Λόγος περὶ πίστεως (Γ')- Ἅγιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος

(συνέχεια ἀπὸ τὸ β' μέρος)

   Ἐγὼ λοιπόν, καθὼς τὰ ἄκουσα ἀπὸ τὸ νέο, σκέφτηκα ὅτι καὶ ἡ πρεσβεία τοῦ ἁγίου ἐκείνου θὰ εἶχε συνεργήσει πολὺ σὲ τοῦτο καὶ ὅτι ὁ Θεὸς πάλι θὰ οἰκονόμησε νὰ δείξει στὸ νέο σὲ ποιὸ ὕψος ἀρετῆς βρισκόταν ὁ ἅγιος ἐκεῖνος.

Ὅταν πέρασε αὐτὴ ἡ θεωρία καὶ ἦρθε πάλι στὸν ἑαυτό του ὁ νέος ἐκεῖνος, ὅπως ἔλεγε, ἦταν γεμάτος ἀπὸ χαρὰ καὶ θαυμασμὸ καὶ ἔκπληξη καὶ δάκρυζε ἀπὸ τὴν καρδιά του· καὶ μαζὶ μὲ τὰ δάκρυα ἀκολουθοῦσε καὶ μία γλυκύτητα. 

Τέλος, πλάγιασε νὰ κοιμηθεῖ καὶ τὴν ἴδια ὥρα λάλησε ὁ πετεινός, δείχνοντας τὴ μέση τῆς νύχτας· καὶ σὲ λίγο σήμαναν οἱ ἐκκλησίες γιὰ τὸν Ὄρθρο. Καὶ σηκώθηκε ὁ νέος γιὰ νὰ ψάλλει κατὰ τὴ συνήθειά του, χωρὶς νὰ σκεφτεῖ καθόλου τὸν ὕπνο ἐκείνη τὴ νύχτα.

   Αὐτὰ ἔγιναν ὅπως ὁ Θεὸς γνωρίζει, ὁ ὁποῖος καὶ τὰ πραγματοποίησε γιὰ λόγους ποὺ μόνο Ἐκεῖνος ξέρει, ἐνῶ ὁ νέος δὲν ἔκανε τίποτε περισσότερο ἀπὸ ὅσα ἀκούσατε, πλὴν εἶχε ὀρθὴ πίστη καὶ ἀδίστακτη ἐλπίδα. 

Καὶ μὴν πεῖ κανείς, πὼς ἐκεῖνος τὰ ἔκανε αὐτὰ γιὰ νὰ δοκιμάσει· γιατὶ αὐτὸς μήτε μὲ τὸ λογισμό του εἶπε μήτε κἂν σκέφτηκε κάτι τέτοιο - ἐπειδὴ ὅποιος δοκιμάζει ἢ πειράζει τὸν Θεό, δὲν ἔχει πίστη. 

Ἀλλὰ ἀπορρίπτοντας ὁ νέος ἐκεῖνος κάθε ἄλλον ἐμπαθὴ καὶ φιλήδονο λογισμό, φρόντιζε τόσο πολὺ -ὅπως ἔλεγε μὲ ὅρκο- νὰ πραγματοποιεῖ ἐκεῖνα ποὺ τοῦ ἔλεγε ἡ συνείδησή του. ὥστε σὲ ὅλα τὰ ἄλλα αἰσθητὰ πράγματα τοῦ κόσμου νὰ εἶναι σὰν ἀναίσθητος καὶ δὲν ἤθελε μήτε νὰ φάει ἤ νὰ πιεῖ ἡδονικὰ ἢ συχνότερα.

   Ἀκούσατε, ἀδελφοί μου, τί κατορθώνει ἡ πίστη στόν Θεό, ὅταν βεβαιώνεται μὲ τὰ ἔργα; Καταλάβατε πὼς μήτε ἡ νεότητα εἶναι ἀπορριπτέα, μήτε τὸ γῆρας ὠφέλιμο, ἂν λείπει ἡ σύνεση καὶ ὁ φοβος τοῦ Θεοῦ;  Μάθατε ὅτι μήτε ἡ παραμονὴ στὴν πόλη μᾶς ἐμποδίζει νὰ ἐργαστοῦμε τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ, ἂν ἔχομε προθυμία καὶ ἐγρήγορση, μήτε ἡ ἡσυχία καὶ ἡ ἀναχώρηση ἀπὸ τὸν κόσμο μᾶς ὠφελοῦν ἂν βρισκόμαστε σὲ ραθυμία καὶ ἀμέλεια; 

Ὅλοι μας ἀκούμε τὸν Δαβὶδ καὶ θαυμάζομε καὶ λέμε ὅτι ἕνας Δαβὶδ ἔγινε καὶ ὄχι ἄλλος· καὶ νὰ ποὺ σὲ τοῦτο τὸ νέο συνέβη κάτι περισσότερο ἀπὸ τὸ Δαβίδ. Γιατὶ ὁ Δαβὶδ ἔλαβε τὴ μαρτυρία ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Θεό, χρίστηκε προφήτης καὶ βασιλιάς, ἔγινε μέτοχος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος κι εἶχε λάβει πολλὲς ἀποδείξεις περὶ Θεοῦ. 

Ὅταν λοιπὸν ἁμάρτησε κι ἔχασε τὴ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ τὸ ἀξίωμα τῆς προφητείας καὶ ἀποξενώθηκε ἀπὸ τὴ συναναστροφὴ τοῦ Θεοῦ, τί τὸ παράδοξο ποὺ τὰ ζήτησε πάλι, ὅταν ἔφερε στὸ νοῦ του τὴ χάρη ἀπὸ τὴν ὁποία ξέπεσε; 

Ὁ νέος ὅμως αὐτὸς τίποτε τέτοιο δὲν εἶχε σκεφτεῖ ποτέ, ἀλλὰ ἦταν προσηλωμένος μόνο στὰ κοσμικὰ πράγματα κι ἔβλεπε μόνο τὰ πρόσκαιρα καὶ ἡ διάνοιά του δὲν εἶχε φανταστεῖ τίποτε ἀνώτερο ἀπὸ τὰ γήινα· καὶ -τὶ θαυμαστὰ τὰ κρίματά Σου, Κύριε!- μόνο ἄκουσε γι' αὐτὰ κι εὐθὺς πίστεψε. 

Καὶ πόσο πολὺ πίστεψε, ὥστε νὰ παρουσιάσει καὶ ἔργα ποὺ ἁρμόζουν στὴν πίστη, μὲ τὰ ὁποῖα ἡ διάνοιά του πῆρε φτερὰ καὶ ἔφτασε στοὺς οὐρανοὺς κι ἔκανε τὴ Μητέρα τοῦ Χριστοῦ νὰ τὸν εὐσπλαχνιστεῖ καὶ μὲ τὴν πρεσβεία της ἐξιλέωσε τὸν Θεὸ καὶ κατέβασε ὣς αὐτὸν τὴ χάρη τοῦ Πνεύματος· καὶ αὐτὴ τὸν δυνάμωσε νὰ φτάσει ὣς τὸν οὐρανὸ καὶ τὸν ἀξίωσε νὰ δεῖ φῶς, τὸ ὁποῖο ὅλοι τὸ ἐπιθυμοῦν μὰ πολὺ λίγοι τὸ πετυχαίνουν.    

(... συνεχίζεται στό δ' μέρος).  

Ἅγιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος 

Νεοελληνικὴ ἀπόδοση: Ἀντώνιος Γ. Γαλίτης 

Πηγή: Φιλοκαλία, «Τὸ περιβόλι τῆς Παναγίας», Τόμος Ε', σελ. 296-297. 

Λόγος περὶ πίστεως (Β')- Ἅγιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος

(συνέχεια ἀπὸ τὸ α' μέρος)

Καὶ ὠφελήθηκε βέβαια ἀπ' ὅλα ὅσα διάβασε, ὅμως τρία κεφάλαια μόνο ἐνσφήνωσε, ἂς πῶ ἔτσι, στὴν καρδιά του. Τὸ ἕνα ἔλεγε ἐπὶ λέξει: «Ἂν ζητᾶς τὴ θεραπεία τῆς ψυχῆς σου, ἐπιμελήσου τὴ συνείδησή σου, καὶ νὰ κάνεις ὅσα αὐτὴ σοῦ ὑποδεικνύει, καὶ θὰ βρεῖς ὠφέλεια».

Τὸ ἄλλο ἔλεγε: «Ὅποιος ζητᾶ τὶς ἐνέργειες τοῦ Ἁγίου Πνεύματος προτοῦ νὰ ἐργαστεῖ τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ, εἶναι παρόμοιος μὲ ἀγορασμένο δοῦλο, ὁ ὁποῖος  τὴν ἴδια ὥρα ποὺ ἀγοράστηκε ζητᾶ νὰ τοῦ δώσουν καὶ τὸ χαρτὶ τῆς ἀπελευθερώσεως».

Καὶ τὸ τρίτο ἔλεγε: «Ἐκεῖνος ποὺ προσεύχεται σωματικὰ καὶ δὲν ἀπέκτησε ἀκόμη γνώση πνευματική, εἶναι παρόμοιος μὲ τὸν τυφλὸ ποὺ φώναζε «Υἱὲ Δαβίδ, ἐλέησόν με» (Μαρκ. 10, 47-48· Λουκ. 18, 38-39). Ὅταν ὁ πρώην τυφλός ἔλαβε τὸ φῶς του καὶ εἶδε τὸν Κύριο, δὲν τὸν ὀνόμασε πλέον υἱὸ Δαβίδ, ἀλλὰ τὸν ὁμολόγησε Υἱὸ Θεοῦ κὰι τὸν προσκύνησε» (Ἰω. 9,38).

    Αὐτὰ λοιπὸν τὰ διάβασε ὁ νέος ἐκεῖνος καὶ τὰ θαύμασε, καὶ πίστεψε ὅτι μὲ τὴν ἐπιμέλεια τῆς συνειδήσεως θὰ βρεῖ ὠφέλεια καὶ μὲ τὴν ἐργασία τῶν ἐντολῶν θὰ δεχτεῖ συνειδητὰ τὴν ἐνέργια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ μὲ τὴν χάρη Του θ' ἀνοίξουν τὰ νοερά του μάτια καὶ θὰ δεῖ τὸν Κύριο. 

Καὶ πληγωμένος ἀπὸ τὴν ἀγάπη καὶ τὴν ἐπιθυμία τοῦ Κυρίου, ζητοῦσε πλέον τὸ Πρῶτο Κάλλος, τὸ ἀόρατο. Τίποτε ἄλλο ὅμως δὲν ἔκανε, καθὼς μὲ βεβαίωσε ὕστερα μὲ ὅρκους, παρὰ μόνο ἐκτελοῦσε κάθε βράδυ τὸ σύντομο κανόνα ποὺ τοῦ ὅρισε ὁ ἅγιος ἐκεῖνος γέρων, καὶ τότε πλάγιαζε καὶ κοιμόταν. 

Καὶ καθῶς ἡ συνείδηση τοῦ ἔλεγε: «Κάνε κι ἄλλες μετάνοιες, πρόσθεσε κι ἄλλους ψαλμούς, πὲς κι ἄλλο τὸ Κύριε ἐλέησον, ἀφοῦ μπορεῖς», αὐτὸς ὑπάκουε σ' αὐτὴν πρόθυμα κι ἀδίστακτα κι ἔτσι ἔπραττε, σὰν νὰ τὰ ἔλεγε ὁ ἴδιος ὁ Θεός. Καὶ ἀπὸ τότε πλέον δὲν κοιμήθηκε ποτὲ μὲ τὴ συνείδηση νὰ τὸν ἐλέγχει καὶ νὰ λέει: «Αὐτὸ γιατί δὲν τὸ ἔκανες;».  Κι ἔτσι, ὑπακούοντας αὐτὸς χωρὶς παράλειψη στὴ συνείδησή του κι ἐκείνη προσθέτοντας μέρα μὲ τὴ μέρα περισσότερο, σὲ λίγες μέρες αὐξήθηκε πολὺ ἡ ἑσπερινὴ προσευχή του. 

Κατὰ τὴ διάρκεια τῆς ἡμέρας εἶχε τὴν ἐπιστασία τοῦ σπιτιοῦ ὲνὸς πατρικίου κι εἶχε πολλὲς βιοτικὲς φροντίδες καὶ πήγαινε κάθε μέρα στὸ Παλάτι· ἔτσι κανεὶς δὲν ἀντιλήφθηκε ὅσα αὐτὸς ἔπραττε τὸ βράδυ. Ἀλλὰ κάθε βράδυ ἔτρεχαν τὰ μάτια του δάκρυα κι ἔκανε πολλὲς γονυκλισίες καὶ μετάνοιες καὶ ὅταν στεκόταν σὲ προσευχὴ εἶχε τὰ πόδια κολλημένα μεταξύ τους καὶ ἀκίνητα καὶ διάβαζε εὐχὲς στὴ Θεοτόκο μὲ πόνο καὶ στεναγμοὺς καὶ δάκρυα καί, σὰν νὰ ἦταν ὸ Κύριος παρὼν σωματικά, ἔτσι ἔπεφτε ἐμπρὸς στὰ ἄχραντα πόδια Του καὶ ὡς τυφλὸς τοῦ ζητοῦσε νὰ τὸν σπλαχνιστεῖ καὶ νὰ τοῦ χαρίσει τὸ φῶς τῶν ματιῶν τῆς ψυχῆς του.

Καὶ καθὼς πλήθαινε κάθε βράδυ ἡ προσευχή, κρατοῦσε ὣς τὰ μεσάνυχτα, κι ὅση ὥρα προσευχόταν, στεκόταν ὄρθιος σὰν κολόνα ἢ σὰν ἀσώματος, χωρὶς διόλου νὰ χαλαρώνει ἢ νὰ ραθυμεῖ ἢ ἔστω νὰ κινεῖ κανένα μέλος τοῦ σώματός του, μήτε τὰ μάτια του νὰ στρέψει ἢ νὰ τὰ σηκώσει. 

Ἕνα βράδυ λοιπόν, ποὺ ἦταν ὄρθιος κι ἔλεγε τὸ «Ὁ Θεὸς ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ» μὲ τὸ νοῦ μᾶλλον παρὰ μὲ τὸ στόμα, ἔξαφνα φανερώθηκε πλούσια ἀπὸ ψηλὰ μιὰ ἔλλαμψη θεϊκὴ καὶ γέμισε ἀπὸ φῶς ὅλο τὸν τόπο καὶ ὁ νέος ἀγνόησε καὶ λησμόνησε ἂν βρισκόταν μέσα σὲ σπίτι ἢ ἂν ἦταν κάτω ἀπὸ στέγη, γιατὶ παντοῦ ἔβλεπε μόνο φῶς καὶ δὲν ἤξερε μήτε ἂν πατοῦσε στὴ γῆ. 

Οὔτε φόβο εἶχε μήπως πέσει, οὔτε καμιά φροντίδα τοῦ κόσμου, οὔτε τίποτε ἄλλο ἀπὸ ὅσα ταιριάζουν σὲ ἀνθρώπους ποὺ ἔχουν σῶμα περνοῦσε ἀπὸ τὸ λογισμό του. Ἀλλὰ μένοντας τελείως μέσα στὸ ἄϋλο φῶς, τοῦ φαινόταν πὼς ἔγινε καὶ αὐτὸς φῶς καὶ λησμόνησε ὅλο τὸν κόσμο κι ἦταν ὅλος γεμάτος ἀπὸ δάκρυα κι ἀπὸ ἀνέκφραστη χαρὰ καὶ ἀγαλλίαση.

Κι ὕστερα ἀπὸ τοῦτο ἀνέβηκε ὁ νοῦς του στὸν οὐρανὸ κι ἐκεῖ εἶδε ἄλλο φῶς λαμπρότερο ἀπὸ τὸ γύρω του· καὶ κοντὰ σ' ἐκεῖνο τὸ φῶς τοῦ φάνηκε νὰ στέκεται ὁ ἅγιος καὶ ἰσάγγελος ἐκεῖνος γέροντας ποῦ τοῦ ἔδωσε, ὅπως εἴπαμε, τὴν ἐντολὴ καὶ τὸ βιβλίο.      

(... συνεχίζεται στό γ' μέρος).  

Ἅγιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος 

Νεοελληνικὴ ἀπόδοση: Ἀντώνιος Γ. Γαλίτης 

Πηγή: Φιλοκαλία, «Τὸ περιβόλι τῆς Παναγίας», Τόμος Ε', σελ. 294-295. 

Λόγος περὶ πίστεως (Α')- Ἅγιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος

Περὶ πίστεως. Καὶ διδασκαλία γιὰ ἐκείνους ποὺ λένε, ὅτι δὲν εἶναι δυνατὸν ἐκεῖνοι ποὺ βρίσκονται μέσα σις φροντίδες τοῦ κόσμου νὰ φτάσουν στὴν τελειότητα τῶν ἀρετῶν. Καὶ διήγηση ἐπωφελὴς στὴν ἀρχή. 

 
   Ἀδελφοὶ καὶ πατέρες· εἶναι καλὸ νὰ διακηρύττομε σὲ ὅλους τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ φανερώνομε στοὺς πλησίον μας την εὐσπλαχνία καὶ τὴν ἀνείπωτη ἀγαθότητα τοῦ Θεοῦ πρὸς ἐμᾶς. «Ἐγὼ λοιπόν, καθὼς τὸ βλέπετε, μήτε νηστεῖες ἔκανα, μήτε ἀγρυπνίες, μήτε χαμαικοιτίες, ἀλλὰ μόνο ταπεινώθηκα καὶ ὁ Κύριος σύντομα μὲ ἔσωσε», λέει ὁ θεῖος Δαβίδ (Ψαλμ. 114,6). Καὶ μπορεῖ κανεὶς νὰ πεῖ πολὺ πιὸ σύντομα: «Μόνο πίστεψα, καὶ μὲ δέχτηκε ὁ Κύριος».

Ἐπειδὴ εἶναι πολλὰ αὐτὰ ποὺ μᾶς ἐμποδίζουν ν' ἀποκτήσομε τὴν ταπείνωση, νὰ βροῦμε ὅμως τὴν πίστη δὲν μᾶς ἐμποδίζει τίποτε. Γιατὶ ἂν τὸ θελήσομε ὁλόψυχα, εὐθὺς ἐνεργεῖ μέσα μας ἡ πίστη, ἀφοῦ εἶναι δῶρο τοῦ Θεοῦ καὶ φυσικὸ προσόν, ἂν καὶ ὑπόκειται στὴν αὐτεξουσιότητα τῆς προαιρέσεώς μας. 

Γι' αὐτὸ ἀκόμη καὶ οἱ Σκύθες καὶ οἱ βάρβαροι πιστεύουν ὁ ἕνας στὰ λόγια τοῦ ἄλλου. Καὶ γιὰ νὰ σᾶς δείξω στὴν πράξη τὴν ἐνέργεια τῆς ἐνδιάθετης πίστεως καὶ νὰ βεβαιώσω ὅσα εἶπα, ἀκοῦστε νὰ σᾶς διηγηθῶ κάτι ποὺ ἄκουσα ἀπὸ κάποιον ποὺ δὲν ψεύδεται.

   Κάποιος, Γεώργιος ὀνομαζόμενος, νέος στὴν ἡλικία, ἔως εἴκοσι χρόνων, κατοικοῦσε στὴν Κωνσταντινούπολη τώρα στοὺς καιρούς μας· ὁ ὁποῖος ἦταν ὄμορφος καὶ φανταχτερὸς στὴν ἐμφάνιση, τοὺς τρόπους καὶ τὸ βάδισμα, ἔτσι ποὺ μερικοὶ ἀπὸ τοῦτα σχημάτισαν κακὴ γνώμη γι' αὐτόν, ὅσοι δηλαδὴ βλέπουν μόνο τὰ ἐξωτερικὰ καὶ κρίνουν κακῶς τὰ τῶν ἄλλων. 

Αὐτὸς γνωρίστηκε μὲ κάποιον ἅγιο μοναχὸ ποὺ ζοῦσε σ' ἕνα μοναστήρι τῆς πόλεως, καὶ ἀναθέτοντάς του ὅλα τὰ τῆς ψυχῆς του, ἔλαβε ἀπὸ αὐτὸν γιὰ ὑπενθύμιση μία μικρὴ ἐντολὴ (ἕνα σύντομο κανόνα). 

Ὁ νέος ζήτησε ἀκόμη ἀπὸ τὸν γέροντα νὰ τοῦ δώσει κανένα βιβλίο ποὺ νὰ περιέχει διηγήσεις γιὰ τὴ ζωὴ τῶν μοναχῶν καὶ τὴν πρακτική τους ἄσκηση. Ἐκεῖνος τοῦ ἔδωσε νὰ διαβάσει τὸ σύγγραμμα τοῦ Μοναχοῦ Μάρκου ποὺ διδάσκει περὶ τοῦ πνευματικοῦ νόμου· τὸ ὁποῖο ὁ νέος τὸ πῆρε σὰν νὰ ἦταν σταλμένο ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Θεό. Καὶ ἐλπίζοντας πὼς  θὰ λάβει πολὺ μεγάλη ὡφέλεια ἀπὸ αὐτὸ τὸ διάβασε ὅλο μὲ πόθο καὶ προσοχή. (... συνεχίζεται στό β' μέρος).  

Ἅγιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος 

Νεοελληνικὴ ἀπόδοση: Ἀντώνιος Γ. Γαλίτης 

 

Πηγή: Φιλοκαλία, «Τὸ περιβόλι τῆς Παναγίας», Τόμος Ε', σελ. 293-294. 

Ἀγωνίσασθε ἵνα υἱοὶ Θεοῦ γένησθε

Διὸ παρακαλῶ πάντας ὑμᾶς, ἀδελφοὶ καὶ πατέρες, 

σπουδάσατε ἕως καιρός ἐστι καὶ ἐν τοῖς ζῶσίν ἐσμεν, 

ἀγωνίσασθε ἵνα υἱοὶ Θεοῦ γένησθε, 

ἵνα φωτὸς χρηματίσητε (:νὰ διατελέσετε) τέκνα

 -ταῦτα γὰρ ἡ ἄνωθεν ἡμῖν γέννησις δίδωσι-, 

μισήσατε τὸν κόσμον (:τῶν παθῶν καὶ τῆς ἁμαρτίας) 

καὶ τὰ  ἐν κόσμῳ, μισήσατε τὴν σάρκα καὶ

 τὰ ἐξ αὐτῆς τικτόμενα πάθη, 

μισήσατε πᾶσαν ἐπιθυμίαν κακὴν καὶ τὴν πλεονεξίαν

μέχρι ἐλαχίστου εἴδους καὶ πράγματος.

Τοῦτο δὲ ποιῆσαι δυνησόμεθα, 

ἐὰν τὸ μέγεθος τῆς μελλούσης ἡμᾶς διαδέξασθαι 

δόξης καὶ χαρᾶς καὶ τρυφῆς ἐννοήσωμεν.

Τί γάρ, εἰπέ μοι, τοσοῦτον μεῖζον 

ἐν οὐρανῷ ἢ ἐπὶ τῆς γῆς

ὡς τὸ γενέσθαι τινὰ υἱὸν Θεοῦ καὶ 

κληρονόμον αὐτοῦ καὶ συγκληρονόμον Χριστοῦ;  

Πάντως οὐδέν!

Ἅγιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος 

Πηγή: Κατηχήσεις- Εὐχαριστίαι,

 Ἁγίου Συμεὼν τοῦ Νέου Θεολόγου, 

Τόμος Α', σελ. 163-164.

Ἀλφάβητος - Ἁγίου Συμεών τοῦ Νέου Θεολόγου (Β')

...

Νόμιζε εἶναι εὐτελέστερος πάντων,

τοῦτον πρῶτόν σε ποιεῖ τῆς βασιλείας, 

ξένον τε πτωχότερος, ταπεινότερος ἄλλων·

μεγάλα ὄντως, εἰ ταῦτα κατορθώσῃς.

Ὅλος ὑπάρξῃς μιμητὴς τοῦ Δεσπότου, 

τί δὲ ὑπάρχει ἀγαθότερον τούτου; 

Πάντα κατορθοῖ τὸ πενθεῖν καθ' ἑκάστην,

γλυκὺ γὰρ τοῦτο ὑπὲρ βρῶσιν καὶ πόσιν

ῥεόντων καὶ ἑστώτων διδάσκον γνῶσιν·

ἀφιστᾷ γὰρ πρότερον παντὸς τοῦ κόσμου.

Σιωπὴν ἄσκει, τὴν φυλάττουσαν ταῦτα, 

ῥίζας κόπτει γὰρ ἀνωφελεῖς παντοίας.

Τὴν μνὴμην ἔχε πάντοτε τοῦ θανάτου·

αὕτη γὰρ πρόξενος ταπεινώσεως πέλει·

Ὑφ' ὧν καθαρθεὶς καὶ αὐγασθεὶς καρδίαν

ὢ τοῦ θαύματος τοῦ ζητουμένου πᾶσι

φῶς ἀξιωθῇς ἰδεῖν καλῶς τὸ θεῖον, 

βέλος γάρ ἐστιν ἄϋλον ἐξ ἀΰλου·

Χριστὸς δέ ἐστιν ἡ τελεία ἀγάπη, 

ὁ ἔχων αὐτὴν θέσει Θεὸς ὑπάρχει, 

ψυχὰς φωτίζων τὰς αὐτὸν ἐκζητούσας·

αὗται μόναι ζήσονται, μηδεὶς πλανάσθω!

Ὦ θεοποιὸς ἀγάπη, Θεὸς οὗσα!

Ἔκπληξις τοῦτο καὶ δυσεύρετον πρᾶγμα.

Ἅγιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος

Πηγή: Ὕμνοι - Ἐπιστολαὶ Ἁγίου Συμεὼν

           τοῦ Νέου Θεολόγου, τόμος 3ος, σελ. 56.   

  

Ἀλφάβητος - Ἁγίου Συμεών τοῦ Νέου Θεολόγου (Α')

Ἀλφάβητος τοῦ αὐτοῦ κατὰ στοιχεῖον διπλοῦς προτρέπων καὶ ὁδηγῶν εἰς τελειότητα βίου ἀναδραμεῖν τὸν ἄρτι ἀπὸ τοῦ κόσμου ἀναχωρήσαντα

Ἀρχὴν ποιήσας Χριστὸν καὶ θερμὴν πίστιν

οὕτως ἀναχώρησον ἀπὸ τοῦ κόσμου.

Βάδιζε φεύγων συγγενεῖς τε καὶ φίλους, 

τοῦτο γὰρ ὠφέλιμον τοῖς ἀρχαρίοις.

Γυμνὸς πρόσελθε τῶν ὑλῶν τῷ ἀΰλῳ, 

οὐδὲν μεῖζον εὐρήσεις εἰς συμμαχίαν.

Δειλίαν πᾶσαν ἀπὸ σοῦ ἀπορρίψας, 

πρὸς δυνατὸν γὰρ προσέφυγες Δεσπότην.

Ἐλπίδα μᾶλλον προσλαβὼν ἀδιστάκτως,

καὶ γὰρ κήδεται τῶν μικρῶν στρουθίων.

Ζυγὸν βάστασον τὸν ἐλαφρὸν Κυρίου, 

πολλὴ ἡ ἀντίδοσις γὰρ τῶν μελλόντων.

Ἡμᾶς βροτοὺς ἅπαντας σῴζοντα δῶρον, 

καὶ γὰρ ἠγοράσθημεν αἵματι θείῳ·

θεοὺς δεικνύντα δυνάμει τοῦ καλοῦντος, 

τοῦτο γὰρ ἡ σάρκωσις ἡ τοῦ Δεσπότου, 

ἵν' ἔργῳ γνῷς τῶν ἔργων τὰς ἐκβάσεις·

τὸ πάντων θαυμαστότερον τῶν ὁρωμένων!

Καλὸν σοι κέρδος ἐκκοπὴ θελημάτων, 

μάρτυρα δεικνύει σε τῇ συνειδήσει.

Λόγους πατρός σου καὶ προστάγματα πρᾶττε,

ὁδηγοῦσι γὰρ τὴν ὁδὸν ἀπροσκόπως

μέχρι θανάτου· ὕψος γὰρ τοῦτο μέγα!

Θεὸς φαίνεται διὰ σὲ τοῦτο πράξας.

                                                                                  (...συνεχίζεται).

Ἅγιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος

Πηγή: Ὕμνοι - Ἐπιστολαὶ Ἁγίου Συμεὼν

           τοῦ Νέου Θεολόγου, τόμος 3ος, σελ. 55.   

Παρακαλῶ οὖν πάντας ὑμᾶς, ἐν Χριστῷ ἀδελφοὶ

Παρακαλῶ οὖν πάντας ὑμᾶς, ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, 

θεῖναι πρῶτον θεμέλιον 

ἐν τῇ οἰκοδομῇ τῶν ἀρετῶν ἀγαθὸν ταπεινώσεως·

  εἶτα δι' ἀγώνων εὐσεβείας  ἐγεῖραι τὸν οἶκον 

τῆς γνώσεως τῶν μυστηρίων τοῦ Θεοῦ καὶ 

ὑπὸ τοῦ θείου καταλαμφθῆναι φωτὸς καὶ 

ἰδεῖν ὄμματι καρδίας κεκαθαρμένῳ Θεόν, 

ὡς δυνατὸν ἡμῖν ἀνθρώποις οὗσι, 

κἀκεῖθεν μυσταγωγηθῆναι τὰ τελεώτερα 

τῶν μυστηρίων τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν καὶ

 οὕτως ἀπὸ τῆς γνώσεως ταύτης, 

τῆς ἄνωθεν διδομένης παρὰ τοῦ Πατρὸς τῶν φώτων, 

ἐπὶ τὸν λόγον τῆς διδασκαλίας ἐλθεῖν καὶ διδάξαι 

τοὺς πλησίον ἡμῶν, τί τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ 

τὸ ἀγαθὸν καὶ τέλειον καὶ εὐάρεστον, 

καὶ διὰ τῆς διδασκαλίας ἡμῶν προσάξαι τῷ Θεῷ λαὸν περιούσιον, 

τῷ διὰ τοῦ Πνεύματος αὐτοῦ τοῦ Ἁγίου εἰς διδασκάλους 

προχειρισαμένῳ ἡμᾶς τῆς ἐκκλησίας αὐτοῦ, 

ἵνα μὴ ὡς καταφρονηταὶ καὶ γυμνοὶ 

τοῦ ἐνδύματος τοῦ γάμου ἔξω ῥιφῶμεν τοῦ νυμφῶνος Χριστοῦ, 

ἀλλ' ὡς φρόνιμοι μᾶλλον οἰκονόμοι,

 καλῶς τὰ τοῦ λόγου τῆς διδασκαλίας οἰκονομήσαντες

 ἐν τοῖς συνδούλοις ἡμῶν καὶ πρὸ γε τούτου τὰ τοῦ βίου ἡμῶν, 

εἰσέλθωμεν εἰς αὐτὸν ἀκωλύτως 

ἐν λαμπρότητι βίου καὶ γνώσεως οὐρανίου, 

φωτοειδεῖς καὶ Πνεύματος Ἁγίου πεπληρωμένοι, 

καὶ συμβασιλεύσωμεν Χριστῷ, 

τὰ τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ καὶ Πατρός 

συγκληρονομοῦντες αὐτῷ ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι, 

τῇ ἀειζώῳ καὶ ἀθανάτῳ πηγῇ καὶ ζωῇ, 

ᾦ πρέπει πᾶσα δόξα, τιμὴ καὶ προσκύνησις 

νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Ἅγιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος

Πηγή: Κατηχήσεις - Εὐχαριστίαι

Ἅγιου Συμεών τοῦ Νέου Θεολόγου, Τόμος Α', σελ.419

Ὑπομονὴ στὶς θλίψεις

Νὰ εἶσαι κάθε μέρα ἕτοιμος νὰ δεχθεῖς κάθε θλίψη. 

Νὰ σκέφτεσαι ὅτι μὲ αὐτὲς θὰ ἀπαλλαγεῖς 

ἀπὸ τὶς πολλές σου ἁμαρτίες, καὶ νὰ εὐχαριστεῖς τὸν Ἅγιο Θεό. 

Γιατὶ ἀπ' αὐτὸ ἀποκτᾶ κανεὶς παρρησία ποὺ δὲν ντροπιάζει, 

σύμφωνα μὲ τὸν μέγα Ἀπόστολο ποὺ λέει: 

«Ἡ θλίψη ὁδηγεῖ στὴν ὑπομονή, 

ἡ ὑπομονὴ στὴν σταθερότητα, 

καὶ ἡ σταθερότητα στὴν ἐλπίδα.

Καὶ ἡ ἐλπίδα δὲν θὰ ντροπιάσει αὐτὸν ποὺ ἐλπίζει».

Γιατὶ αὐτὰ ποὺ μάτια δὲν τὰ εἶδαν καὶ αὐτιὰ δὲν τὰ ἄκουσαν

καὶ νοῦς ἀνθρώπου δὲν τὰ διανοήθηκε, αὐτὰ εἶναι ποὺ θὰ δοθοῦν 

σύμφωνα μὲ τὴν ἀδιάψευστη ὑπόσχεση σ' ἐκεῖνους οἱ ὁποῖοι 

μὲ τὴν συνέργεια τῆς χάρης δείχνουν ὑπομονὴ στὶς θλίψεις.

Γιατὶ χωρὶς τὴν χάρη τίποτε δὲν μπορεῖ νὰ κατορθωθεῖ.

Ἅγιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος 

Πηγή: Φιλοκαλία, Τόμος Δ' , σελ. 40

Ὁ Χριστὸς στοὺς πιστοὺς

Ὅλους τοὺς πιστοὺς ὀφείλομε 

νὰ τοὺς βλέπομε σὰν ἕναν,

καὶ νὰ σκεφτόμαστε ὅτι 

στὸν καθένα ἀπὸ αὐτοὺς εἶναι ὁ Χριστός.

Καὶ νὰ ἔχομε γιὰ τὸν καθένα τέτοια ἀγάπη, 

ὥστε νὰ εἴμαστε ἕτοιμοι νὰ θυσιάσομε γιὰ χάρη του 

καὶ τὴ ζωή μας. Γιατὶ ὀφείλομε νὰ μὴ λέμε

οὔτε νὰ θεωροῦμε κανένα ἄνθρωπο κακό, 

ἀλλὰ ὅλους νά τοὺς βλέπομε ὡς καλούς, ὅπως εἴπαμε.  

Κι ἂν δεῖς ἕνα ἀδελφὸ νὰ ἐνοχλεῖται 

ἀπὸ πάθη, νὰ μὴν τὸν μισήσεις αὐτόν·  

μίσησε τὰ πάθη ποὺ τὸν πολεμοῦν.

Καὶ ἂν τὸν δεῖς νὰ τυραννεῖται ἀπὸ 

ἐπιθυμίες καὶ συνήθειες προηγουμένων ἁμαρτιῶν, 

περισσότερο σπλαχνίσου τον, μὴν τυχὸν 

δοκιμάσεις καὶ σὺ πειρασμό, 

ἀφοῦ εἶσαι ἀπὸ ὑλικὸ ποὺ εὔκολα γυρίζει 

ἀπὸ τὸ καλὸ στὸ κακό.

Ἅγιος Συμεών ὁ Νέος Θεολόγος

Πηγή: Φιλοκαλία, Τόμος Δ', σελ. 24 

Ἡ ψυχή σου πολύτιμη

Ὄσο ἡ ψυχή εἶναι πολυτιμότερη ἀπό τό σῶμα, 

τόσο ὁ λογικός ἄνθρωπος εἶναι ἀνώτερος ἀπό ὅλη τήν κτίση.

Μή βλέπεις λοιπόν, ἄνθρωπε, τὰ μεγέθη τῶν κτισμάτων καί 

τά νομίζεις πιό πολύτιμα ἀπό σένα.

Ἀλλά βλέποντας τή χάρη πού σοῦ δόθηκε καί 

κατανοώντας τήν ἀξία τῆς νοερῆς καί λογικῆς ψυχῆς σου,

νά ἀνυμνεῖς τόν Θεό πού σέ τίμησε

παραπάνω ἀπό ὄλα τά ὁρατά. 

Ἅγιος Συμεών ὁ Νέος Θεολόγος 

Πηγή: Φιλοκαλία, Τόμος Δ',  σελ. 32

Πῶς γεννιέται ἡ χαρά;

Σέ  καθένα  πού  ἀρχίζει  νά  ζεῖ  κατά  Θεόν, 

εἶναι  ὠ φ έ λ ι μ ο ς   ὁ  φόβος  τῆς  κολάσεως  καί 

ὁ  πόνος  πού  γεννιέται  ἀπό αὐτόν.

Ἐκεῖνος  πού  φαντάζεται  ὅτι  μπορεῖ  νά  βάλει  ἀρχή 

χωρίς  αὐτόν  τόν  πόνο  καί  τόν  δεσμό, 

δέν  θεμελιώνει  μόνο  πάνω  στήν  ἄμμο  τίς  πράξεις του,

ἀλλά καί νομίζει ὅτι μπορεῖ νά χτίσει σπίτι στόν ἀέρα χωρίς θεμέλια,

πράγμα  τελείως  ἀδύνατο.

Γιατί  ὁ  πόνος  αὐτός  σέ  λίγο  γ ε ν ν ᾶ   κ ά θ ε   χ α ρ ά, καί 

ὁ  δεσμός  αὐτός  συντρίβει  τά  δεσμά 

ὅλων  τῶν  ἁμαρτημάτων  καί  τῶν  παθῶν, καί 

ὁ  δήμιος  αὐτός  προξενεῖ  ὅχι  θάνατο, 

ἀλλά  ζ ω ή   α ἰ ώ ν ι α. 

Ἅγιος Συμεών ὁ Νέος Θεολόγος 

Πηγή: Φιλοκαλία, Τόμος Δ΄, σελ. 25

Ὑμνῶ τήν ἀγάπη Σου, Κύριε

ΓΙΑ ΤΗΝ  Α Γ Α Π Η   μάθαμε, αὐτή πού Σύ χαρίζεις, 

πώς εἶν' ἀνέκφραστη, ἄπειρη κι' ἀχώρητη στόν κόσμο.

Εἶν'  ὅλη  φῶς ἀπρόσιτο, φῶς  π'  ἐνεργεῖ  τά  πάντα.

Αὐτή  τό  χέρι  Σου  λέγεται  καί  μάτι  Σου  καλεῖται

καί  στόμα  τό  πανάγιο  καί  δύναμη  καί  δόξα.

Αὐτή  στή  λύπη  ἀντίκειται,  αὐτή  τόν  φθόνο  διώχνει.

Εἶν'  εὐχαρίστηση,  χαρά,  πραότης  καί  εἰρήνη,

ἔλεος  ἀναρίθμητο,  ἄβυσσος  εὐσπλαχνίας.

Πάντοτε  μᾶς  χειραγωγεῖ ,  δίπλα  μας  πάντα  στέκει, 

διδάσκει  τήν  ταπείνωση,  πού  ὅλα  τά  κατορθώνει.

Κι'  ὅταν  τήν  ἀποκτήσω  αὐτή  καί  ταπεινός  σάν  γίνω

τότε  ἀχώριστη  θά  ζεῖ  μέσα  μου  ἡ  ἀγάπη.

Μιλάει  μου,  φωτίζει  με, βλέπει  καί  τή  βλέπω.

Μοῦ  ἑρμηνεύει  τίς  Γραφές  καί  μοῦ  προσφέρει  γνώση.

Θλίψη  δέν  ξέρω  τί  θά  πεῖ  κι'  ἄν  ὅλοι  μέ  λυποῦνε.

Τά πάθη φεύγουνε μέ μιᾶς, φεύγουνε τά σκοτάδια, 

καί βλέπω φῶς παντοτεινά καί νύχτα καί ἡμέρα.

Ἀπολαμβάνω  τήν  χ α ρ ά  τήν  ἄρρητη  καί  θεία.
 
Ἅγιος Συμεών ὁ Νέος Θεολόγος 

Πηγή: Ἁγιοπατερικό προσευχητάριο, σελ. 31

Θεία εἰκόνα

Ὁ Θεός μόνον αὐτό ζητᾶ 

ἀπό ἐμᾶς τούς ἀνθρώπους, νά μήν ἁμαρτάνουμε.

Αὐτό δέν εἶναι ἔργο νόμου, ἀλλά φύλαξη ἀπαράβατη 

τῆς θείας εἰκόνας πού ἔχουμε καί τοῦ θείου ἀξιώματος.

Μένοντας σ' αὐτά, ὅπως ἐπιβάλλει ἡ φύση μας, καί 

φορώντας τόν λαμπρό χιτώνα τοῦ Πνεύματος,

μένουμε μέσα στόν Θεό καί ὁ Θεός μέσα σέ μᾶς καί 

γινόμαστε θεοί κατά χάρη καί υἱοί Θεοῦ, 

φωτιζόμενοι  μέ  τό φῶς  τῆς  γνώσεως  τοῦ  Θεοῦ. 

Ἅγιος Συμεών ὁ Νέος Θεολόγος 

Πηγή: Φιλοκαλία, Τόμος Δ΄, σελ. 21

Ἰησοῦς Χριστός: τέλειος Θεός καί τέλειος Ἀνθρωπος

Ὁ πλαστουργός καί κτίστης Θεός

πῆρε ἀπό τήν ἁγία Θεοτόκο καί ἀειπάρθενο Μαρία 

ἔμψυχη σάρκα σάν ζύμη

καί μικρή ἀπαρχή ἀπό τό φύραμα τῆς φύσεώς μας 

- δηλαδή ἀπό τήν ψυχή καί τό σῶμα μαζί -

καί τήν ἕνωσε μέ τήν δική Του ἀκατάληπτη καί ἀπρόσιτη θεότητα.

Ἤ μᾶλλον ἕνωσε πραγματικά 

ὅλη τήν ὕπόσταση τῆς θεότητός Του μέ τήν δική μας φύση,

τήν ἐσμιξε ἄμικτα μ' αὐτή καί τήν ἔκανε ἅγιο ναό Του.

Ἐτσι ὁ ποιητής τοῦ Ἀδάμ ἔγινε 

ἀτρέπτως καί ἀναλλοιώτος τέλειος ἄνθρωπος.

Ἅγιος Συμεών ὁ Νέος Θεολόγος 

                                                                                                                          Πηγή: Ὀρθόδοξα Ἑλληνικά Χριστούγεννα, σελ. 137