Ὁ ἄνθρωπος νὰ ἐκλιπαρεῖ γιὰ συγνώμη - Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς

Μπροστὰ στὸν θάνατο οἱ ἄνθρωποι εἶναι ἀδύναμοι σὰν τὰ κουνούπια, σὰν τὰ πετραδάκια.
Γιὰ ποιὸ πρᾶγμα καυχᾶσθε ὦ ἄνθρωποι;
Γιὰ τὸν πλοῦτο, τὴν ἐπιστήμη, τὴν φιλοσοφία καὶ τὴν κουλτούρα;
Ὅλα αὐτὰ εἶναι σκύβαλα - σὺ καὶ ἐγὼ δοῦλοι τοῦ θανάτου! Κάθε ἄνθρωπος εἶναι δοῦλος τοῦ φόβου, δοῦλος τοῦ θανάτου.

Μπορεῖ νὰ γίνει ἄνθρωπος σὲ αὐτὸ τὸν κόσμο μὲ χαρά;
Ὄχι δὲν μπορεῖ.
Ὁ ἄνθρωπος ποὺ θὰ ἀντικρίσει σοβαρὰ τὸν ἑαυτό του καὶ μὲ σοβαρότητα θὰ κοιτάξει τὸν θάνατο σὰν τὸν ἔσχατο σταθμὸ αὐτῆς τῆς ζωῆς, αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος δὲν ἔχει χαρὰ σὲ αὐτὸ τὸν κόσμο, δὲν ὑπάρχει γι' αὐτὸν καμιὰ ἀπόλαυση ἐδῶ. Ὅλες οἱ ἀπολαύσεις εἶναι ἕνα ψέμα, ἐὰν ὁ θάνατος ἀποτελεῖ γιὰ μένα καὶ γιὰ σένα τὸν τελευταῖο σταθμὸ αὐτοῦ τοῦ κόσμου.

Ποιὸς εἰσήγαγε τὸν θάνατο σὲ αὐτὸ τὸν κόσμο;
Ποιὸς ἄλλος ἀπὸ τὴν ἁμαρτία;
Στὸν ἄνθρωπο ἀνήκει δυστυχῶς, αὐτὸς ὁ γεμάτος ντροπὴ ρόλος αὐτῆς τῆς ζωῆς, τῆς εἰσαγωγῆς δηλ. τῆς ἁμαρτίας καὶ τοῦ θανάτου καὶ τοῦ διαβόλου σὲ αὐτὸ τὸν κόσμο.
Δὲν τὸ ἔπραξαν αὐτὸ μήτε οἱ τίγρεις μήτε οἱ ἀλεποῦδες, τὸ ἔπραξε ὁ ἄνθρωπος.
 

Γι' αὐτὸ καὶ ὁ ἄνθρωπος εἶναι πλάσμα ντροπιασμένο μπροστὰ σὲ ὅλα τὰ ζώα καὶ ὅλα τὰ φυτά καὶ ὅλα τὰ πετούμενα.
 

Πρέπει νὰ ντρέπεται ὁ ἄνθρωπος καὶ νὰ ἐκλιπαρεῖ γιὰ συγνώμη ἀπὸ τὸ κάθε πουλὶ γιὰ τὸ ὅτι αὐτὸς εἶναι ποὺ ἔφερε τὸν θάνατο στὸν κόσμο αὐτό, ἔφερε τὸν θάνατο καὶ στὰ πουλιά καὶ στὰ ζῶα καὶ στὰ φυτά.
 

Τὰ πάντα φθείρονται καὶ ἀποθνήσκουν.

Μέχρι πότε ὅμως;
Μέχρι τὴν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν, ὅταν ὁ Κύριος θὰ κρίνει τὸν κόσμο καί, στὴ θέση τῆς παλαιᾶς γῆς, θὰ δώση καινὴ γῆ, ὅταν ὅλα θὰ γίνουν ἀθάνατα ἐπάνω της.

Αὐτὸ εἶναι κάτι ποὺ ἐμεῖς δὲν μποροῦμε μὰ οὔτε καὶ ξέρουμε νὰ τὸ συλλάβουμε, ἀλλὰ αὐτὸ εἶναι ἡ καλὴ εἴδηση τοῦ Κυρίου καὶ Χριστοῦ μας.

Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς 

Πηγή: orthodoxfathers.com

Ὁ ἄθεος δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι ἀληθινὰ καλός - Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς

«Λένε: ὑπάρχουν καὶ ἄθεοι καλοὶ ἄνθρωποι. Ναί, οἱ ἄθεοι μποροῦν νὰ εἶναι προσωρινὰ καλοί, ἐπιφανειακὰ καλοί, φαρισαϊκά καλοί.

Ἀλλὰ ὁ ἄθεος δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι ἀληθινὰ καλός, διαρκῶς καλός, βαθειὰ καλός, ἀθάνατα καλός, ἐπειδή γι᾿ αὐτὸ χρειάζεται νὰ εἶσαι σὲ πνευματικὴ σχέση, σὲ πνευματικὴ συγγένεια μὲ τὸν πραγματικὰ Μοναδικὸ Ἀγαθὸ καὶ Αἰώνια Ἀγαθὸ: μὲ τὸν Θεὸ καὶ Κύριο Χριστό. 

Εἶναι ἀληθινὸς δι’ ὅλων τῶν αἰώνων ὁ θεῖος λόγος τοῦ Σωτῆρος: «χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδὲν» (Ἰωάν. ιε´ 5)».

Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς

Πηγή:  ἐδῶ 

Τί εἶναι ὁ ἄνθρωπος δίχως τὴν ἀληθινὴ πίστη; - Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς

Ἡ  φιλία μὲ την ἁμαρτία 

εἶναι ἔχθρα μὲ τὸν Θεό,

ἔχθρα μὲ τὸν Κύριο καὶ Χριστό. 

Δίχως τὴν πίστη στὸν Κύριο καὶ Χριστό, 

δίχως τὴν ἀναγέννηση ἐν Χριστῷ τῷ Κυρίῳ,

δίχως τὴν ζωὴ ἐν Χριστῷ τῷ Κυρίῳ,

ὁ ἄνθρωπος εἶναι καὶ παραμένει

ἐργαστήριο δαιμόνων.

Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς (:Παπαδόπουλος)

Ὁμιλία στήν Δ΄ Κυριακή τῶν Νηστειῶν - Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς

  Γιατί ἡ Ἐκκλησία τοποθετεῖ αὐτόν τόν Ἅγιο στό μέσον τῆς νηστείας, ὡσάν τήν πιό ἅγια εἰκόνα, ὥστε νά ἀτενίζουν ὅλοι σέ Αὐτόν; Ὁ ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος. Ποιός εἶναι αὐτός;

  Εἶναι ὁ ἄνθρωπος πού ἐβίωσε καί ἔγραψε τήν Κλίμακα τοῦ Παραδείσου, πού ἐβίωσε τήν ἀνάβασι τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τήν κόλασι μέχρι τόν Οὐρανό, μέχρι τόν Παράδεισο. Αὐτός ἐβίωσε τήν κλίμακα ἀπό τήν γῆ μέχρι τόν Οὐρανό, τήν κλίμακα πού ἐκτείνεται ἀπό τόν πυθμένα τῆς κολάσεως τοῦ ἀνθρώπου μέχρι τήν κορυφή τοῦ παραδείσου.

   Ἐβίωσε καί ἔγραψε. Ἄνθρωπος πολύ μορφωμένος, πολύ σπουδαγμένος. Ἄνθρωπος πού ὡδήγησε τήν ψυχή του εἰς τάς ὁδούς τοῦ Χριστοῦ, πού τήν ὡδήγησε ὁλόκληρη ἀπό τήν κόλασι στόν παράδεισο, ἀπό τόν διάβολο στόν Θεό, ἀπό τήν ἁμαρτία στήν ἀναμαρτησία, καί πού θεόσοφα μᾶς περιέγραψε ὅλη αὐτή τήν πορεία, τί δηλαδή βιώνει ὁ ἄνθρωπος πολεμώντας μέ τόν κάθε διάβολο πού βρίσκεται πίσω ἀπό τήν ἁμαρτία. Μέ τήν ἁμαρτία μᾶς πολεμάει ὁ διάβολος, καί μένα καί σένα, ἀδελφέ μου καί ἀδελφή μου. Σέ πολεμάει μέ κάθε ἁμαρτία.

   Μήν ἀπατᾶσαι, μή νομίζῃς πώς κάποια μικρή καί ἀσθενής δύναμις σοῦ ἐπιτίθεται. Ὄχι! Αὐτός σοῦ ἐπιτίθεται! Ἀκόμη κι’ ἄν εἶναι ἕνας ρυπαρός λογισμός, μόνο λογισμός, γνώριζε ὅτι αὐτός ὁρμᾶ κατεπάνω σου. Λογισμός ὑπερηφανείας, κακῆς ἐπιθυμίας, φιλαργυρίας,… ἕνα ἀναρίθμητο πλῆθος λογισμῶν ἔρχεται κατεπάνω σου ἀπό ὅλες τίς πλευρές. Καί σύ, τί εἶσαι ἐσύ; Ὤ, Κλίμακα τοῦ Παραδείσου! Πῶς, πάτερ Ἰωάννη, μπόρεσες νά στήσῃς αὐτή τήν κλίμακα τοῦ Παραδείσου ἀνάμεσα στήν γῆ καί στόν Οὐρανό;

   Δέν τήν ἔσχισαν οἱ δαίμονες, δέν τήν ἔκοψαν, δέν τήν ἔσπασαν; Ὄχι!… Ἡ νηστεία του ἦταν μιά φλόγα, μιά φωτιά, μιά πυρκαϊά. Ποιός διάβολος θά τήν ἄντεχε; Ὅλοι ἔφυγαν πανικοβλημένοι, ὅλοι οἱ δαίμονες ἔφυγαν κυνηγημένοι ἀπό τήν ἔνδοξη καί θεία του προσευχή, ὅλοι οἱ δαίμονες ἔφυγαν τρομοκρατημένοι ἀπό τήν νηστεία του, ὅλοι οἱ δαίμονες ἐξαφανίσθηκαν ἀπό τήν πύρινη, τήν φλογερή, προσευχή του. Ἡ Κλίμακα τοῦ Παραδείσου! Τί εἶναι αὐτή; Εἶναι οἱ ἅγιες ἀρετές, οἱ ἅγιες εὐαγγελικές ἀρετές: ἡ ταπείνωσις, ἡ πίστις, ἡ νηστεία, ἡ πραότης, ἡ ὑπομονή, ἡ ἀγαθότης, ἡ καλωσύνη, ἡ εὐσπλαχνία, ἡ φιλαλήθεια, ἡ ἀγάπη στόν Χριστό, ἡ ὁμολογία τοῦ Χριστοῦ, τά παθήματα χάριν τοῦ Χριστοῦ.

  Αὐτές καί ἄλλες πολλές ἅγιες καινοδιαθηκικές ἀρετές. Κάθε ἐντολή τοῦ Χριστοῦ, ἀδελφοί μου· αὐτό εἶναι ἀρετή. Τήν τηρεῖς; Τήν ἐφαρμόζεις; Π.χ. τήν ἐντολή του περί νηστείας τήν τηρεῖς, τήν ἐφαρμόζεις; Ἡ νηστεία εἶναι ἁγία ἀρετή, εἶναι σκαλοπάτι τῆς κλίμακος ἀπό τήν γῆ στόν Οὐρανό. Ἡ νηστεία, ἡ εὐλογημένη νηστεία, ὅπως καί ὅλη ἡ κλίμακα ἀπό τήν γῆ στόν Οὐρανό.

   Κάθε ἀρετή εἶναι ἕνας μικρός παράδεισος. Κάθε ἀρετή τρέφει τήν ψυχή σου, τήν κάνει μακαρία, κατεβάζει στήν ψυχή σου θεία, οὐράνια ἀνάπαυσι. Κάθε ἀρετή εἶναι ἕνα χρυσό καί διαμαντένιο σκαλοπάτι στήν κλίμακα τῆς σωτηρίας σου, στήν κλίμακα πού ἑνώνει τήν γῆ μέ τόν Οὐρανό, πού ἐκτείνεται ἀπό τήν δική σου κόλασι μέχρι τόν δικό σου παράδεισο. Γι’ αὐτό καμμία ἀπό αὐτές δέν εἶναι ποτέ μόνη της.

   Ἡ πίστις στόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό δέν εἶναι ποτέ μόνη της. Ἐκδηλώνεται μέ τήν προσευχή, μέ τήν νηστεία, μέ τήν ἐλεημοσύνη, μέ τήν ταπείνωσι, μέ τά παθήματα χάριν τοῦ πλησίον. Ὅχι μόνο ἐκδηλώνεται ἀλλά καί ζῆ κάθε ἀρετή, ἐπειδή ὑπάρχει ἡ ἄλλη ἀρετή. Ἡ πίστις ζῆ μέ τήν προσευχή, ἡ προσευχή ζῆ μέ τήν νηστεία, ἡ νηστεία τρέφεται μέ τήν προσευχή, ἡ νηστεία τρέφεται μέ τήν ἀγάπη, ἡ ἀγάπη τρέφεται μέ τήν εὐσπλαχνία.

   Ἔτσι κάθε ἀρετή ζῆ διά τῆς ἄλλης. Καί ὅταν μία ἀρετή κατοικήσῃ στήν ψυχή σου, ὅλες οἱ ἄλλες θά ἀκολουθήσουν, ὅλες σιγά-σιγά ἀπό αὐτήν θά προέλθουν καί θά ἀναπτυχθοῦν δι’ αὐτῆς καί μαζί μέ αὐτήν. Ναί, ἡ κλίμακα τοῦ Παραδείσου ἐξαρτᾶται ἀπό σένα. Πές ὅτι νηστεύω μέ φόβο Θεοῦ, μέ εὐλάβεια, μέ πένθος, μέ δάκρυα. Μετά ὅμως τά παρατάω. Νά, ἄρχισα νά κτίζω τήν κλίμακα καί ἐγώ ὁ ἴδιος τήν γκρέμισα, τήν ἔσπασα.

   Ἐσύ πάλι, ἐσύ, νηστεύεις συχνά, ἐγκρατεύεσαι ἀπό κάθε σωματική τροφή. Ἀλλά νά, τόν καιρό τῆς νηστείας ἀφήνεις νά κατοικήσῃ στήν ψυχή σου ἡ ἁμαρτία, νά σπείρωνται στήν ψυχή σου διάφοροι ἀκάθαρτοι λογισμοί, ἐπιθυμίες. Σέ σένα ἀνήκει νά τούς διώχνῃς ἀμέσως μακρυά σου μέ τήν προσευχή, τό πένθος, τήν ἀνάγνωσι ἤ μέ ὁποιαδήποτε ἄλλη ἄσκησι. Ἀλλά, ἄν ἐσύ, ἐνῶ νηστεύῃς σωματικῶς, τρέφῃς τήν ψυχή σου μέ κάποια ἁμαρτία ἤ μέ κάποιο κρυφό πάθος, νά! ἐσύ, ἐνῶ ἀρχίζῃς νά χτίζῃς ἕνα-ἕνα τά σκαλοπάτια τῆς νηστείας ἀπό τήν γῆ πρός τόν Οὐρανό, ἐσύ ὁ ἴδιος πάλι τά γκρεμίζεις, τά καταστρέφεις.

  Ἡ νηστεία ἀπαιτεῖ εὐσπλαχνία, ταπείνωσι, πραότητα. Ὅλα αὐτά πᾶνε μαζί. Εἶναι σάν ἕνα συνεργεῖο οἰκοδόμων, τῶν ὁποίων ἀρχηγός εἶναι ἡ προσευχή. Αὐτή εἶναι ὁ ἀρχιμάστορας, ὁ ἀρχιτέκτονας, ὁ ἀρχιμηχανικός τῆς πνευματικῆς μας ζωῆς, τῶν πνευματικῶν μας ἐφέσεων, τῆς κλίμακος πού θά στήσουμε μεταξύ γῆς καί Οὐρανοῦ.

   Ἡ προσευχή κατέχει τήν πρώτη θέσι. Ὅταν ἡ προσευχή ἐγκατασταθῇ στήν καρδιά σου καί αὐτή φλέγεται ἀπό ἀδιάλειπτη δίψα γιά τόν Κύριο, ὅταν Αὐτόν συνέχεια βλέπει, Αὐτόν συνέχεια αἰσθάνεται, τότε μέ τήν προσευχή εἰσάγεις στήν ψυχή σου ὅλες τίς ἄλλες ἀρετές. Τότε ὁ μηχανικός (ἡ προσευχή) ἔχει ἄριστους τεχνίτες, κτίζει γρήγορα-γρήγορα θαυμάσιες κλίμακες ἀπό τήν γῆ μέχρι τόν Οὐρανό, τίς κλίμακες τῶν σταδιακῶν σου ἀναβάσεων πρός τόν Θεό, πρός τήν τελειότητά Του. Ὅταν ἔχῃς δύναμι, δυνατή προσευχή, τότε καμμία νηστεία δέν θά σοῦ εἶναι δύσκολη, τότε καμμία ἀγάπη δέν θά σοῦ εἶναι ἀδύνατη.

   Ἁγία εὐαγγελική ἀγάπη! Ἡ προσευχή ἁγιάζει τά πάντα μέσα σου, τήν κάθε ἄσκησί σου, τόν κάθε λογισμό σου, τήν κάθε αἴσθησί σου, τήν κάθε διάθεσί σου. Προσευχή! Δύναμις θεϊκή, τήν ὁποία μᾶς ἔδωσε ὁ Κύριος γιά νά ἁγιάζουμε ὁ,τιδήποτε ἐναγές μέσα μας, στήν ψυχή μας. Ἡ προσευχή σέ ἑνώνει μέ τόν Πανεύσπλαχνο Κύριο, καί Αὐτός ἐκχέει μέσα στήν καρδιά σου τήν συμπάθεια γιά κάθε ἄνθρωπο, γιά τόν ἁμαρτωλό, γιά τόν ἀδελφό πού εἶναι ἀδύναμος ὅπως καί σύ, πού πέφτει ὅπως καί σύ, ἀλλά καί πού μπορεῖ νά σηκωθῇ ὅπως καί σύ· πού τοῦ χρειάζεται ὅμως ἡ δική σου βοήθεια, ἡ ἀδελφική σου βοήθεια, ἡ προσευχητική σου βοήθεια, ἡ ἐκκλησιαστική σου βοήθεια.

   Τότε, ὅταν δώσῃς βοήθεια, χωρίς ἀμφιβολία θά κτίσῃς τήν δική σου κλίμακα, τήν κλίμακα πού ὁδηγεῖ ἀπό τήν κόλασί σου στόν παράδεισό σου· τότε, μέ βεβαιότητα στήν καρδιά θά ἀνεβαίνῃς ἀπό σκαλοπάτι σέ σκαλοπάτι, ἀπό ἀρετή σέ ἀρετή, καί θά φθάσῃς ἔτσι στήν κορυφή τῆς κλίμακος, στόν Οὐρανό, θά ἀποβιβασθῇς στόν Οὐρανό, θά ἀποβιβασθῇς στόν οὐράνιο Παράδεισο.

 

   Ὅλα τά ἔχουμε, καί σύ καί ἐγώ: ἐννέα Μακαρισμοί, ἐννέα ἅγιες εὐαγγελικές ἀρετές. Αὐτό εἶναι τό εὐαγγέλιο τῆς νηστείας, τό εὐαγγέλιο τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κλίμακος. Ἀρετές, ἀδελφοί, μεγάλες ἀρετές. Τίς δύσκολες ἀσκήσεις τῆς νηστείας, τῆς προσευχῆς, τῆς ταπεινώσεως, ὁ Κύριος τίς παρουσίασε ὡς Μακαρισμούς. Μακάριοι οἱ πτωχοί τῷ πνεύματι, ὅτι αὐτῶν ἐστιν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν (Ματθ. ε΄ 3)…

   Ἡ ταπείνωσις! Αὐτή εἶναι ἡ ἀρχή τῆς χριστιανικῆς ζωῆς, αὐτή εἶναι ἡ ἀρχή τῆς πίστεώς μας, αὐτή εἶναι ἡ ἀρχή τῆς ἀρετῆς μας, αὐτή εἶναι ἡ ἀρχή τῆς ἀναβάσεώς μας πρός τόν Οὐρανό, αὐτή εἶναι τό θεμέλιο τῆς κλίμακός μας. Κύριε, ἐγώ εἶμαι ἕνα τίποτα, Ἐσύ εἶσαι τό πᾶν! Ἐγώ τίποτα, Ἐσύ τό πᾶν! Ὁ νοῦς μου εἶναι τίποτα μπροστά στόν δικό Σου Νοῦ, τό πνεῦμα μου εἶναι τίποτα μπροστά στό Πνεῦμα Σου, ἡ καρδιά μου, ἡ γνῶσις μου… ὤ! τίποτα, τίποτα, μπροστά στήν γνῶσι Σου Κύριε! Ἐγώ, ἐγώ, μηδέν, μηδέν… καί πίσω ἀπό αὐτό ἀναρίθμητα ἄλλα μηδενικά. Αὐτό εἶμαι ἐγώ μπροστά Σου, Κύριε. Ἡ ταπείνωσις!

   Αὐτή εἶναι ἡ πρώτη ἁγία ἀρετή, ἡ πρώτη χριστιανική ἀρετή. Ὅλα ἀρχίζουν ἀπό αὐτήν… Ἀλλά οἱ Χριστιανοί αὐτοῦ τοῦ κόσμου, πού οἰκοδομοῦμε τήν κλίμακα τῆς σωτηρίας μας, πάντοτε κινδυνεύουμε ἀπό τίς ἀκάθαρτες δυνάμεις. Ποιές εἶναι αὐτές; Οἱ ἁμαρτίες, οἱ ἁμαρτίες μας, τά πάθη μας. Καί πίσω ἀπό αὐτές ὁ διάβολος, … Ὅπως οἱ ἅγιες ἀρετές οἰκοδομοῦν τήν οὐράνια κλίμακα μεταξύ Οὐρανοῦ καί γῆς, ἔτσι καί οἱ ἁμαρτίες μας φτιάχνουν μία σκάλα γιά τήν κόλασι. Κάθε ἁμαρτία.

   Ἄν ὑπάρχουν ἁμαρτίες στήν ψυχή σου, πρόσεχε! Ἄν κρατᾶς μῖσος στήν ψυχή σου μιά, δυό, τρεῖς, πενήντα μέρες, πρόσεξε νά δῇς σέ τί κόλασι ἔχει μεταβληθῆ ἡ ψυχή σου. Τό ἴδιο κι ἄν κρατᾶς θυμό, φιλαργυρία, αἰσχρή ἐπιθυμία… Καί σύ, τί κάνεις; Πραγματικά, μόνος σου φτιάχνεις μιά σκάλα γιά τήν κόλασι. Ἀλλά ὁ Ἀγαθός Κύριος μᾶς δίνει θαυμαστό παράδειγμα.

   Νά, στό μέσον τῆς νηστείας, προβάλλει τόν μεγαλώνυμο, τόν θαυμάσιο, τόν ἅγιο Ἰωάννη τῆς Κλίμακος. Ὅλος λάμπει ἀπό τίς ἅγιες εὐαγγελικές ἀρετές. Τόν βλέπουμε πῶς ἀνεβαίνει γρήγορα καί σοφά τήν κλίμακα τοῦ Παραδείσου, τήν ὁποία ἔστησε ἀνάμεσα στήν γῆ καί στόν Οὐρανό. Ὡς διδάσκαλος, ὡς ἅγιος ὁδηγός, μᾶς δίνει τήν Κλίμακά του σέ μᾶς τούς Χριστιανούς ὡς πρότυπο γιά νά ἀνεβοῦμε ἀπό τήν κόλασι στόν Παράδεισο, ἀπό τόν διάβολο στόν Θεό, ἀπό τήν γῆ στόν Οὐρανό…

   Εὔχομαι ὁ ἐλεήμων καί μέγας ἅγιος πατήρ ἡμῶν Ἰωάννης τῆς Κλίμακος… νά μᾶς χειραγωγῇ στούς ἀγῶνες μας ἐναντίον ὅλων τῶν ἁμαρτιῶν μας μέ στόχο τίς ἅγιες ἀρετές· νά οἰκοδομήσουμε καί ἐμεῖς μέ τήν βοήθειά του τήν δική μας κλίμακα καί ἀκολουθώντας τον νά φθάσωμε στήν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, στόν Παράδεισο, ὅπου ὑπάρχουν ὅλες οἱ οὐράνιες ἀναπαύσεις, ὅλες οἱ αἰώνιες χαρές, ὅπου μαζί του ἐκεῖ θά δοξάζουμε τόν Βασιλέα ὅλων ἐκείνων τῶν ἀγαθῶν, τόν Αἰώνιο Βασιλέα τῆς Οὐρανίου Βασιλείας, τόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, ᾯ ἡ δόξα καί ἡ τιμή νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Πηγή: imaik.gr

Ὅσοι συναντοῦν τόν Χριστό ἀλλάζουν! - Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς

   Αὐτός πού θά συναντηθεῖ εἰλικρινῶς μέ τόν Κύριο καί Χριστό, βιώνει νά ἀλλάζουν ὅλα μέσα του.  Θυμηθεῖτε ὅτι συναντήθηκε μαζί Του ἕνας χωρικός ψαράς καί ἀπό ἐκείνη τήν συνάντηση προέκυψε ἕνας Ἀπόστολος Πέτρος. 

Συναντήθηκε μαζί Του ὁ Σαῦλος, ὁ πιό μορφωμένος ἄνθρωπος τῆς ἐποχῆς του, συνάντησε τόν Θεό στό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ καί ἔγινε ὁ πιό φημισμένος ἀνάμεσα στούς ἀνθρώπους.  Γιατί, ποιός τοῦ ἔδωσε ὅλη ἐκείνη τή δύναμη πού εἶχε ἄν ὄχι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός;  

Συναντήθηκε μέ τόν Κύριο καί ὁ Ζακχαίος, ὁ τυφλός καί ἁμαρτωλός τελώνης καί ὅλη του ἡ ψυχή μεταμορφώθηκε. Τό ἴδιο καί ἡ δαιμονισμένη Μαγδαληνή μέ τά ἑπτά της δαιμόνια, συναντώντας τόν Κύριο μεταβάλλεται σέ Μυροφόρα. 

Μά καί ὁ κακοῦργος ἐπάνω στό σταυρό, συναντήθηκε μέ τόν Θεό καί ἀμέσως εἰσῆλθε στόν Παράδεισο. Μέ τόν Κύριο συναντήθηκε καί ὁ Ἰουστῖνος ὁ Φιλόσοφος καί κατέστη Μάρτυρας τοῦ Χριστοῦ. 

Τό ἴδιο καί ὁ Μέγας Βασίλειος καί ὁ Ἐπίσκοπος Νικόλαος Ἀχρίδος καί ὁ Ράστκο - Ἅγιος Σάββας ὁ Σέρβος. 

Ἔτσι, ἡ συνάντηση μέ τόν Κύριο ἀποτελοῦσε πάντα τό σημαντικότερο γεγονός γιά τόν κάθε ἄνθρωπο, εἴτε αὐτός κινεῖται πρός τόν Κύριο Ἰησοῦ εἴτε ἐναντίον Ἐκείνου.

 Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς

Πηγή: Σύντομη βιογραφία καί θεόσοφες διδαχές, Ἀββᾶ Ἰουστῖνου Πόποβιτς, «Ὀῤθόδοξος Κυψέλη», σελ. 20-21.

Ἡ διάνοια χωρίς Θεό ἀποσυντίθεται - Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς

* Ἡ διάνοια τοῦ ἀνθρώπου ἀποσυντίθεται ἐπειδή δέν ἔχει μέσα του Θεό, δέν ἔχει ἐντός του τίποτε τό θεϊκό, εἶναι σάν τό κρέας δίχως τό ἁλάτι. Ἡ διάνοια σαπίζει, φθείρεται, ἐξαιτίας τῆς ἀθεΐας καί τῆς ἀπιστίας καί διαχέεται, «καὶ ὁ μὴ συνάγων μετ' ἐμοῦ σκορπίζει» (Μτ.12,30).

* Μετάνοια! Μόλις ὁ Πανοικτίρμων Κύριος ἀφυπνίσει μέσα στόν ἄνθρωπο τήν συναίσθηση τῆς ἁμαρτωλότητος, τόν εἰσάγει ἤδη στόν ἀγῶνα κατά τῆς ἁμαρτίας. 

* Ἡ ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας δέν εἶναι ἕνα ἀξίωμα, δέν εἶναι μία διδασκαλία, δέν εἶναι ἕνα συλλογικό συμπέρασμα, δέν εἶναι μία λογική ἔννοια, ἀλλά Πρόσωπο Ζωντανό, ὁ Θεάνθρωπος Χριστός, πάντοτε παρών, ὡς σῶμα καί Κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας.

* Ἡ Ὀρθοδοξία δέν ἀποδεικνύεται ἀλλά ἐπιδεικνύεται: «ἔρχου καὶ ἴδε», πρώτιστα τόν Θεάνθρωπο Χριστό, τούς Ἁγίους, τούς Μάρτυρες... 

  Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς

Πηγή: Σύντομη βιογραφία καί θεόσοφες διδαχές, Ἀββᾶ Ἰουστῖνου Πόποβιτς, «Ὀῤθόδοξος Κυψέλη», σελ. 15-16.

Χριστιανός ἤ χριστιανομάχος; - Ἅγιος Ίουστῖνος Πόποβιτς

   Oὔτε ὁ θάνατος εἶναι ἀναγκαιότητα, οὔτε ἡ δουλεία στήν ἁμαρτία καί τό κακό, οὔτε καί ἡ ὑπηρεσία στό διάβολο. Ὅποιος μέ αὐτό τόν τρόπο σκέφτεται ἤ ἔτσι διδάσκει ἤ τό ἰσχυρίζεται, δέν εἶναι Χριστιανός. 

Ἀντίθετα, εἶναι χριστιανομάχος ἀφοῦ ἀπορρίπτει τήν οὐσία τοῦ Χριστιανισμοῦ καί ὅλο τόν ἀγῶνα τοῦ Χριστοῦ, τήν σωτηρία. Ἐπειδή Ἐκεῖνος ἦρθε γιά νά μᾶς σώσει: ἀπό τόν θάνατο, τήν ἁμαρτία, τόν διάβολο. 

Ἔτσι γιά πολλούς ὁ Χριστιανισμός ἔπαψε νά εἶναι ἄσκηση καί ἀναγκαιότητα καί κατήντησε: κόσμημα ἤ ἐθνικό ἔθιμο, λαϊκή παράδοση, μνημεῖο, ἠθικισμός, φιλοσόφημα, ὅλα ἐκτός ἀπό ριζοσπαστική μεταμόρφωση τοῦ ἀνθρώπου, ἀπό θνητό σέ ἀθάνατο, ἀπό ἁμαρτωλό σέ ἀναμάρτητο, ἀπό διαβολεμένο σέ ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ. 

Ὁ Χριστιανισμός ἔγινε ρηχός, τόσο ρηχός πού καταστράφηκε πλήρως. Ἔτσι, ὁ ὑλικός πολιτισμός ἔγινε τό πᾶν. Χάθηκε ἡ αἴσθηση τῆς ἀθανασίας καί κατά συνέπεια τῆς εὐλαβείας, τοῦ οὐρανοῦ, τῆς οὐρανίου καταγωγῆς τοῦ ἀνθρώπου, τῆς θεοειδίας του.

Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς

Πηγή: Σύντομη βιογραφία καί θεόσοφες διδαχές, Ἀββᾶ Ἰουστῖνου Πόποβιτς, «Ὀῤθόδοξος Κυψέλη», σελ. 15.

Ἡ χάρις τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ μεθ' ὑμῶν

«Ἡ χάρις τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ μεθ' ὑμῶν». Χάρις εἶναι τὸ περιεκτικὸν ὄνομα δι' ὅλας τὰς σωτηριώδεις δυνάμεις, αἱ ὁποῖαι ἐκχέονται εἰς πάντας τοὺς σωζομένους ἐκ τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ. 

Ἡ χάρις τοῦ Κυρίου εἶναι ἐκείνη ἡ πανδύναμις, ἐν τῇ ὁποίᾳ εὐρίσκονται ἡνωμέναι ὅλαι αἱ δυνάμεις τῆς σωτηρίας. Πράγματι, σωζόμεθα τῇ χάριτι. 

Ἡ χάρις εἶναι ἐκείνη ἡ ὁποία ἐνεργεῖ καὶ ἀπεργάζεται ἐν τοῖς σωζομένοις τὴν σωτηρίαν. 

Ἐὰν ἠδύνατο μία λέξις νὰ περιλάβῃ ὁλόκληρον τὸ Εὐαγγέλιον τῆς σωτηρίας, τότε ἡ λέξις αὐτὴ θὰ ἦτο ἡ χάρις. 

Καὶ πράγματι, ἡ χάρις εἶναι ὁλόκληρος ἡ σωτηρία (πρβλ. Ἐφ. 2,5).

Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς

Πηγή: Ἄνθρωπος καὶ Θεάνθρωπος, Ἀγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς, σελ.198. Μετάφρασις Ἱερομονάχου Ἀθανασίου Γιέβτιτς

Πῶς νικᾶται ἡ ἁμαρτία

     Δὲν ὑπάρχει πάθος, δὲν ὑπάρχει ἁμαρτία, ποὺ νὰ μὴ ὑποδεικνύεται μέσα εἰς τοὺς «Βίους τῶν Ἁγίων» ὁ τρόπος μὲ τὸν ὁποῖον νικᾶται, νεκρώνεται, ἐκριζώνεται. Εἰς αὐτοὺς φαίνεται ὁλοκάθαρα, ὅτι δὲν ὑπάρχει πνευματικὸς θάνατος, ἐκ τοῦ ὁποίου δὲν θὰ ἦτο δυνατὴ ἡ ἀνάστασις μὲ τὴν θείαν δύναμιν τοῦ Ἀναστάντος καὶ Ἀναληφθέντος Κυρίου Ἰησοῦ· δὲν ὑπάρχει βάσανος ἢ θλῖψις ἢ στενοχωρία ἢ κακοπάθεια, τὴν ὁποίαν ὁ Κύριος διὰ τὴν εἰς Αὐτὸν πίστιν νὰ μὴ μεταβάλλη βαθμηδὸν ἢ διὰ μιᾶς εἰς μίαν ἤρεμον καὶ κατανυκτικὴν χαράν. 

- Πῶς γίνεται κανεὶς ἀπὸ ἁμαρτωλὸς δίκαιος; 

Ἰδοῦ, ὅτι ἔχομεν ἕνα πλῆθος ἀπὸ συγκλονιστικὰ παραδείγματα μέσα εἰς τούς βίους τῶν ἁγίων! 

- Πῶς δύναται κανεὶς ἀπὸ ληστής, πόρνος, μέθυσος, ἄσωτος, φονεύς, μοιχός, νά γίνῃ ἅγιος;

Δι' αὐτὸ θὰ εὕρωμεν πάμπολλα παραδείγματα ἐδῶ. 

Ἐπίσης - πῶς ἀπὸ ἕνα φίλαυτο, φιλόζωον, ἱδιοτελῆ, ἄπιστον, ἄθεον, ὑπερήφανον, φιλάργυρον, ἐμπαθῆ, ἕνα κακοῦργον, ἕνα διαφθαρμένον, ὀργίλον, πονηρόν, ὕπουλον, χαιρέκακον, φθονερόν, κενόδοξον, φιλόδοξον, κακοηθή, ἅρπαγα καὶ ἀνελεήμονα, πῶς γίνεται ἕνας ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ; 

Οἱ «Βίοι τῶν Ἁγίων» θὰ μᾶς τὸ δείξουν καὶ θὰ μᾶς τὸ ἐξηγήσουν.

Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς

 Πηγή: Ὀρθόδοξος Φιλόθεος Μαρτυρία, Ἐπιμέλεια: Στυλιανὸς Ν. Κεμεντζετζίδης, σελ. 135-136.

Σὲ ποιούς δὲν ὑπάρχει θάνατος;

«Τὰ πάντα καὶ ἐν πᾶσι Χριστός». 

      Τὸ ἀντίθετον Αὐτοῦ; - Τὸ κενόν, τὸ μηδέν!

Αὐτὸς εἶναι τὸ Πανεῖναι. Ἐκτὸς Αὐτοῦ, τὸ μὴ εἶναι. 

Ἂν δὲν εἶναι ὁ Χριστὸς μέσα σου, δὲν εἶσαι τίποτε, 

εἶσαι μηδέν, εἶσαι ἕνα πτῶμα, εἰσαι τὸ μὴ ὄν. 

Καὶ τὸ ἴδιον τὸ σύμπαν χωρὶς τὸν Χριστόν, 

εἶναι πτῶμα, εἶναι μηδέν, εἶναι μὴ ὄν.

 Ὁ Χριστὸς εἶναι τὸ Πανεῖναι καὶ ἡ πανενότης. 

Αὐτὸς τὰ πάντα πληροῖ καὶ τὰ πάντα συνέχει· 

ἄνευ Αὐτοῦ τὰ πάντα εἶναι κενὰ καὶ ἔρημα καὶ διεσπαρμένα. 

Ἐὰν ἀφαιρέσωμεν τὸν Χριστὸν ἀπὸ τὸν ἄνθρωπον,

 ἀπὸ τὸν ἥλιον, ἀπὸ τὸ σύμπαν, ἀπὸ τὴν μέλισσαν, 

τὰ πάντα κρημνίζονται εἰς τὸ χάος, εἰς τὸ μὴ εἶναι,

 εἰς τὸ μὴ ὂν, εἰς τὸν θάνατον. 

Μόνον Αὐτὸς διὰ τοῦ θεανθρωπίνου σώματος Του,

 τῆς Ἐκκλησίας, συνέχει τὰ πάντα, καὶ πληροῖ τὰ πάντα 

εἰς ὅλους τοὺς κόσμους (πρβλ. Ἐφ. 1,20-23,10. Κολ. 1,16-20.3,15). 

Ἐξ Αὐτοῦ πηγάζει συνεχῶς ἡ τὰ πάντα τῆς logosnost 

πληροῦσα καὶ ἑνοποιοῦσα θεία καὶ θεανθρωπίνη δύναμις.  

Ὅταν ἐνσωματωθῇ ὁ ἄνθρωπος εἰς τὸ θεανθρώπινον

 σῶμα τοῦ Χριστοῦ, πληροῦται μὲ τὴν αἰσθησιν 

τοῦ παμπληρώματος καὶ τῆς πανενότητος.

Δι' αὐτὸν δὲν ὑπάρχει πλέον ὁ θάνατος, 

ἀλλὰ παντοῦ ἡ εὐαγγελικὴ πληρότης, 

ἡ ἀθανασία καὶ ἡ αἰωνιότης. 

Εἰς τὸν πλοῦτον αὐτὸν μᾶς εἰσάγει 

τὸ μυστήριον τοῦ θείου Βαπτίσματος, 

διότι δι' αὐτοῦ ἐνσωματούμεθα 

εἰς τὸ ἀείζωον σῶμα τῆς Ἐκκλησίας.

Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς

Πηγή: Ἄνθρωπος καὶ Θεάνθρωπος

Ἀγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς, σελ. 196

Μετάφρασις Ἱερομονάχου Ἀθανασίου Γιέβτιτς

Ἡ Ἁγία Τριὰς ἐργάζεται τὴν σωτηρίαν τοῦ κόσμου ἐν τῇ Ἐκκλησία

Ἡ Ἐκκλησία εἶναι τὸ ζωοποιὸν σῶμα τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ, 

καὶ δι' Αὐτοῦ καὶ ἐν Αὐτῷ τὸ σῶμα τῆς Ἁγίας Τριάδος.

Ἡ Ἁγία Τριὰς ἐργάζεται τὴν σωτηρίαν τοῦ κόσμου ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ

διὰ τῶν ἐνεργειῶν τῆς χάριτός Της αἱ ὁποῖαι καὶ σώζουν 

ἕκαστον μέλος τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ 

τὴν ἁμαρτίαν, τὸν θάνατον καὶ τὸν διάβολον, 

πληροῦσαι αὐτὸ μὲ τὴν αἰωνίαν ζωήν, 

τὴν αἰωνίαν ἀλήθειαν, τὴν αἰωνίαν δικαιοσύνην, 

τὴν αἰωνίαν ἀγάπην. 

Ἡ ἀληθινὴ Ἐκκλησία εἶναι 

«ἐν Θεῷ Πατρὶ ἡμῶν καὶ Κυρίῳ Ἰησοῦ Χριστῷ». 

 Ἔτσι καὶ ἕκαστον μέλος τῆς Ἐκκλησίας 

μόνον τότε εἶναι ἀληθινὸν μέλος ὅταν εἶναι 

«ἐν Θεῷ Πατρὶ ἡμῶν καὶ Κυρίῳ Ἰησοῦ Χριστῷ», 

ὅταν ζῇ ἐν Αὐτοῖς καὶ σώζεται 

διὰ τῆς χάριτος Αὐτῶν καὶ τῆς ἀσκήσεως.

Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς 

Πηγή: Ἄνθρωπος καὶ Θεάνθρωπος, 
Ἀρχιμανδρίτου Ἰουστίνου Πόποβιτς, σελ. 200, 
Μετάφρασις Ἱερομονάχου Ἀθανασίου Γιέβτιτς

Ἡ Ἐκκλησία

Ἡ Ἐκκλησία ὡς τό Θεανθρώπινο Σῶμα τοῦ Χριστοῦ,

εἶναι τό οὐρανογήινο παλάτι ὅπου βιώνεται 

ἡ αἰώνιος ζωή μέσω τῆς ὀρθῆς, ἀληθοῦς, ἀποστολικῆς, 

θεανθρώπινης καί ἁγιοπατερικῆς ὀρθοδόξου πίστεως

στόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό.  

Δέν ὑπάρχουν νεκροί στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ: 

 ὅλοι εἶναι ζῶντες καί μάλιστα ζῶντες ἀθανάτως,

 ἤδη ἀπό τήν γῆ ζῶντες τήν ἀθανασία.  

Καί ὕστερα ἀπό τήν μετάβαση στόν ἄλλο κόσμο, 

εἴμαστε ἀκόμα πληρέστερα, ἀκόμα πιό ἔντονα, 

ἀκόμα πιό χειροπιαστά, ἀκόμα πιό ἀθάνατα ἀθάνατοι.

Ἐδῶ (στήν Ἐκκλησία) σμίγουν οἱ Ἄγγελοι μέ τούς ἀνθρώπους, 

ἐδῶ ἡ Χαρά ἀγκαλιάζει τήν Ἀλήθεια, 

ἐδῶ ὁ χρόνος περιβάλλει τήν Αἰωνιότητα, 

ἐδῶ ἡ πίστη ἀγκαλιάζει τήν Ἀθανασία καί

ὁ ἄνθρωπος βρίσκεται ἀνάμεσα σέ ὅλο αὐτό τό ἀγαλλίαμα, 

ἀθανατίζων καί αἰωνίζων, ζώντας 

διά τῶν ἱερῶν μυστηρίων τοῦ Χριστοῦ καί τῶν ἀρετῶν Του.  

Ἐπιστέγασμα ὅλων καί πιό ἀθάνατη καί 

ἀπό τήν ἴδια τήν ἀθανασία εἶναι  

ἡ ἁγία ὀρθόδοξη πίστη, ἀποστολική καί 

ἁγιοπατερική πίστη. 

Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς

Πηγή: Σύντομη βιογραφία καί 

θεόσοφες διδαχές, σελ. 26

Γιατί ὑπάρχουν ἀδιέξοδα;

Γιατί ἡ Εὐρώπη περιέπεσε στίς μέρες μας 

σέ τόσα δεινά, σέ τόσα ἀδιέξοδα;  

Εἶναι ἐπειδή ἀπέρριψε τόν Χριστό, 

ἀπέρριψε τό ἱερό Του Εὐαγγέλιο, 

ἀπέρριψε τό ἀνίκητο ὅπλο Ἐκείνου:

τήν προσευχή καί τήν νηστεία.

Τά ἀπέρριψε καί ζητᾶ νά λύσει 

ὅλα της τά προβλήματα χωρίς τόν Χριστό.

Καί μάλιστα, ὅχι μόνο χωρίς τόν Χριστό 

μά καί αντίθετα ἀπό τόν Χριστό.

Μά ὅποιος μάχεται τόν Χριστό καί τόν Θεό, 

ἐκεῖνος γίνεται σύντροφος τῶν δαιμόνων...

Νά μελετᾶς τήν Ἁγία Γραφή, 

διά μέσου τῶν Ἁγίων Πατέρων καί

ταυτόχρονα νά μιμεῖσαι τήν βιοτή τους.

Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς

Ὁ Μόνος Φιλάνθρωπος

Τό χειρότερο πρᾶγμα γιά τόν ἄνθρωπο εἶναι ὁ θάνατος:

τό νά γίνω λάσπη, νά μεταβληθῶ σέ σκουλήκια, σέ πηλό!

Ἀξίζει τάχα νά εἶναι κανείς ἄνθρωπος; 

Γιατί νά σέ ἀγαπήσω, Θεέ μου, ἀφοῦ αὔριο θά μεταβληθῶ 

σέ  σκουλήκια  καί  πηλό;

Νά, ὅμως, πού ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός σέ σώζει 

ἀπό τόν θάνατο διά τῆς Ἀναστάσεώς Του, 

ἐξασφαλίζει τήν αἰώνιο ζωή γιά τήν ψυχή σου καί τό σῶμα, 

ὅταν ἐκεῖνο ἀναστηθεῖ λαμπερό καί θά ἑνωθεῖ μέ τήν ψυχή.

Γι' αὐτό καί ὁ Κύριος Ἰησοῦς ἔχει τό δικαίωμα νά ἀποκαλεῖται

ὁ Μόνος Φιλάνθρωπος, ὁ μόνος ἀπό κατασκευῆς κόσμου

μέχρι  τῆς  Φοβερᾶς  Κρίσεως. 

Μονάχα ἐκεῖνος πού νίκησε τόν θάνατο 

εἶναι ὁ Μόνος Φιλάνθρωπος καί ὅλα τά ἄλλα εἶναι ἁπλές φλυαρίες.

Καί οἱ κουλτούρες, οἱ πολιτισμοί, οἱ ἐπιστῆμες καί οἱ τέχνες;

- Τί  ἀστεῖα  πράγματα! 

Μά τί νά τήν κάνω τήν τεχνολογία καί τήν ἐπιστήμη

ὅταν μέ μεταβάλουν σέ σκουλήκια καί λάσπη;  

Ἐκεῖνος εἶναι ὁ μόνος φιλάνθρωπος, αὐτός πού μέ ἐλευθερώνει 

ἀπό τήν ἁμαρτία, τόν θάνατο καί τόν διάβολο.

Γιατί ὁ διάβολος εἶναι ὁ ἐφευρέτης τῆς ἁμαρτίας καί 

μαζί  μ` αὐτήν  καί  τοῦ  κακοῦ.

Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς 

Ἡ ἀθανασία τοῦ ἀνθρώπου

Ἡ  ἀθανασία  τοῦ  ἀνθρώπου  ξεκινᾶ  ἀπό  τήν  σύλληψη  του

μέσα  στήν  κοιλία  τῆς  μητέρας  του.

Καί  πότε  ἀρχίζει  ὁ  παράδεισος  καί  ἡ  κόλαση  τοῦ  ἀνθρώπου; 

Ἀπό  τήν  ἐλεύθερη  ἐπιλογή  γιά  τό  θεϊκό  ἀγαθό  ἤ 

τό  δαιμονικό  κακό,  γιά  τόν  Θεό  ἤ  γιά  τόν  διάβολο.

Καί  ὁ  παράδεισος  μά  καί  ἡ  κόλαση  τοῦ  ἀνθρώπου 

ἀρχίζουν  ἐδῶ  ἀπό  τήν  γῆ  γιά  νά  συνεχιστοῦν  αἰώνια  στήν  ἄλλη  ζωή.

Τί  εἶναι  ὁ  παράδεισος;  Εἶναι  ἡ  αἴσθηση  τῆς  παρουσίας  τοῦ  Θεοῦ.

Ἅμα  ὁ  ἄνθρωπος  αἰσθάνεται  ἐντός  του  τόν  Θεό, 

εἶναι  ἤδη  στόν  παράδεισο,  γιατί 

 ὅπου  εἶναι  ὁ  Θεός ἐκεῖ  εἶναι  καί  ἡ  Βασιλεία  τοῦ  Θεοῦ,  

ἐκεῖ  καί  ὁ  παράδεισος.  

Ἀπό  τότε  πού  ὁ  Θεός  Λόγος  κατέβηκε  στήν  γῆ 

καί  ἔγινε  ἄνθρωπος,  ὁ  παράδεισος  ἔγινε 

ἡ  ἀμεσότερη  πραγματικότητα  γιά  τήν  γῆ  καί  τόν  ἄνθρωπο.

Ἐπειδή,  ὅπου  εἶναι  ὁ  Χριστός  ἐκεῖ  καί  ὁ  παράδεισος.

Ἡ λύση τοῦ αἰνίγματος ἄνθρωπος

Ἡ  ὀρθόδοξη  θεολογία  καί 

ἡ  σχέση  πού  ἔχουμε  μέ  τούς  Ἁγίους  Πατέρες,

εἶναι  ἡ  ὁδός  καί  ἡ  ἀνάβασή  μας  πρός  τήν  Θεανθρώπινη, 

τήν  ὀρθόδοξη  Παναλήθεια...

Ὅλα  τά  προβλήματα  τοῦ  ἀνθρώπου 

ἐπικεντρώνονται  σέ  ἕνα  μόνο  πρόβλημα,

ἐκεῖνο  τοῦ  Θεανθρώπου.  

Μονάχα ὁ  Θ ε ά ν θ ρ ω π ο ς  

ἀποτελεῖ   τήν  λ ύ σ η  στό  καθολικό  αἴνιγμα 

πού  λέγεται  ἄ ν θ ρ ω π ο ς.

Δίχως  Θεάνθρωπο  καί  ἔξω  ἀπό  τόν  Θεάνθρωπο, 

ὁ  ἄνθρωπος  πάντα  -συνειδητά  ἤ  ὄχι-  μεταλλάσσεται 

σέ  ὑπάνθρωπο, σέ  ὁμοίωμα  ἀνθρώπου, 

σέ  ὑπεράνθρωπο, σέ  διαβολάνθρωπο.  

Ἀπόδειξη  καί  ἀποδείξεις  γιά  αὐτό;

Ὅλη  ἡ  ἰστορία  τοῦ  ἀνθρωπίνου  γένους.

Χριστουγεννιάτικος χαιρετισμός

Μέ τήν Γέννηση τοῦ Θεοῦ σωματικά, γεννήθηκε σ΄ αὐτό τόν κόσμο ὅλος ὁ Θεός,

 ὅλη ἡ Ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ, ὅλη ἡ Δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ,

ὅλη ἡ Ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ὅλη ἡ Ἀγαθότητα τοῦ Θεοῦ, 

ὅλο τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ.

Γι' αὐτό ὅσοι πεινοῦν καί διψοῦν τόν Θεό καί τήν Δικαιοσύνη Του

μέσα σέ πνευματική ἔξαρση καί ἄπειρη χαρά χαιρετίζουν 

ὅλα τά ὄντα καί ὅλη τήν κτίση μέ τόν Χριστουγεννιάτικο χαιρετισμό:

-  Χ ρ ι σ τ ό ς   ἐ τ έ χ θ η! ,

ἐνῶ ἀπό τά Χριστονοσταλγικά βάθη τῶν ὄντων καί 

τῆς κτίσεως ἀντηχεῖ ἡ συγκινητική ἀπάντηση:

 -  Ἀ λ η θ ῶ ς   ἐ τ έ χ θ η!

Πηγή: Ὀρθόδοξα Ἐλληνικά Χριστούγεννα, σελ. 185