Ὁ Χριστός εἶναι τὸ πᾶν - Ὅσιος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης

Διαρκῶς 

νὰ ἀτενίζετε πρὸς τὰ ἄνω, 

πρὸς τὸν Χριστό. 

Νὰ ἐξοικειώνεστε μὲ τὸν Χριστό, 

νὰ ζεῖτε μὲ τὸν Χριστό, 

νὰ χαίρεστε μὲ τὸν Χριστό. 

Νὰ εἶναι τὸ πᾶν γιὰ σᾶς 

ὁ Χριστός.

Ὅσιος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης 

 

Ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ Παράδεισος - Ὅσιος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης

Ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ Παράδεισος.

Ὁ Παράδεισος ἀρχίζει ἀπὸ δῶ.

Ἡ ζωή (μὲ τὸν Χριστό) εἶναι διαφορετικὴ ἀπὸ τῶν ἄλλων ἀνθρώπων. 

Εἶναι χαρά, εἶναι φῶς, εἶναι ἀγαλλίαση, εἶναι ἀνάταση. 

  Ὅσιος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης 

Ὁ Χριστιανός - Ὅσιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης

Ὁ Χριστιανὸς δὲν πρέπει νὰ εἶναι νωθρός, 

δὲν πρέπει νὰ κοιμᾶται. 

Πρέπει νὰ πετάει μὲς στ᾿ ἄστρα, 

μὲς στ᾿ ἄπειρο, 

μές στὸ μυστήριο, 

μὲς στὴν αἰωνιότητα, 

μὲς στὸν Θεό. 

Νὰ εἶναι ὑψιπέτης. 

Ὅσιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης 

Πηγή: Συμβουλὲς Σύγχρονων Γερόντων, Σωτηρίου Ι. Μπαλατσούκα σελ. 30.

Τὸ φῶς ποὺ διώχνει τὸ σκοτάδι - Ὅσιος Πορφύριος ὀ Καυσοκαλυβίτης

Ἡ Ἁγία Γραφή, 

οἱ βίοι τῶν Ἁγίων καὶ 

οἱ Πατέρες εἶναι τὸ φῶς 

ποὺ διώχνει 

τὸ σκοτάδι τῆς ψυχῆς. 

Ὅσιος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης

 

Ὁ Χριστός στὴν ψυχή μας - Ὅσιος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης

 

Καὶ τώρα τὸ Ἅγιο Πνεῦμα θέλει νὰ μπεῖ στίς ψυχὲς μας, ὅπως καὶ τότε, ἀλλά σέβεται τὴν ἐλευθερία μας, δὲ θέλει νὰ τὴν παραβιάσει. 

Περιμένει νὰ τοῦ ἀνοίξουμε μόνοι μας τὴν πόρτα καὶ τότε θὰ μπεῖ στὴν ψυχή μας καὶ θὰ τὴν μεταμορφώσει. 

Ὅταν ἔρθει καὶ κατοικήσει σ᾿ ὅλο τὸ χῶρο τῆς ψυχῆς μας ὁ Χριστός, τότε φεύγουν ὅλα τὰ προβλήματα, ὅλες οἱ πλάνες, ὅλες οἱ στενοχώριες. Τότε φεύγει καὶ ἡ ἀμαρτία.                 

                    Ὅσιος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης

                                                           
                                                        Πηγή: ἐδῶ

Πῶς ἀπαλλάσσεται ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ τὸ κακό; - Ὅσιος Πορφύριος

Ὁ ἄνθρωπος τοῦ Χριστοῦ 

πρέπει ν' ἀγαπήσει τὸν Χριστό, 

κι ὅταν ἀγαπήσει τὸν Χριστό, 

ἀπαλλάσσεται ἀπ' τὸν διάβολο, 

ἀπὸ τὴν κόλαση καὶ ἀπὸ τὸν θάνατο.

Ὅσιος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης

Πηγή:

Τακτικὰ καὶ καλά

 Νὰ ἐξομολογεῖσαι τακτικὰ καὶ καλά, 

γιατὶ καὶ Πατριάρχης νὰ εἶσαι, 

ἂν δὲν ἐξομολογεῖσαι

δὲν σώζεσαι.

Ὅσιος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης 

(Μπαϊρακτάρης).

Ὁ Χριστὸς θέλει

Ὁ Χριστὸς θέλει 

κι εὐχαριστεῖται 

νὰ σκορπάει τὴ χαρά, 

νὰ πλουτίζει τοὺς πιστούς Του μὲ χαρά. 

Εὔχομαι «ἵνα ἡ χαρὰ ἡμῶν ᾑ πεπληρωμένη».

Γέροντας Πορφύριος

N' ἀγαπᾶμε πολύ τήν Ἐκκλησία - Ὅσιος Πορφύριος ὸ Καυσοκαλυβίτης

    Γιά νά διατηρήσουμε τήν ἑνότητά μας, θά πρέπει νά κάνουμε ὑπακοή στήν Ἐκκλησία, στούς ἐπισκόπους της. Ὑπακούοντας στήν Ἐκκλησία, ὑπακούουμε στόν ἴδιο τόν Χριστό. Ὁ Χριστός θέλει νά γίνουμε μία ποίμνη μ' ἕναν ποιμένα. 

   Νά πονᾶμε γιά τήν Ἐκκλησία. Νά τήν ἀγαπᾶμε πολύ. Νά μήν δεχόμαστε νά κατακρίνουν τούς ἀντιπροσώπους της. Στό Ἅγιον Ὄρος τό πνεῦμα πού ἔμαθα ἦταν ὀρθόδοξο, βαθύ, ἅγιο, σιωπηλό, χωρίς ἔριδες, χωρίς καυγάδες καί χωρίς κατακρίσεις. 

Νά μήν πιστεύουμε τούς ἱεροκατηγόρους. Καί μέ τά μάτια μας νά δοῦμε κάτι ἀρνητικό νά γίνεται ἀπό κάποιον ἱερωμένο, νά μήν τό πιστεύουμε, οὔτε νά τό σκεφτόμαστε, οὔτε νά τό μεταφέρουμε.  Τό ἴδιο ἰσχύει καί γιά τά λαϊκά μέλη τῆς Ἐκκλησίας καί γιά κάθε ἄνθρωπο. 

Ὅλοι εἴμαστε Ἐκκλησία. Ὅσοι κατηγοροῦν τήν Ἐκκλησία γιά τά λάθη τῶν ἐκπροσώπων της, μέ σκοπό δῆθεν νά βοηθήσουν γιά τή διόρθωση, κάνουν μεγάλο λάθος. Αὐτοί δέν ἀγαποῦν τήν Ἐκκλησία, οὔτε βέβαια τόν Χριστό. Τότε ἀγαπᾶμε τήν Ἐκκλησία, ὅταν μέ τήν προσευχή μας ἀγκαλιάζουμε κάθε μέλος της καί κάνουμε ὅ,τι κάνει ὁ Χριστός. Θυσιαζόμαστε, ἀγρυπνοῦμε, κάνουμε τό πᾶν, ὅπως Ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος «λοιδορούμενος οὐκ ἀντελοιδόρει, πάσχων οὐκ ἠπείλει» (Α' Πέτρ. 2,23).

    Νά προσέχουμε καί τό τυπικό μέρος. Νά ζοῦμε τά μυστήρια, ἰδιαίτερα τό μυστήριο τῆς Θείας Κοινωνίας. Σ' αὐτά βρίσκεται ἡ Ὀρθοδοξία. Προσφέρεται ὁ Χριστός στήν Ἐκκλησία μέ τά μυστήρια καί κυρίως μέ τή Θεία Κοινωνία. Νά σᾶς πῶ γιά μιά ἐπίσκεψη τοῦ Θεοῦ σ' ἐμένανε τόν ταπεινό, γιά νά δεῖτε τήν χάρι τῶν μυστηρίων.

  Ἀπό καιρό εἶχα βγάλει στήν πλάτη μου ἕνα σπυράκι, τό ὁποῖο μέ πονοῦσε ἀφόρητα. Ἦταν πολύ μικρό, σά μιά κεφαλή καρφίτσας. Ὁ πόνος ἁπλωνόταν σέ μεγάλη περιφέρεια τῆς ἀριστερῆς πλευρᾶς τῆς πλάτης.  Ἦταν ἀφόρητος.  

Στό κελλί μου στό Μήλεσι εἴχαμε κάνει εὐχέλαιο. Ἔτσι ὅπως πονοῦσα, μοῦ σταυρώσανε τό σπυράκι μέ εὐχέλαιο κι ἀμέσως ἔσβησε ὁ πόνος. Καί τόσο πολύ εἶχα εὐχαριστηθεῖ μέ τήν ἐπίσκεψη τοῦ Θεοῦ, ὥστε ὅποιος ἐρχότανε, τοῦ ἔλεγα: 

    - Πάρε ἀπ' αὐτό τό εὐχέλαιο. Ὅ,τι πόνο ἔχεις, ἀπ' αὐτό νά βάζεις. 

   Συγγνώμη πού τό λέω, ἀλλά εἶναι πρός δόξαν Θεοῦ.

Ὅσιος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης 

Πηγή: Βίος καί λόγοι Γέροντος Πορφυρίου τοῦ Καυσοκαλυβίτου, «Ἱερά Μονή Ζωοδόχου Πηγῆς Χρυσοπηγῆς», σελ. 196-197.

Μέσα στήν Ἐκκλησία προχωροῦμε πρός τήν ἀθανασία (Β') - Ὅσιος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης

(ἡ συνέχεια τοῦ Α' μέρους)

    Μέσα στήν Ἐκκλησία, πού ἔχει τά μυστήρια πού σώζουν, δέν ὑπάρχει ἀπελπισία. Μπορεῖ νά εἴμαστε πολύ ἁμαρτωλοί. Ἐξομολογούμαστε, ὅμως, μᾶς διαβάζει ὁ παπάς κι ἔτσι συγχωρούμαστε καί προχωροῦμε πρός τήν ἀθανασία, χωρίς καθόλου ἄγχος, χωρίς καθόλου φόβο. 

   Ὅταν ἀγαπήσουμε τόν Χριστό, ζοῦμε τή ζωή τοῦ Χριστοῦ. Ἅμα αὐτό, μέ τήν χάρι τοῦ Θεοῦ, τό κατορθώσουμε, τότε βρισκόμαστε σέ μιά ἄλλη κατάσταση, ζοῦμε μιά ἄλλη κατάσταση ζηλευτή. 

Γιά μᾶς δέν ὑπάρχει καμμιά φοβία. Οὔτε θάνατος, οὔτε διάβολος, οὔτε κόλαση. Ὅλ' αὐτά ὑπάρχουν γιά τούς ἀνθρώπους πού εἶναι μακράν τοῦ Χριστοῦ, γιά τούς μή χριστιανούς. 

Γιά μᾶς πού εἴμαστε χριστιανοί καί κάνουμε τό θέλημά Του, ἐκεῖ, ὅπως τό λέει, δέν ὑπάρχουν αὐτά τά πράγματα. Ὑπάρχουν δηλαδή, ἀλλ' ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἀποκτείνει τόν παλαιό ἄνθρωπο «σὺν τοῖς παθήμασι καὶ ταῖς ἐπιθυμίαις», δέ δίνει σημασία στό διάβολο οὔτε καί στό κακό. Δέν τόν ἀπασχολεῖ.

Ἐκεῖνο πού τόν ἀπασχολεῖ εἶναι ἡ ἀγάπη, ἡ λατρεία στόν Χριστό καί στόν συνάνθρωπό του. Ἅμα φτάσουμε στό βαθμό νά αἰσθανόμαστε τή χαρά, τήν ἀγάπη, τή λατρεία τοῦ Θεοῦ χωρίς καμιά φοβία, φτάνουμε νά λέμε: «Ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός». Κανείς δέ μᾶς ἐμποδίζει νά μποῦμε μέσα στό μυστήριο. (τέλος κεφαλαίου).

 
Ὅσιος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης 

Πηγή: Βίος καί λόγοι Γέροντος Πορφυρίου τοῦ Καυσοκαλυβίτου, «Ἱερά Μονή Ζωοδόχου Πηγῆς Χρυσοπηγῆς», σελ. 193-194.

Μέσα στήν Ἐκκλησία προχωροῦμε πρός τήν ἀθανασία (Α') - Ὅσιος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης

Ἡ Ἐκκλησία εἶναι νέα ζωή ἐν Χριστῷ. Στήν Ἐκκλησία δέν ὑπάρχει θάνατος, δέν ὑπάρχει κόλαση. Λέει ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης: «Ἐάν τις τὸν λόγον μου τηρήση, οὐ μὴ γεύσηται θανάτου εἰς τὸν αἰῶνα»(Ἰωαν. 8,52). 

Ὁ Χριστός καταργεῖ τό θάνατο. Ὅποιος μπαίνει στήν Ἐκκλησία σώζεται, γίνεται αἰώνιος. Μία εἶναι ἡ ζωή, εἶναι ἀτελείωτη συνέχεια, δέν ἔχει τέλος, δέν ὑπάρχει θάνατος.

Ὅποιος ἀκολουθεῖ τίς ἐντολές τοῦ Χριστοῦ δέν πεθαίνει ποτέ. Πεθαίνει κατά τή σάρκα, κατά τά πάθη καί ἀξιώνεται νά ζεῖ ἀπ' τήν ἐδῶ ζωή μές στόν Παράδεισο, στήν Ἐκκλησία μας, καί κατόπιν στήν αἰωνιότητα. 

Μέ τόν Χριστό ὁ θάνατος γίνεται ἡ γέφυρα, πού θά τήν περάσουμε σέ μιά στιγμή, γιά νά συνεχίσουμε νά ζοῦμε ἐν τῷ ἀνεσπέρῳ φωτί. 

    Κι ἐγώ ἀφότου ἔγινα μοναχός, πίστεψα ὅτι δέν ὑπάρχει θάνατος. Ἔτσι ἔνιωθα καί νιώθω πάντα, ὅτι εἶμαι αἰώνιος καί ἀθάνατος. Τί ὡραῖα! ... (συνεχίζεται στό β' μέρος).  

Ὅσιος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης 

Πηγή: Βίος καί λόγοι Γέροντος Πορφυρίου τοῦ Καυσοκαλυβίτου, «Ἱερά Μονή Ζωοδόχου Πηγῆς Χρυσοπηγῆς», σελ. 192-193.

Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὁ ἐπί γῆς Παράδεισος - Ὅσιος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης

    Μέ τή λατρεία τοῦ Θεοῦ, ζεῖς στόν Παράδεισο. Ἅμα γνωρίσεις καί ἀγαπήσεις τόν Χριστό, ζεῖς στόν Παράδεισο. Ὁ Χριστός εἶναι ὁ Παράδεισος. Ὁ Παράδεισος ἀρχίζει ἀπό δῶ. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὁ ἐπί γῆς Παράδεισος, ὁμοιότατος μέ τόν ἐν οὐρανοῖς. Ὁ Παράδεισος, πού εἶναι στόν οὐρανό, ὁ ἴδιος εἶναι κι ἐδῶ στή γῆ. Ἐκεῖ ὅλες οἱ ψυχές εἶναι ἕνα, ὅπως ἡ Ἁγία Τριάδα εἶναι τρία πρόσωπα, ἀλλά εἶναι ἑνωμένα κι ἀποτελοῦν ἕνα.

   Κύριο μέλημά μας εἶναι νά ἀφοσιωθοῦμε στόν Χριστό, νά ἑνωθοῦμε μέ τήν Ἐκκλησία. Ἄν μποῦμε στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, μπαίνουμε στήν Ἐκκλησία. Ἄν δέν μποῦμε στήν Ἐκκλησία, ἄν δέν γίνουμε ἕνα μέ τήν ἐδῶ, τήν ἐπίγεια Ἐκκλησία, ὑπάρχει φόβος νά χάσουμε καί τήν ἐπουράνια...

    Ὅποιος ζεῖ τόν Χριστό, γίνεται ἕνα μαζί Του, μέ τήν Ἐκκλησία Του, ζεῖ μιά τρέλλα! Ἡ ζωή αὐτή εἶναι διαφορετική ἀπ' τή ζωή τῶν ἄλλων ἀνθρώπων. Εἶναι χαρά, εἶναι φῶς, εἶναι ἀγαλλίαση, εἶναι ἀνάταση. Αὐτή εἶναι ἡ ζωή τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ζωή τοῦ Εὐαγγελίου, ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. «Ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἐντὸς ἡμῶν ἐστίν» (Λουκ. 17,21). 

Ἔρχεται μέσα μας ὁ Χριστός κι ἐμεῖς εἴμαστε μέσα Του. Καί συμβαίνει ὅπως μ' ἕνα κομμάτι σίδηρο, πού, τοποθετημένος μές στή φωτιά, γίνεται φωτιά καί φῶς· ἔξω ἀπό τή φωτιά, πάλι σίδηρος σκοτεινός, σκοτάδι...

Ὅσιος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης 

Πηγή: Βίος καί λόγοι Γέροντος Πορφυρίου τοῦ Καυσοκαλυβίτου, σελ. 194-195 (2 ἀποσπάσματα).

- Πῶς μποροῦμε νά ζήσουμε σήμερα, ἐμεῖς οἱ νέοι ἄνθρωποι, τήν ἀληθινή χριστιανική ζωή;

Ρώτησαν τό Γέροντα Πορφύριο:

- Πῶς μποροῦμε νά ζήσουμε σήμερα, ἐμεῖς οἱ νέοι ἄνθρωποι, τήν ἀληθινή χριστιανική ζωή; 

- Εἶναι εὔκολο. Πολλοί λένε ὅτι ἡ χριστιανική ζωή εἶναι δυσάρεστη καί δύσκολη. Ἐγώ σᾶς λέω ὅτι εἶναι εὐχάριστη κι εὔκολη. Χρειάζονται ὅμως δύο προϋποθέσεις. Πρέπει νά ἔχετε ταπείνωση καί ἀγάπη. 

- Καί πῶς θ' ἀποκτήσουμε τήν ταπείνωση καί τήν ἀγάπη, Γέροντα; 

- Πρέπει ν' ἀγαπήσετε τόν Χριστό. Νά τόν ἀγαπήσετε πολύ, νά τόν ἐρωτευθεῖτε. Ἡ ψυχή, πού εἶναι ἐρωτευμένη μέ τόν Χριστό, εἶναι χαρούμενη κι εὐτυχισμένη, ὅ,τι καί νά τῆς συμβεῖ, ὅσους κόπους καί θυσίες κι ἄν τῆς κοστίσει αὐτή ἡ ἀγάπη. 

Ὁ ἄνθρωπος τῆς ἀγάπης τηρεῖ τίς θεῖες ἐντολές καί δέν ἐπηρεάζεται εὔκολα ἀπ' τό διάβολο. Ὁ χῶρος τῆς ψυχῆς του εἶναι κατειλημμένος ἀπ' τόν Χριστό καί δέν μπορεῖ νά μπεῖ καί νά κατοικήσει ὁ διάβολος, ὅσο κι ἄν προσπαθήσει, διότι δέν χωράει, δέν ἔχει θέση γι' αὐτόν. Ἡ ἀγάπη φέρνει καί τήν ταπείνωση. Αὐτές οἱ δυό ἀρετές πηγαίνουν μαζί.

Ὅσιος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης

 

 Πηγή: Ἄρωμα Γέροντος Πορφυρίου, Πρεσβ. Διονυσίου Τάτση, σελ. 128-129.

Τό φῶς τοῦ Χριστοῦ

«Ὑπάρχει κάπου ἡ ἡλεκτρική γεννήτρια καί μέσα στό δωμάτιο ἡ λάμπα. Ἄν ὅμως δέν γυρίσουμε τόν διακόπτη, θά μείνουμε στό σκοτάδι. Μέ αὐτό θέλω νά πῶ ὅτι ὑπάρχει Χριστός, ὑπάρχει καί ἡ ψυχή μας. Ἄν ὅμως δέν γυρίσουμε τό διακόπτη τῆς προσευχῆς, δέν θά δεῖ ἡ ψυχή μας τό φῶς τοῦ Χριστοῦ καί θά μείνει στό σκοτάδι τοῦ διαβόλου».

«Ξέρεις πόσο μεγάλη δωρεά εἶναι τό ὅτι μᾶς ἔδωσε ὁ Θεός τό δικαίωμα νά τοῦ μιλᾶμε κάθε ὥρα καί στιγμή καί σέ ὁποιαδήποτε θέση κι ἄν βρισκόμαστε; Ἐκεῖνος μᾶς ἀκούει πάντα. Αὐτή εἶναι ἡ μεγαλύτερη τιμή πού ἔχουμε. Γι' αὐτό πρέπει νά ἀγαπᾶμε τόν Θεό».

Ὅσιος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης  

Πηγή: Ἄρωμα Γέροντος Πορφυρίου, Πρεσβ. Διονυσίου Τάτση, σελ. 114-115.

Ὁ Χριστός ἐλευθερώνει

    «Ὅταν  σοῦ κάνει κλοιό ὁ σατανάς καί σέ πιέζει, μήν μένεις ἀκίνητος, ὅπως μερικοί πού μελαγχολοῦν καί σκέφτονται ἐπί ὧρες, σάν νά τούς ἀπασχολοῦν πολύ σοβαρά προβλήματα, ἐνῶ δέν τούς συμβαίνει τίποτα ἀπ' αὐτά. Ἀπλῶς τούς ἔχει καθηλώσει ὁ σατανάς. 

Νά ἔχεις ἑτοιμότητα ἀντίδρασης, ν' ἀντστέκεσαι, ν' ἀποκρούεις τήν πολιορκία τοῦ σατανᾶ, ὅπως ἕνας ἄνθρωπος πού τόν πιάνουν κάποιοι κακοποιοί καί τόν καθηλώνουν καί τότε ἐκεῖνος κάνει μιά ἀπότομη κίνηση καί τινάζοντας τά χέρια του, τούς πετᾶ ἀπό ἐδῶ κι ἀπό ἐκεῖ, ξεφεύγει τό σφίξιμό τους καί στρέφεται πρός ἄλλη κατεύθυνση, πρός τό Χριστό, πού τόν ἐλευθερώνει. 

Ἀδελφέ μου, εἶδα καθαρά τήν ψυχή σου. Ἔχεις ψυχολογικές δυσκολίες πού σέ καθηλώνουν συχνά, ἀλλ' ἔρχεται ἡ χάρη τοῦ Χριστοῦ καί σ' ἐλευθερώνει».

Ὅσιος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης

Πηγή: Ἄρωμα Γέροντος Πορφυρίου, Πρεσβ. Διονυσίου Τάτση, σελ. 63.

Κλειδωμένη ψυχή ἤ πίστη ἀπλή;

Σ' αὐτούς πού δυσπιστοῦν, 

πού ἀμφιβάλλουν κι ἀμφισβητοῦν καί 

τά σκέπτονται μόνο μέ τή λογική καί 

δέν εἶναι ἀνοιχτοί στόν Θεό, 

ὁ Θεός δέν τούς ἐμφανίζεται. 

Σέ κλειδωμένες ψυχές ὁ Θεός δέν εἰσέρχεται, 

δέν ἐκβιάζει, δέν παραβιάζει. 

Ἀντίθετα, σ' αὐτούς πού ἔχουν πίστη ἁπλή, 

χωρίς διακυμάνσεις, ὁ Θεός ἐμφανίζεται 

καί χαρίζει τό ἄκτιστο φῶς Του. 

Τό δίνει πλούσια καί στήν ἐδῶ ζωή καί, 

πολύ περισσότερο, στήν ἄλλη.

Ὅσιος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης 

Πηγή: Ἄρωμα Γέροντος Πορφυρίου, π. Διονύσιος Τάτσης, σελ. 127. 

 

Ἀπαλλαγὴ ἀπὸ μιὰ ἐπικίνδυνη φίλη

     Ἔκανα παρέα μὲ κάποια κοπέλλα στὴν ἐπαρχιακὴ πόλη ποὺ μένω. Μιὰ νύχτα βλέπω στὸν ὕπνο μου τὸν Γέροντα (ὁ Ὅσιος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης - εἶχε κοιμηθεῖ τότε ἐν Κυρίῳ) καὶ μοῦ εἶπε αὐστηρὰ 

«Τί δουλειά ἔχεις ἐσὺ μὲ αὐτὸ τὸ κορίτσι;» Τοῦ εἶπα: 

«Εἶναι πολὺ καλή, Γέροντα, ἔχει καλὴ ψυχή, γιατὶ νὰ μὴν τὴν κάνω παρέα;» 

Τότε ἄρχισε νὰ χτυπάει τὸ κεφάλι του μὲ τὸ χέρι του σὲ γροθιὰ καὶ μοῦ ἔλεγε 

«Δὲν καταλαβαίνεις, δὲν καταλαβαίνεις».

      Τελικῶς ἀπεδείχθησαν πολλὰ καὶ πολύ κακὰ πράγματα. Στόχευε στὸν ἄνδρα μου, στὸ παιδί μου, κατασυκοφάντησε τὶς κόρες μου καὶ ἐμένα, καὶ συνέβαλε σὲ οἰκονομικὴ ζημία μου.

         Ὁ Θεὸς νὰ ἐλεεῖ αὐτὴν καὶ ἐμᾶς.

Διηγήσεις μιᾶς συγγενοῦς μου 

(τίτλος κεφαλαίου)

Πηγή: Θαυμαστά γεγονότα καί συμβουλές τοῦ Ὁσίου Γέροντος Πορφυρίου τοῦ Καυσοκαλυβίτου, σελ. 151.

______________________________________________________________________

Ὑπάρχει μία σημαντικὴ διαφορά, ἀγαπητοί ἀδελφοί, μεταξύ κολακείας καί ἐπαίνου. Στὴν κολακεία πάντα ὑπάρχει ὑποκρισία, προσποίηση καὶ δόλος γιὰ τὴν ἰδιοτέλεια τοῦ κόλακα. Ὁ Θεὸς νὰ μᾶς φωτίζει!

Κολακεία: ὑπερβολικὰ φιλόφρων συμπεριφορὰ ἢ λόγος πρὸς ἰδιοτέλειαν.

Ἔπαινος: ἔκφρασις ἐπιδοκιμασίας, θαυμασμοῦ, λόγος ἐπαινετικός, ἠθικὴ ἀμοιβὴ χωρίς ἰδιοτέλεια.

Πηγή: Σύγχρονον Λεξικὸν τῆς Ἑλληνικῆς Γλώσσης, σελ. 1209 & 829.

Ἡ ἁγία ταπείνωση εἶναι ἡ τέλεια ἐμπιστοσύνη στόν Θεό (Ε')

    ... Νά εἶσαι ψάλτης στήν ἐκκλησία, στό μοναστήρι. Νά ἔχεις φωνή πολύ ἀγγελική καί νά ψάλλεις στόν Θεό, χωρίς νά ξέρεις ὅτι τόσοι ἄνθρωποι σ' ἀκοῦνε, δηλαδή χωρίς νά τό σκέφτεσαι. Γίνεται; Δέν γίνεται εὔκολα. Εἶναι δύσκολο αὐτό. Γι' αὐτό πολλοί ψάλτες ἐπλανήθησαν. Κατά κανόνα, ὅλοι οἱ καλοί ψάλτες ἔχουν μεγάλο ἐγωισμό. Ὄχι βέβαια ὅλοι, ἀλλά οἱ περισσότεροι. 

Ὅταν ἔχεις ὅμως ταπείνωση, ἔστω κι ἄν ψάλλεις ὡραῖα κι ἄν διαβάζεις ὡραῖα, δέν ἐπηρεάζεσαι ἀπό ἐκείνους πού σὲ ἀκοῦνε. Θά μοῦ πεῖς, κι ἄν ψάλλεις ὡραῖα κι ἄν διαβάζεις ὡραῖα καί τ' ἀκούει ὁ Γέροντάς σου; Τίποτε δέν εἶναι αὐτό, ἅμα ἔχεις ταπείνωση. 

    Πρέπει, πάσῃ θυσίᾳ, νά γίνουμε καλοί. Αὐτό προσπαθῶ κι ἐγώ ὁ καημένος. Ἀλλά ἔρχεται ὁ κόπος ἀπό δῶ, μέ πλακώνει ἡ ἀρρώστια μου ἀπό κεῖ, καί τίποτε δέν μπορῶ νά κάνω. Ὅμως άγωνίζομαι. 

Θέλω νά γίνω πιό καλός, θέλω νά λατρέψω τόν Θεό μέ ἀγάπη, μέ λαχτάρα, καί κάνω ὄνειρα καί κάνω προσπάθεια, ἀλλά δέν γίνεται τίποτε. Ὅμως αὐτό μοῦ δίνει χαρά καί μιά ἱκανοποίηση ὅτι ἐπιτέλους προσπαθῶ ν' ἀγαπήσω τόν Χριστό. Δέν τό ἔχω κατορθώσει, ἀλλά τό ἐπιθυμῶ. (τέλος κεφαλαίου).-

Ὅσιος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης 

Πηγή: Βίος καί λόγοι Γέροντος Πορφυρίου τοῦ Καυσοκαλυβίτου, σελ. 317-318 (ἀπόσπασμα).

Ἡ ἁγία ταπείνωση εἶναι ἡ τέλεια ἐμπιστοσύνη στόν Θεό (Δ')

      Νά εἴμαστε σέ ὅλα ταπεινοί, στή σκέψη, στά λόγια, στή συμπεριφορά. Ποτέ νά μήν παρουσιαστοῦμε στόν Θεό καί νά ποῦμε: «Ἔχω ἀρετές». Ὁ Θεός δέν θέλει τήν ἀρετή μας. Πάντα νά παρουσιάζεσαι στόν Θεό ὡς ἁμαρτωλός. Χωρίς, ὅμως ἀπελπισία, ἀλλά «θαρρῶν εἰς τό ἔλεος τῆς εὐσπλαχνίας» Του. Ἀρκεῖ νά βροῦμε τό μυστικό... 

     Τό μυστικό εἶναι ἡ ἀγάπη στόν Χριστό καί ἡ ταπείνωση. Ὁ Χριστός θά μᾶς δώσει τήν ταπείνωση. Ἐμεῖς δέν μποροῦμε μέ τίς ἀδυναμίες μας νά Τόν ἀγαπήσουμε. Ἄς μᾶς ἀγαπήσει Αὐτός. Ἄς Τόν παρακαλοῦμε πολύ νά μᾶς ἀγαπήσει Ἐκεῖνος καί νά μᾶς δώσει τό ζῆλο νά Τόν ἀγαπήσουμε κι ἐμεῖς.

       Ἄμα θέλεις νά φιλοσοφήσεις, ὅλα θά τά ρίχνεις στόν κακό ἑαυτό σου καί θά ταπεινώνεσαι πάντοτε. Εἶναι ταπείνωση νά πιστεύεις ὅτι ὅλοι εἶναι καλοί. Κι ἄν ἀκούεις γιά κάποιον κάτι ἀρνητικό, νά μήν τό πιστεύεις. Ὅλους νά τούς ἀγαπάεις καί νά μή σκέφτεσαι γιά κανέναν κακό καί γιά ὅλους νά προσεύχεσαι. Δέν θέλεις ἄλλη φιλοσοφία. Ἡ καρδιά τοῦ κενόδοξου δέν μπορεῖ νά ταπεινωθεῖ.

Ὅταν τόν ἐλέγχουν ἤ νουθετοῦν, ἀντιλέγει ἔντονα, ἐνῶ, ὅταν τόν ἐπαινοῦν καί τόν κολακεύουν, φέρεται ἄπρεπα. Ὅ,τι καί νά τοῦ πεῖς, ἐννοεῖ νά ὑπερηφανεύεται περισσότερο. Ἀσχολεῖται καί περιστρέφεται γύρω ἀπ' τόν ἑαυτό του. Ἀντίθετα, ὁ ἁμαρτωλός πού μετανοεῖ κι ἐξομολογεῖται βγαίνει ἀπ' τόν ἑαυτό του. Ὅταν ἐξομολογηθεῖ, δέν γυρνάει πίσω. 

        Ὁ κενόδοξος τήν ψυχή του τήν ἀποξενώνει ἀπ' τήν αἰώνια ζωή. Τελικά ὁ ἐγωισμός εἶναι σκέτη κουταμάρα! Ἡ κενοδοξία μᾶς κάνει κούφιους. Ὅταν κάνουμε κάτι γιά νά έπιδειχθοῦμε, καταντοῦμε ἄδειοι ψυχικά. Ὅ,τι κάνουμε, νά τό κάνουμε γιά νά εὐχαριστήσουμε τόν Θεό. Ἀνιδιοτελῶς, χωρίς κενοδοξία, χωρίς ὑπερηφάνεια, χωρίς ἐγωισμό, χωρίς, χωρίς, χωρίς... (...συνεχίζεται).
   

Ὅσιος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης 

Πηγή: Βίος καί λόγοι Γέροντος Πορφυρίου τοῦ Καυσοκαλυβίτου, σελ. 316-317 (ἀπόσπασμα).

Ἡ ἁγία ταπείνωση εἶναι ἡ τέλεια ἐμπιστοσύνη στόν Θεό (Γ')

      Ἄν ἔχετε ἀγάπη στόν πλησίον καί στόν Θεό, θά δώσει ὁ Θεός τήν ταπείνωση, θά δώσει τόν ἁγιασμό. Ἄν δέν ἔχετε ἀγάπη στόν Θεό καί στόν πλησίον, ἄν τεμπελιάζετε, θά σᾶς βασανίζει ὁ σατανάς, θά σᾶς ἐκδικηθεῖ ὁ παλαιός ἄνθρωπος. 

Θά σᾶς φταῖνε ὅλοι καί ὅλα, θά γκρινιάζετε λέγοντας: «Γιατί τ' ἄφησες αὐτό ἐδῶ, γιατί ἐκεῖ;». Καί θά νομίζετε ὅτι δῆθεν φταῖνε οἱ δουλειές, ὁ κόπος. Θά λέτε: «Τί θά γίνει μ' αὐτή τήν κατάσταση πού ἔφτασα, πῶς φέρομαι ἔτσι;», χωρίς νά καταλαβαίνετε ἀπό ποῦ προέρχεται αὐτή ἡ κατάσταση. Ἐνῶ αὐτό εἶναι ὴ ἐκδίκηση τῶν ἐνστίκτων.

   Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ζεῖ χωρίς Θεό, χωρίς γαλήνη, χωρίς ἐμπιστοσύνη, ἀλλά μέ ἄγχος, ἀγωνία, κατάθλιψη, ἀπελπισία, ἀποκτάει ἀσθένειες σωματικές καί ψυχικές. Ἡ σχιζοφρένεια, ὁ διχασμός, ἡ νευρασθένεια, ἡ ψυχασθένεια εἶναι δαιμονικές καταστάσεις. 

Δαιμόνιο εἶναι ἐπίσης καί ἡ ταπεινολογία. Τό λένε καί αἴσθημα κατωτερότητος. Ἡ ἀληθινή ταπείνωση δέν μιλάει, δέν λέει ταπεινολογίες, δηλαδή, «εἶμαι ἁμαρτωλός, ἀνάξιος, ἐλάχιστος πάντων...». 

Φοβάται ὁ ταπεινός μήπως μέ τίς ταπεινολογίες πέσει στήν κενοδοξία. Ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ δέν πλησιάζει ἐδῶ. Ἀντίθετα, ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ βρίσκεται ἐκεῖ ὅπου ὑπάρχει ἀληθινή ταπείνωση, ἡ θεία ταπείνωση, ἡ τέλεια ἐμπιστοσύνη στόν Θεό. Ἡ ἐξάρτηση ἀπό Ἐκεῖνον. (... συνεχίζεται).
 

Ὅσιος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης 

Πηγή: Βίος καί λόγοι Γέροντος Πορφυρίου τοῦ Καυσοκαλυβίτου, σελ. 314-315 (ἀπόσπασμα).