροῦν. Τότε ἦλθαν δύο λέοντες, καὶ πλησιάσαντες μὲ πρᾳότητα,
ἔλειχαν τοὺς πόδας αὐτοῦ, καὶ ἔκαμνάν τινα σχήματα πένθους καὶ θλίψεως,
ὥσπερ νὰ ἦσαν λογικὰ κτίσματα.
Ἐγὼ δὲ εἶπον πρὸς αὐτούς. Ἠξεύρω ὅτι ὁ θεὸς σᾶς ἔστειλε, νὰ
ἐνταφιάσωμεν τὸ ἅγιον λείψανον. Ἐπειδὴ καὶ τὰ ἄλογα ζῶα ὑμνοῦσι τὸν
Ποιητὴν καὶ τοῦ ὑπακούουν, λαβὼν τὴν ράβδον μου ἐσημείωσα εἰς τὴν γῆν τὸ
μῆκος τοῦ τάφου. Οἱ δὲ ἔσκαψαν μὲ τοὺς ὄνυχας αὐτῶν, καὶ ἔκαμαν λάκκον.
Εὐγάζων τὸ ἄλλο ἥμυσι ἐπανωφόρι µου, ὅπου μοῦ ἔμεινεν ἀπὸ τὸν
προλεχθέντα Ἐρημίτην, καὶ τυλίξας τὸ ἅγιον Λείψανον μετ` εὐλαβείας, τὸ
ἐνταφίασα· οἱ μὲν λέοντες ποιήσαντες εἰς τὸν τάφον καὶ εἰς ἐμὲ
μετάνοιαν, ἀνεχώρησαν. Ἐγὼ δὲ ἔμεινα κλαίων συλλογιζόμενος τὴν
ἀναξιότητα καὶ τὰς ἁμαρτίας μου καὶ ἔλεγον ταῦτα: Οὐαί μοι τῷ ἀθλίῳ καὶ
ὀκνηρῷ. Πόσους δούλους ἐπιμελεῖς καὶ ἐναρέτους ἔχει ὁ Κύριός µου, καὶ
στρατιώτας ἀνδρείους! Ἀμὴ ἐγὼ ὁ ἀμελής τε καὶ ράθυμος, ποίαν ἀπολογίαν
νὰ δώσω τῷ Κτίστῃ μου; Ποῖον βραβεῖον καὶ στέφανον νίκης νὰ λάβω, ἐπειδὴ
δὲν ἐπολέμησα ποτέ κατὰ τοῦ δαίμονος; Ταῦτα λέγων ἐμελέτησα νὰ ὑπομείνω
εἰς τὸν τόπον ἐκεῖνον νὰ ἀγωνίζομαι. Ἀλλὰ εὐθὺς ἔγινε σεισμὸς καὶ πεσὸν
ἐκεῖνο τὸ Ὄρος ἐσκέπασεν ὅλον τὸ σπήλαιον, τὴν πηγὴν καὶ τὸν φοίνικα,
καὶ ἅπαντα ἠφανίσθησαν. Ἐγὼ δὲ τὸ συμβὰν θεασάμενος, ἐγνώρισα ὅτι δὲν
ἧτο Θεοῦ θέλημα νὰ μείνω ἐκεῖ, καὶ ἔκλαιον. Ἐπιφανεὶς δὲ ἐμπροσθέν μου ὁ
προρρηθεὶς Ἄγγελος μὲ εἶπε. Μὴ κλαίης, ἀλλὰ χαίρου μᾶλλον, ὅτι ἠξιώθης
καὶ εἶδες θαυμάσια. Πορευθεὶς εἰς Αἴγυπτον κήρυξον ἄπαντα τὰ περὶ τοῦ
μακαρίου Ὀνουφρίου, καὶ τῶν λοιπῶν ὅπου εἶδες καὶ θέλεις ἰδεῖς εἰς
ταύτην τὴν ἔρημον. Ἄπελθε εἰς εἰρήνην παρὰ Θεοῦ δυναμούμενος. Εκοιμήθη
δὲ ὁ πανόλβιος Ὀνούφριος τῇ ιβ' Ἰουνίου εἰς δόξαν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ
Χριστοῦ. Μετὰ ταῦτα ἀναχωρήσας ἐκεῖθεν καὶ περιπατήσας ἡμέρας τέσσαεας
ἔφθασα εἰς ἔνα κελλίον καὶ εἰσελθὼν εἰς αὐτό, δὲν ηὖρά τινας ἔσωθεν, καὶ
καθίσας ἐπερίμενα τὸν οἰκήτορα, ὅστις ἔφθασεν εἰς ὀλίγην ὥραν, καὶ ἧτο
εἰς τὴν θέαν θαυμαστός, καὶ σεβάσμιος, πολιὸς τὴν τρίχα, ἐνδεδυμένος μὲ
ἱμάτιον πεπλεγμένον μὲ φύλλα φοίνικος. Τὸ δὲ πρόσωπον αὐτοῦ ἔδειχνεν ὡς
Θείου Ἀγγέλου, καὶ μὲ λέγει· εἰρήνη σοι, ἀδελφέ µου καὶ συγεργάτα
Παφνούτιε, ὁ τὸν μακάριον ἐνταφιάσας Ὀνούφριον. Ἐγὼ δὲ ταῦτα ἀκούσας
ἐθαύμασα, καὶ πεσὼν ἐπὶ τῆς γῆς αὐτῷ προσεκύνησα. Ὁ δὲ μὲ εἶπε· Ἀνάστα
τέκνον. Ὁ Κύριός σε ἠξίωσε νὰ ἀπολαύσης τοὺς φίλους του, ὅστις καὶ τὴν
ἔλευσίν σου μᾶς ἀπεκάλυψε. Γίνωσκε δέ, ὅτι ἑξήκοντα ἔτη ἔχομεν
κατοικοῦντες εἰς ταύτην τὴν ἔρημον καὶ δὲν εἴδαμε ἄλλον τινὰ ἄνθρωπον.
Οὕτων συνομιλούντων ἡμῶν, ἔφθασαν ἄλλοι τρεῖς γηραλέοι ὅμοιοι αὐτῷ εἰς
τὸ χρῶμα καὶ τὸ ἔνδυμα, καὶ ἀσπασάμενος αὐτοὺς ἐκαθήσαμεν ἐξηγούμενοι
περὶ τοῦ μακαρίου Ὀνουφρίου καὶ ἄλλων ἁγίων. Ἔπειτα μοῦ εἶπαν, ἔγειρε
τέκνον νὰ φιλευθῶμεν, ἵνα στηριχθῇ ἡ καρδία σου, ὅτι πολλὴν ὁδὸν
ἐπεριπάπησες, καὶ ἡμεῖς διὰ σὲ ἐσυνάχθημεν, ἵνα συνευφρανθῶμεν ψυχῇ τε
καὶ σώματι. Ἀναστάντες οὖν προσηυξάμεθα· καὶ ἰδοὺ βλέπω πέντε ἄρτους
ζεστοὺς ὥσπερ νὰ τοὺς ἔβγαλαν ἐκείνην τὴν ὥραν ἀπὸ τὸν φοῦρνον. Ἔφεραν
δὲ καὶ αὐτοὶ ἄλλους εἴδους βρώσιμον καὶ ἐφάγαμεν πρὸς αὐτάρκειαν. Μετὰ
δὲ την εὐχαριστία μοῦ εἶπαν. Ἰδοῦ σήμερον, ὡς ἤκουσας, ἐξηκονταετῆ
χρόνον ἔχομεν εἰς τὴν ἔρημον ταῦτην, καθ' ἑκάστην μᾶς ἔρχονται οἱ
τεσσαρὲς ἄρτοι ἐκ θείου προστάγματος, καὶ σήμερον δι ἐσὲ εὐρέθησαν
πέντε· καὶ δὲν ἠξεύρομεν πόθεν φέρονται. Μόνον ἀφοῦ ἀναγνώσωμεν τὸν
ἑσπερινόν, εὑρίσκομεν αὐτοὺς εἰς τὴν τράπεζαν.
Μετὰ δὲ ταῦτα ἐτελέσαμεν ἀγρυπνίαν ὅλην τὴν νύκτα εὐχόμενοι· καὶ
πρωΐας γενομένης, τοὺς ἐπαρακάλεσα νὰ μοῦ εἰποῦν τὰ ὁνόματά των καὶ δὲν
ἠθέλησαν, ἀλλὰ ἀπεκρίθησαν: ἐκεῖνος ὅπου γινώσκει τὰ πάντα ἠξεύρει καὶ
ἡμῶν τὰ ὀνόματα. Μόνον συγχώρησόν μας καὶ πρέσβευε νὰ ἰδοῦμεν ἀλλήλους
εἰς τὸν Παράδεισον. Εὐλογηθεὶς οὖν ὑπ᾽ αὐτῶν ἀνεχώρησα, καὶ περιπατήσας
ἡμέραν μίαν ἔφθασα εἰς τόπον πολλὰ ὡραῖον καὶ ἐπιτήδειον, ὅπου ἧπο
σπήλαιον καὶ πηγὴ ὕδατος, καὶ ἐπότιζε διάφορα δένδρα ἀπὸ καρποὺς
φορτωμένα, καὶ ἐθαύμαζα τὸ πλῆθος καὶ τὴν ποικιλίαν αὐτῶν. Ἦσαν δὲ
φοίνικες, κίτρα, ρόδια, συκάμινα, ροδάκινα, ζίζιφα, κρεβατὰ μὲ σταφύλια,
ἀμύγδαλα καὶ ἄλλο δένδρα κάρπιμα, τῶν ὁποίων ἡ γεῦσις ἧτο γλυκυτέρα τοῦ
μέλιτος, καὶ ἡ εὐωδία θαυμάσιος, τόσον ὅπου ἐφαίνετο ὅτι ἤμουν εἰς τὸν
Παράδεισον. Ἐνῷ δὲ ἐθαύμαζον τὴν ὡραιότητα αὐτῶν, βλέπω τέσσαρας νέους
εὐειδεῖς εἰς τὰ πρόσωπα, ἐνδεδυμένους προβάτων δέρματα, οἵτινες
πλησιάσαντες μοῦ εἶπον· χαίροις, ἀδελφὲ Παφνούτιε. Ἐγὼ δὲ πεσὼν ἐπὶ τῆς
γῆς τοὺς ἐπροσκύνησα, αὐτοὶ δὲ μὲ ἤγειραν καὶ ἐκάθησαν συνομιλοῦντες.
Ἦσαν δὲ εἰς τὴν ὄψιν τοσοῦτον ἔνδοξοι, ὅπου ἐνόμιζα ὅτι ἦσαν ἄγγελοι ἐξ
Οὐρανοῦ κατελθόντες. Λαβόντες δὲ ἐκ τῶν καρπῶν μοῦ ἔδωσαν εἰς βρῶσιν,
δείχνοντες σπλάγχνος, καὶ ἀγάπην πολλὴν εἰς ἐμέ. Ἔμεινα ἐκεῖ ἡμέρας ἑπτὰ
καὶ ἐρωτήσας αὐτοὺς πόθεν ἦσαν καὶ πῶς ἦλθαν εἰς τὸν τόπον ἐκεῖνον, μοῦ
ἀπεκρίθησαν· ἐπειδὴ ὁ Κύριός σε ἀπέστειλε, νὰ σου εἰποῦμεν τὴν
ἀλήθειαν. Ἡμεῖς εἴμεθα ἀπὸ μίαν πόλιν καλουμένην Ὀξύρυγχον. Οἱ γονεῖς
μας εἶναι οἱ πρῶτοι ἄρχοντες τῆς πόλεως, Βουλευταὶ τὴν ἀξίαν, οἵτινες
μᾶς ἔβαλαν εἰς τὰ γράμματα καὶ ἀφοῦ ἐμάθαμεν τὰ κοινά, ἠθέλησαν νὰ μᾶς
στεῖλουν εἰς τὴν σπουδὴν νὰ μάθωμεν φιλοσοφικά· καὶ ἡμεῖς ἀπεφασίσαμεν,
τοῦ Θεοῦ συνεργοῦντος, νὰ μάθωμεν κάλλιον τὴν αὐτοῦ σοφίαν. Καὶ οὕτως
ἐφύγαμεν κρυφὰ ἀπὸ τὴν πατρίδα μας, καὶ ἤλθαμεν εἰς τὴν ἔρημον
βαστάζοντες ὁλίγους ἄρτους καὶ ὕδωρ μέτριον, τὰ ὁποῖα μᾶς ἔφθασαν μία
ἑβδομάδα. Ἔπειτα ἐπεράσαμεν ἡμέρας πολλὰς πεῖναν καὶ κακοπάθειαν, μὴ
ἠξεύροντες πῶς νὰ πράξωμεν· καὶ τότε βλέπομεν ἐνώπιον ἡμῶν ἄνδρα
ἔνδοξον, ὁ ὁποῖος μᾶς ἔφερεν εἰς ἐτοῦτον τὸν τόπον, καὶ μᾶς παρέδωκεν
εἰς τὸν ἅγιον γέροντα, ὅστις ἔζησε ἕνα χρόνον διδάσκων ἡμῖς πῶς νὰ
δουλεύωμεν τῷ Κυρίῳ, πληρωθέντος τοῦ χρόνου, ἐτελειώθῃ ὀ ὅσιος, καὶ ἰδοὺ
ἔχομεν ἕξ χρόνους ἐνταῦθα ὅπου δὲν ἐφάγαμεν ἄρτον, ἢ ἄλλην τινὰ βρῶσι
εἰμὴ μόνον ἀπὸ τῶν καρπῶν τούτων τῶν δένδρων. Τὰς πέντε ἡμέρας τῆς
ἑβδομάδος εὑρίσκεται ἕκαστος ἐξ ἡμῶν χωριστὰ ἡσυχάζων, τὸ δὲ Σάββατον
ἐνταμονόμεθα ἐδῷ καὶ κάμνομεν τὰς δύο ἡμέρας ἀδελφικῶς σιτιζόμενοι. Καὶ
πάλιν ὑπάγομεν εἰς τὴν ἡσυχίαν, καὶ ἕνας τοῦ ἄλλους δὲν ἠξεύρει τοὺς
ἀγῶνας καὶ κατορθώματα. Ἐγὼ δὲ εἶπον αὐτοῖς. Πόθεν κοινωνεῖτε τὰ θεῖα
μυστήρια; οἱ δὲ ἀπεκρίθησαν. Διὰ τοῦτο συναζόμεθα· καὶ ἑτοιμάσου νὰ
κοινωνήσης αὔριον ὅπου ἔρχεται ἄγγελος Κυρίου καὶ μᾶς μεταλαμβάνει διὰ
χειρὸς αὐτοῦ τὸ ἅγιον σῶμα καὶ αἷμα τοῦ Χριστοῦ. Ἐγὼ ἀκούσας ἐχάρην· καὶ
ἐμείναμεν ψάλλοντες ὅλη τὴν νύκτα καὶ ὑμνοῦντες τὸν βασιλέα Χριστόν.
Καὶ τὸ πρωῒ ἐλθὼν ἄγγελος Κυρίου ὠσφράνθημεν ὀσμὴν καὶ εὐωδίαν τερπνὴ
καὶ θαυμασίαν καὶ ἐπληρώθημεν εὐφροσύνης ἐξ αὐτοῦ. Ἐγὼ δὲ ἔμεινα
ἐκστατικός, ὥσπερ νὰ ἤμουν εἰς τὸν Παράδεισον. Καὶ ἐνδυναμωθεὶς τῇ
καρδίᾳ ὑπὸ τοῦ ἀγγέλου ἠγέρθην· καὶ ἀφοῦ ἐκοινωνήσαμεν διὰ χειρὸς αὐτοῦ,
μᾶς εὐλόγησε λέγων. «Γένοιτο ἐν ἡμῖν τὸ σῶμα τοῦτο καὶ αἷμα τοῦ
Δεσπότου Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν τροφὴ ἄφθαρτος, καὶ ζωὴ αἰώνιος»·
ἦτο δὲ ἡμέρα Κυριακὴ καὶ ἐμείναμεν μὲ χαρὰν μεγάλην εἰς τὰς καρδίας μας,
καὶ τότε εἶπε πρός με ὁ Ἄγγελος. Ἄπελθε Πανφούτιε εἰς τὴν Αἴγυπτον,
κήρυξον εἰς τοὺς εὐσεβεῖς πάντα ὅσα εἶδες καὶ ἤκουσες εἰς τὴν ἔρημον,
ἐξαιρέτως δὲ τὰ περὶ ὁσίου Ὀνουφρίου, τὸν ὁποῖον σὲ ἠξίωσεν ὁ Κύριος καὶ
ἀπήλαυσες καὶ σὲ συναρίθμησε μετὰ τῶν ἁγίων αὐτοῦ. Ταῦτα ἀκούσας ὁ
Ὅσιος ηὐχαρίστησε τῷ Κυρίῳ, καὶ ἀναχωρίσας εἰς Αἴγυπτον κηρύττων ὅσα
εἶδεν εἰς ἐκείνην τὴν ἔρημον καὶ ζήσας ὀλίγον χρόνον ἀπῆλθε πρὸς τὸν
ποθούμενον, εἰς ἐκείνην τῆν ἀνέκφραστον ἠδονὴν καὶ ἄρρητον ἀγαλλίασιν,
ἧς ἀξιωθείημεν καὶ ἡμεῖς ταῖς τοῦ Ὀνουφρίου καὶ Παφνουτίου καὶ τῶν
λοιπῶν ἁγίων πρεσβείαις. Ἀμήν.
Πηγή: orthodoxfathers.com
