Γι' αὐτὸ ὡς κατοικία ἔλαβε τὸν παράδεισο, φυτευμένον καὶ αὐτὸν μὲ ἐξαίρετο τρόπο ἀπὸ τὸν Θεό, γιὰ νὰ ἔχῃ ἐκεῖ θεία θέα καὶ ὁμιλία αὐτοπροσώπως καὶ λάβῃ σ' αὐτὸν συμβουλὴ καὶ ἐντολὴ ἀπὸ τὸν Θεό, ποὺ ὥριζε τὴν ἁρμόζουσα ἐκεῖ νηστεία, μὲ τὴν ἔννοια ὅτι, ἂν τὴν κρατοῦσε καὶ τὴν διατηροῦσε, θὰ παρέμενε γιὰ πάντα ἀθάνατος καὶ ἀκούραστος καὶ ἄλυπος.
Αὐτὸς ὅμως, προτιμῶντας ἀπὸ αὐτὴν τὴν ἐντολὴ καὶ συμβουλὴ τὴν ἐπιβουλή, ἀλλοίμονο, τοῦ ἀρχεκάκου ὄφεως ἑκουσίως, κατέλυσε τὴν ἐντεταλμένη νηστεία· ἔτσι ἀντὶ τῆς ἀειζωίας δέχεται τὸν θάνατο καὶ ἀντὶ τοῦ τόπου τῆς ἄφθαρτης τρυφῆς τὸν πολυπαθῆ καὶ γεμᾶτο συμφορὲς αὐτὸν τόπο τῆς ἁμαρτίας, μᾶλλον δὲ τὸν Ἅδη, καταδικαζόμενος στὸ ἐκεῖ σκότος...
Ὁ δὲ Ἡλίας, ποὺ καὶ αὐτὸς νήστευσε σαράντα ἡμέρες, βλέπει τὸν Θεὸ ἐπάνω στὸ ὄρος ὄχι σὲ πῦρ... ἀλλά, ὑπερβαίνοντας τὴν θέα σὲ πῦρ μὲ τὴν θεάρεστη νηστεία, βλέπει τὸν Κύριο σὲ φωνὴ διερχόμενης λεπτῆς αὔρας, ἀφοῦ ἦλθε πλησιέστερα στὴν δεσποτικὴ φωνὴ ποὺ λέγει, «ὁ Θεὸς εἶναι Πνεῦμα καὶ οἱ προσκυνητὲς του πρέπει νὰ τὸν προσκυνοῦν κατὰ Πνεῦμα καὶ ἀλήθεια» (Ἰω. 4,23). Ἡ φωνὴ προδιετύπωσε τὴν ἀλήθεια καὶ τὸ κήρυγμα τῆς αὐτοαληθείας ποὺ ἀντήχησε σὲ ὅλα τὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης, ἐνῷ ἡ διερχόμενη αὔρα τὸ Πνεῦμα καὶ τὴν χάρι.
Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς
Πηγή: Παλαμικὸν Ταμεῖον, Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, σελ. 651.
Νεοελληνικὴ ἀπόδοση: Βενέδικτος Ὶερομόναχος Ὰγιορείτης.