Τὰ Ἅγια Θεοφάνεια - Καλή φώτιση!

Εὐαγγέλιον κατὰ Ματθαῖον γ' 13-17

 

13 Τότε παραγίνεται ὁ ᾿Ιησοῦς ἀπὸ τῆς Γαλιλαίας ἐπὶ τὸν ᾿Ιορδάνην πρὸς τὸν ᾿Ιωάννην τοῦ βαπτισθῆναι ὑπ᾿ αὐτοῦ.   

14 ὁ δὲ ᾿Ιωάννης διεκώλυεν αὐτὸν λέγων· ἐγὼ χρείαν ἔχω ὑπὸ σοῦ βαπτισθῆναι, καὶ σὺ ἔρχῃ πρός με;  

15 ἀποκριθεὶς δὲ ὁ ᾿Ιησοῦς εἶπε πρὸς αὐτόν· ἄφες ἄρτι· οὕτω γὰρ πρέπον ἐστὶν ἡμῖν πληρῶσαι πᾶσαν δικαιοσύνην· τότε ἀφίησιν αὐτόν·

 

16 καὶ βαπτισθεὶς ὁ ᾿Ιησοῦς ἀνέβη εὐθὺς ἀπὸ τοῦ ὕδατος· καὶ ἰδοὺ ἀνεῴχθησαν αὐτῷ οἱ οὐρανοί, καὶ εἶδε τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ καταβαῖνον ὡσεὶ περιστερὰν καὶ ἐρχόμενον ἐπ᾿ αὐτόν· 

17 καὶ ἰδοὺ φωνὴ ἐκ τῶν οὐρανῶν λέγουσα· οὗτός ἐστιν ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός, ἐν ᾧ εὐδόκησα. 

Πηγή: Καινὴ Διαθήκη, σελ.: 11-12

Κυριακὴ πρὸ τῶν Φώτων - Οἱ πιὸ εὐτυχισμένοι ἄνθρωποι!

Εὐαγγέλιον κατὰ Μάρκον α' 1-8.

1 Ἀρχὴ τοῦ εὐαγγελίου ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, υἱοῦ τοῦ Θεοῦ. 

2 ῾Ως γέγραπται ἐν τοῖς προφήταις, ἰδοὺ ἐγὼ ἀποστέλλω τὸν ἄγγελόν μου πρὸ προσώπου σου, ὃς κατασκευάσει τὴν ὁδόν σου ἔμπροσθέν σου·  

3 φωνὴ βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ, ἑτοιμάσατε τὴν ὁδὸν Κυρίου, εὐθείας ποιεῖτε τὰς τρίβους αὐτοῦ,  

4 ἐγένετο ᾿Ιωάννης βαπτίζων ἐν τῇ ἐρήμῳ καὶ κηρύσσων βάπτισμα μετανοίας εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν. 

5 καὶ ἐξεπορεύετο πρὸς αὐτὸν πᾶσα ἡ ᾿Ιουδαία χώρα καὶ οἱ ῾Ιεροσολυμῖται, καὶ ἐβαπτίζοντο πάντες ἐν τῷ ᾿Ιορδάνῃ ποταμῷ ὑπ᾿ αὐτοῦ ἐξομολογούμενοι τὰς ἁμαρτίας αὐτῶν. 

6 ἦν δὲ ὁ ᾿Ιωάννης ἐνδεδυμένος τρίχας καμήλου καὶ ζώνην δερματίνην περὶ τὴν ὀσφὺν αὐτοῦ, καὶ ἐσθίων ἀκρίδας καὶ μέλι ἄγριον.  

7 καὶ ἐκήρυσσε λέγων· ἔρχεται ὁ ἰσχυρότερός μου ὀπίσω μου, οὗ οὐκ εἰμὶ ἱκανὸς κύψας λῦσαι τὸν ἱμάντα τῶν ὑποδημάτων αὐτοῦ.  

8 ἐγὼ μὲν ἐβάπτισα ὑμᾶς ἐν ὕδατι, αὐτὸς δὲ βαπτίσει ὑμᾶς ἐν Πνεύματι ῾Αγίῳ.                                                                                            Καινὴ Διαθήκη: 135-136.

       Χριστιανοί μου,  τί κάθεστε! Ὅταν ἀκούσετε νά χτυπᾷ ἡ καμπάνα τῆς ἐκκλησίας καὶ νὰ σᾶς καλῇ στὴν ἐξομολόγησι, μὴν ἀναβάλετε. Τρέξτε στὴν ἐκκλησία, ζητῆστε τὸν πνευματικό, ἐξομολογηθῆτε τὰ ἁμαρτήματά σας, καὶ τὰ δάκρυά σας θὰ γίνουν Ἰορδάνης ποταμός. 

Θὰ εἶστε οἱ πιὸ εὐτυχισμένοι ἄνθρωποι. Ἀπὸ πάνω σας θὰ φύγῃ ἕνα ὁλόκληρο βουνό, ποὺ πλακώνει τὴν καρδιά σας. Βουνὸ εἶνε ἡ ἁμαρτία.

     Τώρα, ποὺ μπήκαμε στὸν καινούργιο χρόνο, ὅσοι δὲν ἔχουν ἐξομολογηθῆ στὰ περασμένα χρόνια, ἂς μὴν ἀφήσουν νὰ περάσῃ κι αὐτὸς ὁ χρόνος χωρὶς μετάνοια, χωρὶς δάκρυα, χωρὶς ἐξομολόγησι. Ὅλοι στὸν Ἰορδάνη ποταμό. Ποταμὸς δέ, ὅπως εἴπαμε, εἶνε ἡ μετάνοια καὶ ἡ ἐξομολόγησι.

 Ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος Καντιώτης

Πηγή: Κυριακή, Ἐπισκόπου Αὐγουστίνου Καντιώτου, σελ. 285 (ἀπόσπασμα).

Κυριακὴ μετὰ τὴν Χριστοῦ Γέννησιν - Ἡ φυγὴ στὴν Αἴγυπτο καὶ τῶν 14.000 ἀναιρεθέντων νηπίων

Εὐαγγέλιον κατὰ Ματθαῖον β' 13-23

13᾿Αναχωρησάντων δὲ αὐτῶν ἰδοὺ ἄγγελος Κυρίου φαίνεται κατ᾿ ὄναρ τῷ ᾿Ιωσὴφ λέγων· ἐγερθεὶς παράλαβε τὸ παιδίον καὶ τὴν μητέρα αὐτοῦ καὶ φεῦγε εἰς Αἴγυπτον, καὶ ἴσθι ἐκεῖ ἕως ἂν εἴπω σοι· μέλλει γὰρ ῾Ηρῴδης ζητεῖν τὸ παιδίον τοῦ ἀπολέσαι αὐτό.  

14 ῾Ο δὲ ἐγερθεὶς παρέλαβε τὸ παιδίον καὶ τὴν μητέρα αὐτοῦ νυκτὸς καὶ ἀνεχώρησεν εἰς Αἴγυπτον,  

15 καὶ ἦν ἐκεῖ ἕως τῆς τελευτῆς ῾Ηρῴδου, ἵνα πληρωθῇ τὸ ρηθὲν ὑπὸ τοῦ Κυρίου διὰ τοῦ προφήτου λέγοντος· ἐξ Αἰγύπτου ἐκάλεσα τὸν υἱόν μου. 

16 Τότε ῾Ηρῴδης ἰδὼν ὅτι ἐνεπαίχθη ὑπὸ τῶν μάγων, ἐθυμώθη λίαν, καὶ ἀποστείλας ἀνεῖλε πάντας τοὺς παῖδας τοὺς ἐν Βηθλεὲμ καὶ ἐν πᾶσι τοῖς ὁρίοις αὐτῆς ἀπὸ διετοῦς καὶ κατωτέρω, κατὰ τὸν χρόνον ὃν ἠκρίβωσε παρὰ τῶν μάγων.  

17 τότε ἐπληρώθη τὸ ῥηθὲν ὑπὸ ῾Ιερεμίου τοῦ προφήτου λέγοντος·  

18 φωνὴ ἐν Ῥαμᾷ ἠκούσθη, θρῆνος καὶ κλαυθμὸς καὶ ὀδυρμὸς πολύς· Ῥαχὴλ κλαίουσα τὰ τέκνα αὐτῆς, καὶ οὐκ ἤθελε παρακληθῆναι, ὅτι οὐκ εἰσίν. 

19 Τελευτήσαντος δὲ τοῦ ῾Ηρῴδου ἰδοὺ ἄγγελος Κυρίου κατ᾿ ὄναρ φαίνεται τῷ ᾿Ιωσὴφ ἐν Αἰγύπτῳ  

20 λέγων· ἐγερθεὶς παράλαβε τὸ παιδίον καὶ τὴν μητέρα αὐτοῦ καὶ πορεύου εἰς γῆν ᾿Ισραήλ· τεθνήκασι γὰρ οἱ ζητοῦντες τὴν ψυχὴν τοῦ παιδίου.  

21 ὁ δὲ ἐγερθεὶς παρέλαβε τὸ παιδίον καὶ τὴν μητέρα αὐτοῦ καὶ ἦλθεν εἰς γῆν ᾿Ισραήλ.  

22 ἀκούσας δὲ ὅτι ᾿Αρχέλαος βασιλεύει ἐπὶ τῆς ᾿Ιουδαίας ἀντὶ ῾Ηρῴδου τοῦ πατρὸς αὐτοῦ, ἐφοβήθη ἐκεῖ ἀπελθεῖν· χρηματισθεὶς δὲ κατ᾿ ὄναρ ἀνεχώρησεν εἰς τὰ μέρη τῆς Γαλιλαίας, 

23 καὶ ἐλθὼν κατῴκησεν εἰς πόλιν λεγομένην Ναζαρέτ, ὅπως πληρωθῇ τὸ ρηθὲν διὰ τῶν προφητῶν ὅτι Ν α ζ ω ρ α ῖ ο ς    κ λ η θ ή σ ε τ α ι. 

Καινὴ Διαθήκη σελ. 8-9.

         Ὁ Χριστός, ἀγαπητοί, ὁ Χριστὸς ἀπ' τὴν ὥρα ποὺ γεννήθηκε μέχρι τὴν ὥρα ποὺ πάνω στὸ Σταυρό εἶπε «Τετέλεσται» (Ἰωάν. 19,30), δὲν βρῆκε στὴν ἁμαρτωλὴ αὐτὴ γῆ ἡσυχία καὶ ἀνάπαυσι. Μέσα σ' ἕνα ἀκάθαρτο σταῦλο γεννήθηκε. 

Ἦταν ὁ Χριστὸς ἀκόμη βρέφος, ὅταν ὁ βασιλιᾶς Ἡρώδης τρόχισε τὰ μαχαίρια του γιὰ νὰ τὸν σκοτώσῃ, γιατὶ φοβόταν ὅτι τὸ βρέφος αὐτὸ ὅταν θὰ μεγάλωνε θὰ τὸν γκρέμιζε ἀπ' τόν θρόνο. Δὲν σκεπτόταν ὁ ἄθλιος ὅτι, μέχρι νὰ μεγαλώσῃ τὸ θεῖο Βρέφος, αὐτὸς σὰν γέρος ποὺ ἦταν θὰ εἶχε πιὰ πεθάνει. Δὲν σκεπτόταν ὁ ἄθλιος ὅτι, ἄν ἦταν ἀπ' τόν Θεό γραμμένο τὸ θεῖο Βρέφος νὰ γίνη βασιλιᾶς ὅλου τοῦ κόσμου, αὐτὸς τί θὰ μποροῦσε νὰ κάνῃ; Ποιός μπορεῖ νὰ τὰ βάλῃ μὲ τὸν Θεό; Ὅλη ἡ δύναμις τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἕνα ἄχυρο, ποὺ εὔκολα τὸ καίει ἡ φωτιά, ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ.

       Μὰ αὐτὰ δὲν τὰ σκεπτόταν ὁ Ἡρώδης. Γιατὶ τὸν εἶχε τυφλώσει ὁ σατανᾶς. Καὶ σὰν ὄργανο τοῦ σατανᾶ κατέστρωσε σχέδιο νὰ ἐξοντώσῃ τὸν Χριστό. Διέταξε νὰ σφαγοῦν ὅλα τὰ νήπια ποὺ ἦταν κάτω ἀπὸ δύο χρονῶν, μὲ τὴν ἐλπίδα, ὅτι μέσα σ' αὐτὰ θὰ ἦταν κι ὁ Χριστός. Χιλιάδες τότε νήπια σφάχτηκαν σὰν ἀρνάκια, καὶ χιλιάδες μανάδες ἔκλαψαν γιὰ τὸν ἄδικο χαμὸ τῶν παιδιῶν τους. Ἀλλὰ τὰ παιδιὰ αὐτὰ ποὺ ἔσφαξε ὁ Ἡρώδης μὴν τὰ κλαῖτε. Γιατὶ βαπτίστηκαν μέσα στὸ αἶμα τους καὶ μὲ τὴν λευκὴ ψυχὴ τους πέταξαν στὰ οὐράνια κ' ἔγιναν οἱ πρῶτοι μάρτυρες τοῦ Χριστοῦ.

       Τὸ σχέδιο τοῦ Ἡρώδη ἀπέτυχε. Μέσ' στὰ παιδιὰ ποὺ ἔσφαξε ὁ Ἡρώδης δὲν ἦταν ὁ Χριστός. Γιατὶ ἄγγελος προειδοποίησε τὸν δίκαιο Ἰωσὴφ γιὰ τὸν κίνδυνο ποὺ διέτρεχε τὸ θεῖο Βρέφος. Ὕστερα ἀπὸ τὴν εἰδοποίησι αὐτὴ ἡ θεία οἰκογένεια δὲν ἔπρεπε νὰ μείνῃ οὔτε λεπτὸ στὴ Βηθλεέμ. Νύχτα σηκώθηκε ἡ Παναγία, πῆρε στὴν ἀγκαλιά της τὸ θεῖο Βρέφος καὶ μὲ συνοδὸ τὸν Ἰωσὴφ ἔφυγε μακριά...

 Ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος Καντιώτης

Πηγή: Κυριακή, Ἐπισκόπου Αὐγουστίνου Καντιώτου, σελ. 274-275 (ἀπόσπασμα).

Ἡρωικὰ παραδείγματα πίστεως

Ἀπόστολος τῆς Κυριακῆς πρὸ Χριστοῦ Γεννήσεως 

Ἑβρ. ια' 9-10, 32-40 

9 Πίστει παρῴκησεν εἰς τὴν γῆν τῆς ἐπαγγελίας ὡς ἀλλοτρίαν, ἐν σκηναῖς κατοικήσας μετὰ ᾿Ισαὰκ καὶ ᾿Ιακὼβ τῶν συγκληρονόμων τῆς ἐπαγγελίας τῆς αὐτῆς·  

10 ἐξεδέχετο γὰρ τὴν τοὺς θεμελίους ἔχουσαν πόλιν, ἧς τεχνίτης καὶ δημιουργὸς ὁ Θεός. 

32 Καὶ τί ἔτι λέγω; ἐπιλείψει γάρ με διηγούμενον ὁ χρόνος περὶ Γεδεών, Βαράκ τε καὶ Σαμψὼν καὶ ᾿Ιεφθάε, Δαυΐδ τε καὶ Σαμουὴλ καὶ τῶν προφητῶν, 

33 οἳ διὰ πίστεως κατηγωνίσαντο βασιλείας, εἰργάσαντο δικαιοσύνην, ἐπέτυχον ἐπαγγελιῶν, ἔφραξαν στόματα λεόντων,  

34 ἔσβεσαν δύναμιν πυρός, ἔφυγον στόματα μαχαίρας, ἐνεδυναμώθησαν ἀπὸ ἀσθενείας, ἐγενήθησαν ἰσχυροὶ ἐν πολέμῳ, παρεμβολὰς ἔκλιναν ἀλλοτρίων·  

35 ἔλαβον γυναῖκες ἐξ ἀναστάσεως τοὺς νεκροὺς αὐτῶν· ἄλλοι δὲ ἐτυμπανίσθησαν, οὐ προσδεξάμενοι τὴν ἀπολύτρωσιν, ἵνα κρείττονος ἀναστάσεως τύχωσιν·  

36 ἕτεροι δὲ ἐμπαιγμῶν καὶ μαστίγων πεῖραν ἔλαβον, ἔτι δὲ δεσμῶν καὶ φυλακῆς·  

37 ἐλιθάσθησαν, ἐπρίσθησαν, ἐπειράσθησαν, ἐν φόνῳ μαχαίρας ἀπέθανον, περιῆλθον ἐν μηλωταῖς, ἐν αἰγείοις δέρμασιν, ὑστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι,  

38 ὧν οὐκ ἦν ἄξιος ὁ κόσμος, ἐν ἐρημίαις πλανώμενοι καὶ ὄρεσι καὶ σπηλαίοις καὶ ταῖς ὀπαῖς τῆς γῆς.  

39 Καὶ οὗτοι πάντες μαρτυρηθέντες διὰ τῆς πίστεως οὐκ ἐκομίσαντο τὴν ἐπαγγελίαν,  

40 τοῦ Θεοῦ περὶ ἡμῶν κρεῖττόν τι προβλεψαμένου, ἵνα μὴ χωρὶς ἡμῶν τελειωθῶσι.

Ἀπόστολος Παῦλος

Πηγή: Καινὴ Διαθήκη, σελ. 895 & 897-898

Κυριακὴ τῆς πρὸ Χριστοῦ γεννήσεως

   Εὐαγγέλιον κατὰ Ματθαῖον α' 1-25 

1 Βίβλος γενέσεως ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, υἱοῦ Δαυῒδ, υἱοῦ ᾿Αβραάμ.  

2 ᾿Αβραὰμ ἐγέννησε τὸν ᾿Ισαάκ, ᾿Ισαὰκ δὲ ἐγέννησε τὸν ᾿Ιακώβ, ᾿Ιακὼβ δὲ ἐγέννησε τὸν ᾿Ιούδαν καὶ τοὺς ἀδελφοὺς αὐτοῦ,  

3 ᾿Ιούδας δὲ ἐγέννησε τὸν Φαρὲς καὶ τὸν Ζαρὰ ἐκ τῆς Θάμαρ, Φαρὲς δὲ ἐγέννησε τὸν ᾿Εσρώμ, ᾿Εσρὼμ δὲ ἐγέννησε τὸν ᾿Αράμ,  

4 ᾿Αρὰμ δὲ ἐγέννησε τὸν ᾿Αμιναδάβ, ᾿Αμιναδὰβ δὲ ἐγέννησε τὸν Ναασσών, Ναασσὼν δὲ ἐγέννησε τὸν Σαλμών, 

5 Σαλμὼν δὲ ἐγέννησε τὸν Βοὸζ ἐκ τῆς Ραχάβ, Βοὸζ δὲ ἐγέννησε τὸν ᾿Ωβὴδ ἐκ τῆς Ῥούθ, ᾿Ωβὴδ δὲ ἐγέννησε τὸν ᾿Ιεσσαί,  

6 ᾿Ιεσσαὶ δὲ ἐγέννησε τὸν Δαυῒδ τὸν βασιλέα. Δαυῒδ δὲ ὁ βασιλεὺς ἐγέννησε τὸν Σολομῶντα ἐκ τῆς τοῦ Οὐρίου,  

7 Σολομὼν δὲ ἐγέννησε τὸν Ῥοβοάμ, Ῥοβοὰμ δὲ ἐγέννησε τὸν ᾿Αβιά, ᾿Αβιὰ δὲ ἐγέννησε τὸν ᾿Ασά,  

8 ᾿Ασὰ δὲ ἐγέννησε τὸν ᾿Ιωσαφάτ, ᾿Ιωσαφὰτ δὲ ἐγέννησε τὸν ᾿Ιωράμ, ᾿Ιωρὰμ δὲ ἐγέννησε τὸν ᾿Οζίαν,  

9 ᾿Οζίας δὲ ἐγέννησε τὸν ᾿Ιωάθαμ, ᾿Ιωάθαμ δὲ ἐγέννησε τὸν ῎Αχαζ, ῎Αχαζ δὲ ἐγέννησε τὸν ᾿Εζεκίαν,  

10 ᾿Εζεκίας δὲ ἐγέννησε τὸν Μανασσῆ, Μανασσῆς δὲ ἐγέννησε τὸν ᾿Αμών, ᾿Αμὼν δὲ ἐγέννησε τὸν ᾿Ιωσίαν,  

11 ᾿Ιωσίας δὲ ἐγέννησε τὸν ᾿Ιεχονίαν καὶ τοὺς ἀδελφοὺς αὐτοῦ ἐπὶ τῆς μετοικεσίας Βαβυλῶνος.  

12 Μετὰ δὲ τὴν μετοικεσίαν Βαβυλῶνος ᾿Ιεχονίας ἐγέννησε τὸν Σαλαθιήλ, Σαλαθιὴλ δὲ ἐγέννησε τὸν Ζοροβάβελ,  

13 Ζοροβάβελ δὲ ἐγέννησε τὸν ᾿Αβιούδ, ᾿Αβιοὺδ δὲ ἐγέννησε τὸν ᾿Ελιακείμ, ᾿Ελιακεὶμ δὲ ἐγέννησε τὸν ᾿Αζώρ,  

14 ᾿Αζὼρ δὲ ἐγέννησε τὸν Σαδώκ, Σαδὼκ δὲ ἐγέννησε τὸν ᾿Αχείμ, ᾿Αχεὶμ δὲ ἐγέννησε τὸν ᾿Ελιούδ,  

15 ᾿Ελιοὺδ δὲ ἐγέννησε τὸν ᾿Ελεάζαρ, ᾿Ελεάζαρ δὲ ἐγέννησε τὸν Ματθάν, Ματθὰν δὲ ἐγέννησε τὸν ᾿Ιακώβ,  

16 ᾿Ιακὼβ δὲ ἐγέννησε τὸν ᾿Ιωσὴφ τὸν ἄνδρα Μαρίας, ἐξ ἧς ἐγεννήθη ᾿Ι η σ ο ῦ ς  ὁ λεγόμενος  Χ ρ ι σ τ ό ς.  

17 Πᾶσαι οὖν αἱ γενεαὶ ἀπὸ ᾿Αβραάμ ἕως Δαυῒδ γενεαὶ δεκατέσσαρες, καὶ ἀπὸ Δαυῒδ ἕως τῆς μετοικεσίας Βαβυλῶνος γενεαὶ δεκατέσσαρες, καὶ ἀπὸ τῆς μετοικεσίας Βαβυλῶνος ἕως τοῦ Χριστοῦ γενεαὶ δεκατέσσαρες.  

18 Τοῦ δὲ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ ἡ γέννησις οὕτως ἦν. μνηστευθείσης γὰρ τῆς μητρὸς αὐτοῦ Μαρίας τῷ ᾿Ιωσήφ, πρὶν ἢ συνελθεῖν αὐτοὺς εὑρέθη ἐν γαστρὶ ἔχουσα ἐκ Πνεύματος ῾Αγίου.  

19 ᾿Ιωσὴφ δὲ ὁ ἀνὴρ αὐτῆς, δίκαιος ὢν καὶ μὴ θέλων αὐτὴν παραδειγματίσαι, ἐβουλήθη λάθρα ἀπολῦσαι αὐτήν.  

20 ταῦτα δὲ αὐτοῦ ἐνθυμηθέντος ἰδοὺ ἄγγελος Κυρίου κατ᾿ ὄναρ ἐφάνη αὐτῷ λέγων· ᾿Ιωσὴφ υἱὸς Δαυΐδ, μὴ φοβηθῇς παραλαβεῖν Μαριὰμ τὴν γυναῖκά σου· τὸ γὰρ ἐν αὐτῇ γεννηθὲν ἐκ Πνεύματός ἐστιν ῾Αγίου·

21 τέξεται δὲ υἱὸν καὶ καλέσεις τὸ ὄνομα αὐτοῦ ᾿Ιησοῦν· αὐτὸς γὰρ σώσει τὸν λαὸν αὐτοῦ ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν αὐτῶν.  

22 Τοῦτο δὲ ὅλον γέγονεν ἵνα πληρωθῇ τὸ ῥηθὲν ὑπὸ τοῦ Κυρίου διὰ τοῦ προφήτου λέγοντος·  

23 ἰδοὺ ἡ παρθένος ἐν γαστρὶ ἕξει καὶ τέξεται υἱόν, καὶ καλέσουσι τὸ ὄνομα αὐτοῦ ᾿Εμμανουήλ, ὅ ἐστι μεθερμηνευόμενον μεθ᾿ ἡμῶν ὁ Θεός.  

24 Διεγερθεὶς δὲ ὁ ᾿Ιωσὴφ ἀπὸ τοῦ ὕπνου ἐποίησεν ὡς προσέταξεν αὐτῷ ὁ ἄγγελος Κυρίου καὶ παρέλαβε τὴν γυναῖκα αὐτοῦ,  

25 καὶ οὐκ ἐγίνωσκεν αὐτὴν ἕως οὗ ἔτεκε τὸν υἱὸν αὐτῆς τὸν πρωτότοκον, καὶ ἐκάλεσε τὸ ὄνομα αὐτοῦ ᾿Ι η σ ο ῦ ν. 

Καινὴ Διαθήκη σελ. 3-6.

  

           ...Ἐνῷ οἱ γενιὲς τῶν ἀνθρώπων φεύγουν, ἕνας μένει. Μένει ὁ Χριστός. Ἂς τὸν πιστέψουμε. Ἂς τὸν ἀγαπήσουμε κι ἂς τὸν λατρεύσουμε μὲ ὅλη μας τὴν καρδιά, ὅπως τὸν πίστεψαν, τὸν ἀγάπησαν καὶ τὸν λάτρευσαν ἑκατομμύρια ἄνθρωποι ἀπ' ὅλες τὶς γενιὲς ποὺ πέρασαν, κι ὅπως θὰ τὸν πιστέψουν, θὰ τὸν ἀγαπήσουν καὶ θὰ τὸν λατρεύσουν χιλιάδες καὶ ἑκατομύρια καὶ τῶν ἄλλων γενεῶν ποὺ ἔρχονται ὕστερ' ἀπὸ μᾶς.

     Ὦ Χριστέ! Αἱ γενεαὶ πᾶσαι σὲ ὑμνοῦν. Κ' ἐγώ, ἕνα φυλλαράκι μέσα στὸν κόσμο αὐτό, δὲν θὰ πάψω νὰ σὲ ὑμνῶ καὶ νὰ σὲ δοξάζω, καὶ μαζί μὲ τοὺς ἀγγέλους τώρα στὴν γιορτὴ τῶν Χριστουγέννων νὰ λέω· «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία» (Λουκ. 2,14).

Ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος Καντιώτης

Πηγή: Κυριακή, Ἐπισκόπου Αὐγουστίνου Καντιώτου, σελ. 273 (ἀπόσπασμα).

Κυριακὴ τῆς παραβολῆς τοῦ Μεγάλου Δείπνου - Ὄχι προφάσεις

Εὐαγγέλιον κατά Λουκᾶν ιδ' 16-24

16 ὁ δὲ εἶπεν αὐτῷ· ἄνθρωπός τις ἐποίησε δεῖπνον μέγα καὶ ἐκάλεσε πολλούς·  

17  καὶ ἀπέστειλε τὸν δοῦλον αὐτοῦ τῇ ὥρᾳ τοῦ δείπνου εἰπεῖν τοῖς κεκλημένοις· ἔρχεσθε, ὅτι ἤδη ἕτοιμά ἐστι πάντα.   

18 καὶ ἤρξαντο ἀπὸ μιᾶς παραιτεῖσθαι πάντες. ὁ πρῶτος εἶπεν αὐτῷ· ἀγρὸν ἠγόρασα, καὶ ἔχω ἀνάγκην ἐξελθεῖν καὶ ἰδεῖν αὐτόν· ἐρωτῶ σε, ἔχε με παρῃτημένον.  

19 καὶ ἕτερος εἶπε· ζεύγη βοῶν ἠγόρασα πέντε, καὶ πορεύομαι δοκιμάσαι αὐτά· ἐρωτῶ σε, ἔχε με παρῃτημένον.  

20 καὶ ἕτερος εἶπε· γυναῖκα ἔγημα, καὶ διὰ τοῦτο οὐ δύναμαι ἐλθεῖν.  

21 καὶ παραγενόμενος ὁ δοῦλος ἐκεῖνος ἀπήγγειλε τῷ κυρίῳ αὐτοῦ ταῦτα. τότε ὀργισθεὶς ὁ οἰκοδεσπότης εἶπε τῷ δούλῳ αὐτοῦ· ἔξελθε ταχέως εἰς τὰς πλατείας καὶ ῥύμας τῆς πόλεως, καὶ τοὺς πτωχοὺς καὶ ἀναπήρους καὶ χωλοὺς καὶ τυφλοὺς εἰσάγαγε ὧδε.  

22 καὶ εἶπεν ὁ δοῦλος· κύριε, γέγονεν ὡς ἐπέταξας, καὶ ἔτι τόπος ἐστί.  

23 καὶ εἶπεν ὁ κύριος πρὸς τὸν δοῦλον· ἔξελθε εἰς τὰς ὁδοὺς καὶ φραγμοὺς καὶ ἀνάγκασον εἰσελθεῖν, ἵνα γεμισθῇ ὁ οἶκος μου.  

24 λέγω γὰρ ὑμῖν ὅτι οὐδεὶς τῶν ἀνδρῶν ἐκείνων τῶν κεκλημένων γεύσεταί μου τοῦ δείπνου.  

Καινή Διαθήκη, σελ.308-309.

Ὄχι προφάσεις 

      ... Αὐτὰ ὅλα τοὺς κρατοῦν μακριὰ ἀπ'τὸν Θεό, μακριὰ ἀπ' τὸ θεϊκὸ τραπέζι. Οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ στὴν ἐκκλησία δὲν πατᾶνε, προσευχὴ δὲν κάνουν, ἁγία Γραφὴ δὲν διαβάζουν, νηστεῖες δὲν τηροῦν, σὲ ἐξομολόγησι δὲν πᾶνε, θεία κοινωνία δὲν γνωρίζουν.
Ὅλα τὰ θρησκευτικά τους καθήκοντα τὰ ἀμελοῦν. 

Καὶ ἂν κανεὶς τοὺς ῥωτήση, γιατί δὲν ἐκκλησιάζεστε, γιατί δὲν κάνετε τὴν προσευχή σας, γιατί δὲν διαβάζετε τὸ Εὐαγγέλιο, γιατί δὲν τηρεῖτε τὶς νηστεῖες, γιατί ἀμελεῖτε τὰ θρησκευτικά σας καθήκοντα, τί ἀπαντοῦν; 

Ὅ,τι ἀπάντησαν καὶ οἱ πρῶτοι ποὺ κάλεσε ὁ Κύριος στὸ τραπέζι. «Ἀγρὸν ἠγόρασα..., ζεύγη βοῶν ἠγόρασα..., γυναῖκα ἔγημα...» (Λουκ. 14,18-20). Βρίσκουν χίλιες δυὸ προφάσεις γιὰ νὰ δικαιολογήσουν τὴ συμπεριφορά τους. 

Κι ὅπως εἶπε κάποιος σοφὸς, ὁ ἁμαρτωλὸς μπορεῖ νὰ κουραστῇ νὰ ἁμαρτάνῃ, ἀλλὰ δὲν θὰ κουραστῇ ποτὲ νὰ δικαιολογῆται.

Δικαιολογεῖται ὁ ἁμαρτωλός, γιατὶ δὲν ἐκκλησιάζεται, δὲν νηστεύει, δὲν ἐξομολογεῖται, δὲν κοινωνάει, δὲν προσεύχεται, δὲν διαβάζει τὴ Γραφή. Ἀλλὰ μάταια κοπιάζει νὰ δικαιολογηθῇ. Μάταια γίνεται δικηγόρος τοῦ ἑαυτοῦ του. Θά 'ρθῃ ἡ ὥρα ποὺ ὅλες οἱ δικαιολογίες καὶ οἱ προφάσεις θὰ πέσουν σὰν νὰ εἶνε χάρτινοι πύργοι. 

Ἀνθρώπους γελοῦν καὶ ἀπατοῦν μὲ διάφορα ψέμματα καὶ δικαιολογίες, ἀλλὰ τὸν Θεὸ ποιός μπορεῖ νὰ τὸν γελάσῃ, ποιός μπορεῖ νὰ τὸν ἀπατήσει; Κανένας ἀπολύτως. 

Ἀπὸ τώρα ἀκούγεται ἡ φοβερὴ προειδοποίησι· Κανεὶς ἀπ' αὐτούς, ποὺ δὲν τίμησαν τὴν πρόσκλησι, δὲν θὰ γίνῃ πιὰ δεκτὸς στὸ τραπέζι τοῦ Θεοῦ. Θὰ μείνῃ ἔξω τοῦ δείπνου, ἔξω τοῦ νυμφώνος, ἔξω τοῦ παραδείσου.

 

Ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος Καντιώτης

Πηγή: Κυριακή, Ἐπισκόπου Αὐγουστίνου Καντιώτου, σελ. 266-267 (ἀπόσπασμα).

_____________________________________________________________________________________________________________

Πολλοὶ ἄνθρωποι ἔχουν ἄγνοια, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, 

εὐχόμαστε νὰ γνωρίσουν τὴν ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ καὶ ὅλοι νὰ σωθοῦμε.

Κυριακή τῆς θεραπείας τῆς συγκυπτούσης γυναικός- Γιατί ἀπουσιάζεις;

Eὐαγγέλιον κατὰ Λουκᾶν ιγ' 10-17

10 ῏Ην δὲ διδάσκων ἐν μιᾷ τῶν συναγωγῶν ἐν τοῖς σάββασι.  

11 καὶ ἰδοὺ γυνὴ ἦν πνεῦμα ἔχουσα ἀσθενείας ἔτη δέκα καὶ ὀκτώ, καὶ ἦν συγκύπτουσα καὶ μὴ δυναμένη ἀνακῦψαι εἰς τὸ παντελές.  

12 ἰδὼν δὲ αὐτὴν ὁ ᾿Ιησοῦς προσεφώνησε καὶ εἶπεν αὐτῇ· γύναι, ἀπολέλυσαι τῆς ἀσθενείας σου·  

13 καὶ ἐπέθηκεν αὐτῇ τὰς χεῖρας· καὶ παραχρῆμα ἀνωρθώθη καὶ ἐδόξαζε τὸν Θεόν. 

14 ἀποκριθεὶς δὲ ὁ ἀρχισυνάγωγος, ἀγανακτῶν ὅτι τῷ σαββάτῳ ἐθεράπευσεν ὁ ᾿Ιησοῦς, ἔλεγε τῷ ὄχλῳ· ἓξ ἡμέραι εἰσὶν ἐν αἷς δεῖ ἐργάζεσθαι· ἐν ταύταις οὖν ἐρχόμενοι θεραπεύεσθε, καὶ μὴ τῇ ἡμέρᾳ τοῦ σαββάτου. 

15 ἀπεκρίθη οὖν αὐτῷ ὁ Κύριος καὶ εἶπεν· ὑποκριτά, ἕκαστος ὑμῶν τῷ σαββάτῳ οὐ λύει τὸν βοῦν αὐτοῦ ἢ τὸν ὄνον ἀπὸ τῆς φάτνης καὶ ἀπαγαγὼν ποτίζει; 

16 ταύτην δέ, θυγατέρα ᾿Αβραὰμ οὖσαν, ἣν ἔδησεν ὁ σατανᾶς ἰδοὺ δέκα καὶ ὀκτὼ ἔτη, οὐκ ἔδει λυθῆναι ἀπὸ τοῦ δεσμοῦ τούτου τῇ ἡμέρᾳ τοῦ σαββάτου;  

17 καὶ ταῦτα λέγοντος αὐτοῦ κατῃσχύνοντο πάντες οἱ ἀντικείμενοι αὐτῷ, καὶ πᾶς ὁ ὄχλος ἔχαιρεν ἐπὶ πᾶσι τοῖς ἐνδόξοις τοῖς γινομένοις ὑπ᾿ αὐτοῦ. 

Καινὴ Διαθήκη, σελ. 302-303.

Γιατί ἀπουσιάζεις; 

     ... Ἄχ, χριστιανοί μου! Αὐτή ἡ γυναίκα τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελίου πόσους χριστιανούς δέν θά δικάση κατά τήν ἡμέρα τῆς κρίσεως; Ἡ γυναίκα αὐτή ἄρρωστη, σακατεμένη, σέ ἀθλία κατάστασι, βαδίζοντας μὲ τὰ τέσσερα, πήγαινε κάθε Σάββατο στὴ συναγωγή. Ἐμεῖς οἱ χριστιανοί δὲν ἔχουμε τὸ Σάββατο·  ἔχουμε τὴν Κυριακή. Ἡ Κυριακὴ ἀντικατέστησε τὸ Σάββατο. 

Ἡ Κυριακὴ εἶνε ἡ μέρα ἡ μεγάλη καὶ ἡ ἔνδοξη. Ἡ Κυριακὴ εἶνε ἡ μέρα ποὺ ὁ Χριστὸς νίκησε τὸ θάνατο, ἔφερε νέα ζωὴ καὶ δημιούργησε τὸ νέο κόσμο, τὸν κόσμο τῆς χάριτος. Καὶ θὰ ἔπρεπε τὴν Κυριακὴ νὰ τὴν τιμοῦμε οἱ χριστιανοὶ μὲ ἐξαιρετικὴ εὐλάβεια.

Θὰ ἔπρεπε τὴν ἅγια αὐτὴ μέρα νὰ σταματοῦν ὅλες οἱ ἐργασίες ἐκτὸς ἀπὸ τὶς ἀπόλυτα ἀπαραίτητες καὶ ἀναγκαίες. Θὰ ἔπρεπε τὴ μέρα αὐτὴ οὔτε ποδόσφαιρο οὔτε θέατρα οὔτε κινηματογράφοι οὔτε ἐκδρομὲς νὰ γίνωνται.  Ἀλλ' ὅλοι καὶ ὅλες νὰ τρέχουν στὴν ἐκκλησία γιὰ νὰ λατρεύσουν τὸν Θεό, τὴν Ἁγία Τριάδα, τὸν Πατέρα, τὸν Υἱό καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Γιατὶ αὐτὰ τὰ τρία πρόσωπα τῆς ὁμοουσίου καὶ ἀδιαιρέτου Τριάδος ἐργάστηκαν γιὰ τὴ σωτηρία τῶν ἀνθρώπων. 

Ὁ Πατέρας θέλησε, ὁ Υἱὸς ἦρθε στὴ γῆ, τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο φώτισε τὸν κόσμο. Γι' αὐτὸ καὶ στὸ τέλος τῆς θείας λειτουργίας λέμε· «Εἴδομεν τὸ φῶς τὸ ἀληθινόν, ἐλάβομεν Πνεῦμα ἐπουράνιον. Εὔρομεν πίστιν ἀληθῆ, ἀδιαίρετον Τριάδα προσκυνοῦντες. Αὕτη γὰρ ἡμᾶς ἔσωσεν»...

    ... Κι ὅπως ἡ γυναίκα τοῦ σημερινοῦ Eὐαγγελίου μπῆκε στὴ συναγωγὴ μὲ σκυμμένο τὸ κεφάλι καὶ βγῆκε μὲ τὸ κεφάλι ὄρθιο βλέποντας τὸν οὐρανό, ἔτσι καὶ κάθε ψυχή, ποὺ τὴ λύγισε ὁ σατανᾶς καὶ τὴν ἔκανε νὰ βλέπῃ μόνο τὰ χαμηλά, μόνο τά γήινα καὶ τὰ ἐγκόσμια, μόνο τὰ ἁμαρτωλά, ὕστερα ἀπὸ ἕναν ἐκκλησιασμό βγαίνει διαφορετική. Αὐτὸ ποὺ λέει ἡ Ἐκκλησία μας, «Ἄνω σχῶμεν τὰς καρδίας», γίνεται μιὰ πραγματικότητα. Ἡ ψυχὴ αὐτὴ συνεχῶς ὑψώνεται, φτάνει μέχρι τὰ ἄστρα, περνᾷ τὰ ἄστρα, ἀγγίζει τὸν Θεό, ἑνώνεται μὲ τὸν Θεό...  

Ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος Καντιώτης

Πηγή: Κυριακή, Ἐπισκόπου Αὐγουστίνου Καντιώτου, σελ. 259-261 (2 ἀποσπάσματα).

Κυριακή τῆς θεραπείας τοῦ τυφλοῦ τῆς Ἱεριχοῦς - Περνᾷ ὁ Χριστός!

Εὐαγγέλιον κατὰ Λουκᾶν ιη' 35-43.

35 Ἐγένετο δὲ ἐν τῷ ἐγγίζειν αὐτὸν εἰς ῾Ιεριχὼ τυφλός τις ἐκάθητο παρὰ τὴν ὁδὸν προσαιτῶν· 

36 ἀκούσας δὲ ὄχλου διαπορευομένου ἐπυνθάνετο τί εἴη ταῦτα.  

37 ἀπήγγειλαν δὲ αὐτῷ ὅτι ᾿Ιησοῦς ὁ Ναζωραῖος παρέρχεται.  

38 καὶ ἐβόησε λέγων· ᾿Ιησοῦ υἱὲ Δαυΐδ, ἐλέησόν με· 

39 καὶ οἱ προάγοντες ἐπετίμων αὐτῷ ἵνα σιωπήσῃ· αὐτὸς δὲ πολλῷ μᾶλλον ἔκραζεν· υἱὲ Δαυΐδ, ἐλέησόν με.  

40 σταθεὶς δὲ ὁ ᾿Ιησοῦς ἐκέλευσεν αὐτὸν ἀχθῆναι πρὸς αὐτόν. ἐγγίσαντος δὲ αὐτοῦ ἐπηρώτησεν αὐτὸν  

41 λέγων· τί σοι θέλεις ποιήσω; ὁ δὲ εἶπε· Κύριε, ἵνα ἀναβλέψω. 

42 καὶ ὁ ᾿Ιησοῦς εἶπεν αὐτῷ· ἀνάβλεψον· ἡ πίστις σου σέσωκέ σε. 

43 καὶ παραχρῆμα ἀνέβλεψε, καὶ ἠκολούθει αὐτῷ δοξάζων τὸν Θεόν· καὶ πᾶς ὁ λαὸς ἰδὼν ἔδωκεν αἶνον τῷ Θεῷ. 

Καινή Διαθήκη, σελ. 328

Περνᾷ ὁ Χριστός!

           ...Τὸ πέρασμα τοῦ Χριστοῦ σήμερα δὲν εἶναι βεβαίως αἰσθητὸ σὲ ὅλους, ὅπως ἦταν τότε, κατὰ τὴν ἐπὶ γῆς παρουσία του καὶ ἰδίως κατὰ τὸ τριετὲς διάστημα τῆς δημόσιας δράσεως του. Εἶνε ὅμως πραγματικό. Τότε τόν ἔβλεπαν ἀκόμη καὶ οἱ ἐχθροί του, ὁ Ἄννας καὶ ὁ Καϊάφας. 

Ἀπὸ τὴν ἀνάστασί του ὅμως καὶ ἑξῆς ὁ Χριστὸς εἶνε μὲν παρών, ἀλλὰ τὸν βλέπουν μόνο οἱ πιστοὶ μαθηταί του. Ὁ ἴδιος ὑποσχέθηκε σ' αὐτούς· «Καὶ ἱδοὺ ἐγὼ μεθ' ἡμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος» (Ματθ. 28, 20). Παρών λοιπόν πραγματικά ὁ Χριστός, ἀλλά ἡ παρουσία του γίνεται αἰσθητὴ κατ' ἄλλο τρόπο. Τώρα ἡ παρουσία του εἶνε ἀληθινὴ ἀλλὰ μυστική, δηλαδὴ ἐν μυστηρίῳ, καὶ γίνεται αἰσθητὴ διὰ τῆς πίστεως.  

       Κάθε φορά, ποὺ γίνεται θεία λειτουργία καὶ πηγαίνουμε μὲ πίστι στὸ ναό, βλέπουμε νὰ περνᾷ ὁ Χριστὸς μπροστά μας. Ἡ μικρὰ εἴσοδος, ὅταν περνᾷ τὸ Εὐαγγέλιο, δείχνει τὴν εἴσοδο τοῦ Χριστοῦ στὸν κόσμο καὶ τὴν ἔναρξι τοῦ κηρύγματός του. Ἡ μεγάλη εἴσοδος, ὅταν περνοῦν τὰ ἅγια, δείχνει τὴν εἴσοδό του στὰ Ἱεροσόλυμα γιὰ νὰ θυσιασθῇ. 

Κι ὅταν πλέον βγαίνει τὸ ἅγιο ποτήριο γιὰ νὰ κοινωνήσουν οἱ πιστοί, σᾶς ἐρωτῶ, δὲν πιστεύουμε ὅτι ἐκείνη τὴ στιγμὴ ὁ Χριστὸς βρίσκεται ζωντανός μπροστά μας καὶ κοινωνοῦμε τὸ σῶμα καὶ τὸ αἷμα του; 

Κάθε φορὰ ποὺ ὁ πιστὸς χριστιανὸς ἔρχεται στὴ θεία λειτουργία, βρίσκεται στὴ Βηθλεέμ, στὴ Γαλιλαία, στὴν Ἱερουσαλήμ, στὸ ὑπερῷο τοῦ μυστικοῦ δείπνου, στὸ Γολγοθᾶ, στοὺς Ἐμμαούς, στὴ Βηθανία·  ἀκούει καὶ βλέπει τὸν Χριστό, τὸν ἀγγίζει καὶ τὸν παίρνει πραγματικὰ μέσα του μὲ τὴ θεία κοινωνία, ὅπως οἱ ποιμένες καὶ οἱ μάγοι τὸν προσκύνησαν στὸ σπήλαιο καὶ ὅπως οἱ μαθηταὶ τότε ποὺ τὸν εἶχαν ἀνάμεσά τους στὸ ὑπερῷο τὴ νύκτα τῆς Μεγάλης Πέμπτης... 
 

Ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος Καντιώτης

Πηγή: Κυριακή, Ἐπισκόπου Αὐγουστίνου Καντιώτου, σελ. 310-311 (ἀπόσπασμα).

Κυριακὴ τοῦ πλουσίου ἄρχοντος - Πῶς θὰ νικήσει ἡ Ὲλλᾶς;

Eὐαγγέλιον κατὰ Λουκᾶν ιη' 18-27

18 Καὶ ἐπηρώτησέ τις αὐτὸν ἄρχων λέγων· διδάσκαλε ἀγαθέ, τί ποιήσας ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσω; 

19 εἶπε δὲ αὐτῷ ὁ ᾿Ιησοῦς· τί με λέγεις ἀγαθόν; οὐδεὶς ἀγαθὸς εἰ μὴ εἷς ὁ Θεός.  

20 τὰς ἐντολὰς οἶδας· μὴ μοιχεύσῃς, μὴ φονεύσῃς, μὴ κλέψῃς, μὴ ψευδομαρτυρήσῃς, τίμα τὸν πατέρα σου καὶ τὴν μητέρα σου.  

21 ὁ δὲ εἶπε· ταῦτα πάντα ἐφυλαξάμην ἐκ νεότητός μου.  

22 ἀκούσας δὲ ταῦτα ὁ ᾿Ιησοῦς εἶπεν αὐτῷ· ἔτι ἕν σοι λείπει· πάντα ὅσα ἔχεις πώλησον καὶ διάδος πτωχοῖς, καὶ ἕξεις θησαυρὸν ἐν οὐρανῷ, καὶ δεῦρο ἀκολούθει μοι.  

23 ὁ δὲ ἀκούσας ταῦτα περίλυπος ἐγένετο· ἦν γὰρ πλούσιος σφόδρα.  

24 ἰδὼν δὲ αὐτὸν ὁ ᾿Ιησοῦς περίλυπον γενόμενον εἶπε· πῶς δυσκόλως οἱ τὰ χρήματα ἔχοντες εἰσελεύσονται εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ!  

25 εὐκοπώτερον γάρ ἐστι κάμηλον διὰ τρυμαλιᾶς ραφίδος εἰσελθεῖν ἢ πλούσιον εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ εἰσελθεῖν.  

26 εἶπον δὲ οἱ ἀκούσαντες· καὶ τίς δύναται σωθῆναι;  

27 ὁ δὲ εἶπε· τὰ ἀδύνατα παρὰ ἀνθρώποις δυνατὰ παρὰ τῷ Θεῷ ἐστιν. 

Καινὴ Διαθήκη σελ. 326-327.

   
    ... Τὴ νεότητα, ἀγαπητοί μου, πρέπει νὰ τὴν κερδίσῃ ὁ Χριστός, ὄχι ὁ διάβολος. Καὶ γιὰ νὰ κερδηθῇ ἡ νεότητα, πρέπει ὅλοι ὅσοι πιστεύουμε στὸ Χριστὸ νὰ κοπιάσουμε. 

Καὶ γιὰ ν' ἀναφέρουμε ἕνα παράδειγμα, πρέπει νά κοπιάσουμε ὅπως ὁ Ἅγιος Δημήτριος, ποὺ μὲ τὰ λόγια καὶ τὸ παράδειγμά του μάζεψε ἀπὸ τὰ σοκάκια τοῦ διαβόλου τὰ παιδιὰ καὶ τοὺς νέους τῆς Θεσσαλονίκης, καὶ τοὺς ἀνέδειξε ἀληθινοὺς στρατιῶτες τοῦ Χριστοῦ. 

Ἕνας ἀπὸ τοὺς μαθητάς του αὐτοὺς ἦταν καὶ ὁ Νέστωρ. Ὁ νέος αὐτὸς μὲ τὴν πίστι στὸν Χριστὸ νίκησε τὸν εἰδωλολάτρη ἀθλητὴ Λυαῖο. Τὸν νίκησε μὲ τὴ φωνὴ «Θεὲ τοῦ Δημητρίου, βοήθει μοι». 

Τέτοιοι νέοι πρέπει νὰ γίνουν ὅλοι οἱ νέοι τῆς Ἑλλάδος, ἂν θέλουμε ἡ Ἑλλὰς νὰ νικᾷ πάντοτε τοὺς Λυαίους, τοὺς ἐσωτερικοὺς καὶ ἐξωτερικοὺς ἐχθρούς.

Ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος Καντιώτης

Πηγή: Κυριακή, Ἐπισκόπου Αὐγουστίνου Καντιώτου, σελ. 304-305 (ἀπόσπασμα).

Κυριακὴ τῆς παραβολῆς τοῦ ἄφρονος πλουσίου - Πότε ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἀσφαλής;

Εὐαγγέλιον κατὰ Λουκᾶν ιβ' 16-21.

 

16 Εἶπε δὲ παραβολὴν πρὸς αὐτοὺς λέγων· ἀνθρώπου τινὸς πλουσίου εὐφόρησεν ἡ χώρα· 

17 καὶ διελογίζετο ἐν ἑαυτῷ λέγων· τί ποιήσω, ὅτι οὐκ ἔχω ποῦ συνάξω τοὺς καρπούς μου;  

18 καὶ εἶπε· τοῦτο ποιήσω· καθελῶ μου τὰς ἀποθήκας καὶ μείζονας οἰκοδομήσω, καὶ συνάξω ἐκεῖ πάντα τὰ γενήματά μου καὶ τὰ ἀγαθά μου,  

19 καὶ ἐρῶ τῇ ψυχῇ μου· ψυχή, ἔχεις πολλὰ ἀγαθὰ κείμενα εἰς ἔτη πολλά· ἀναπαύου, φάγε, πίε, εὐφραίνου.  

20 εἶπε δὲ αὐτῷ ὁ Θεός· ἄφρον, ταύτῃ τῇ νυκτὶ τὴν ψυχήν σου ἀπαιτοῦσιν ἀπὸ σοῦ· ἃ δὲ ἡτοίμασας τίνι ἔσται;  

21 οὕτως ὁ θησαυρίζων ἑαυτῷ, καὶ μὴ εἰς Θεὸν πλουτῶν.  

 Καινὴ Διαθήκη σελ. 294-295.

Πότε ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἀσφαλής;

     ... Ἄγνωστο λοιπὸν τὸ πότε θὰ κοπῇ τὸ νῆμα τῆς ζωῆς. Αὐτὸ εἶνε γνωστὸ μόνο στὸ Θεό...

    ... Λένε γιὰ τὸ Φίλιππο, τὸν πατέρα τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου, ὅτι εἴχε διατάξει ἕνα στρατιώτη νὰ παρουσιάζεται κάθε πρωΐ ἐμπρός του, μόλις ξυπνοῦσε ὁ βασιλιᾶς, καὶ νὰ τοῦ λέῃ· «Φίλιππε, θυμήσου πὼς εἶσαι θνητός»...

   

   ... Καὶ πῶς μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νὰ προετοιμαστῇ γιὰ τὸ μεγάλο ταξίδι τοῦ θανάτου; Ἡ προετοιμασία εἶνε, νὰ ἔχῃ μετανοήσει καὶ νὰ ἔχῃ ἐξομολογηθῆ γιὰ ὅσα ἁμαρτήματα ἔκανε καὶ νὰ ἔχῃ κοινωνήσει τὰ ἄχραντα μυστήρια. Τότε, σὲ ὁποιαδήποτε στιγμὴ καὶ νὰ ἔρθῃ ὁ θάνατος, (εἴτε σὲ μικροὺς εἴτε σὲ μεγάλους), ὁ ἄνθρωπος εἶνε ἀσφαλής...

   

       ... Στὰ πατερικὰ βιβλία διαβάζουμε· «Ὅρος φιλοσοφίας μνήμη θανάτου», δηλαδὴ· Προϋπόθεσις γιὰ νὰ προοδεύσῃς στὴν ἐν Χριστῷ ζωὴ εἶνε τὸ νὰ θυμᾶσαι τὸ θάνατο... 

  

Ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος Καντιώτης

Πηγή: Κυριακή, Ἐπισκόπου Αὐγουστίνου Καντιώτου, σελ. 249,252 & 253 (4 ἀποσπάσματα).

_________________________________________________________________________________________________________________________________
Μᾶς ἐντυπωσιάζουν οἱ Ἅγιοι Πατέρες ποὺ εἶναι γνώστες, στὴν ἀντιμετώπιση τῶν παγίδων τοῦ ἐχθροῦ, μὲ τὴ θεοπνευστία τῶν συγγραμμάτων τους.

Κυριακὴ τοῦ καλοῦ Σαμαρείτη - Τό «πανδοχεῖον»

Εὐαγγέλιον κατὰ Λουκᾶν ι' 25-37

25 Καὶ ἰδοὺ νομικός τις ἀνέστη ἐκπειράζων αὐτὸν καὶ λέγων· διδάσκαλε, τί ποιήσας ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσω;  

26 ὁ δὲ εἶπε πρὸς αὐτόν· ἐν τῷ νόμῳ τί γέγραπται; πῶς ἀναγινώσκεις;  

27 ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν· ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς διανοίας σου, καὶ τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν·  

28 εἶπε δὲ αὐτῷ· ὀρθῶς ἀπεκρίθης· τοῦτο ποίει καὶ ζήσῃ. 

29 ὁ δὲ θέλων δικαιοῦν ἑαυτὸν εἶπε πρὸς τὸν ᾿Ιησοῦν· καὶ τίς ἐστί μου πλησίον;  

30 ὑπολαβὼν δὲ ὁ ᾿Ιησοῦς εἶπεν· ἄνθρωπός τις κατέβαινεν ἀπὸ ῾Ιερουσαλὴμ εἰς ῾Ιεριχώ, καὶ λῃσταῖς περιέπεσεν· οἳ καὶ ἐκδύσαντες αὐτὸν καὶ πληγὰς ἐπιθέντες ἀπῆλθον ἀφέντες ἡμιθανῆ τυγχάνοντα.  

31 κατὰ συγκυρίαν δὲ ἱερεύς τις κατέβαινεν ἐν τῇ ὁδῷ ἐκείνῃ, καὶ ἰδὼν αὐτὸν ἀντιπαρῆλθεν.  

32 ὁμοίως δὲ καὶ Λευΐτης γενόμενος κατὰ τὸν τόπον, ἐλθὼν καὶ ἰδὼν ἀντιπαρῆλθε.  

33 Σαμαρείτης δέ τις ὁδεύων ἦλθε κατ᾿ αὐτόν, καὶ ἰδὼν αὐτὸν ἐσπλαγχνίσθη,  

34 καὶ προσελθὼν κατέδησε τὰ τραύματα αὐτοῦ ἐπιχέων ἔλαιον καὶ οἶνον, ἐπιβιβάσας δὲ αὐτὸν ἐπὶ τὸ ἴδιον κτῆνος ἤγαγεν αὐτὸν εἰς πανδοχεῖον καὶ ἐπεμελήθη αὐτοῦ·  

35 καὶ ἐπὶ τὴν αὔριον ἐξελθών, ἐκβαλὼν δύο δηνάρια ἔδωκε τῷ πανδοχεῖ καὶ εἶπεν αὐτῷ· ἐπιμελήθητι αὐτοῦ, καὶ ὅτι ἂν προσδαπανήσῃς, ἐγὼ ἐν τῷ ἐπανέρχεσθαί με ἀποδώσω σοι.  

36 τίς οὖν τούτων τῶν τριῶν πλησίον δοκεῖ σοι γεγονέναι τοῦ ἐμπεσόντος εἰς τοὺς λῃστάς;  

37 ὁ δὲ εἶπεν· ὁ ποιήσας τὸ ἔλεος μετ᾿ αὐτοῦ. εἶπεν οὖν αὐτῷ ὁ ᾿Ιησοῦς· πορεύου καὶ σὺ ποίει ὁμοίως.  

Καινὴ Διαθήκη σελ. 281-283.

Τὸ «πανδοχεῖον» 

 

         ...Ἡ παραβολή, ἀγαπητοί μου, εἶνε μιὰ διήγησι, μὲ τὴν ὁποία ὸ Κύριος ἄλλα λέει καὶ ἄλλα ἐννοεῖ. Δὲν θὰ ἐξηγήσουμε ἐδῶ ὅλα τὰ σημεῖα καὶ τὶς λεπτομέρειες τῆς παραβολῆς. Λέμε μόνο γενικά, ὅτι ὁ ἄνθρωπος, ποὺ ἔπεσε στοὺς λῃστάς, εἶνε κάθε ἄνθρωπος, εἶνε ὅλη ἡ ἀνθρωπότητα. Λῃστὲς εἶνε οὶ δαίμονες. Οἱ φοβερὲς πληγὲς εἶνε οἱ ἁμαρτίες. Αὐτὲς πληγώνουν καὶ θανατώνουν τὸν ἄνθρωπο σωματικὰ καὶ πνευματικά. 

Ὁ ἄνθρωπος, χτυπημένος ἀπὸ τοὺς δαίμονες καὶ τὴν ἁμαρτία, περιέρχεται σὲ μιὰ τέτοια κατάστασι ἀδυναμίας, ποὺ μόνος του δὲν μπορεῖ νὰ σωθῇ. Καὶ οἱ δυὸ πρῶτοι διαβάτες, ποὺ πέρασαν καὶ εἶδαν ἀπλῶς καὶ τίποτε δὲν πρόσφεραν στὸν τραυματισμένο, εἶνε οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι, ποὺ - ὁσοδήποτε μεγάλοι καὶ ἂν φαίνονται- δὲν ἔχουν τὴ δύναμι νὰ σώσουν τὸ δυστυχισμένο ἄνθρωπο ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες του.

           Ὁ δὲ καλὸς Σαμαρείτης ποιός εἶνε;  Εἶνε ὁ ἴδιος ὁ Χριστός... Ἔ λοιπόν, αὐτὸς ποὺ τὸν περιφρονοῦσαν σὰν Σαμαρείτη καὶ τὸν ἔβριζαν καὶ τὸν χλεύαζαν, αὐτὸς ἔγινε ὁ πλησίον τοῦ ἀνθρώπου. Αὐτὸς ἔσκυψε πάνω ἀπὸ τὸν πονεμένο ἄνθρωπο, αὐτὸς ἄκουσε τοὺς χτύπους τῆς καρδιᾶς του, αὐτὸς τὸν πόνεσε καὶ τὸν σπλαχνίστηκε, αὐτὸς σταυρώθηκε καὶ ἔχυσε τὸ αἷμα του γι' αὐτόν. 

         Τρία χρόνια ὑπηρετοῦσε καὶ εὐεργετοῦσε ὁ Χριστὸς τὸν ἄνθρωπον ἐδῶ πάνω στὴ γῆ μὲ μιὰ ἀγάπη ἀπέραντη. Καὶ ὅταν ὁ Χριστὸς ἀναστήθηκε καὶ ἀναλήφθηκε στοὺς οὐρανούς, δὲν ἐγκατέλειψε τὴν ἀνθρωπότητα. Προνόησε γι' αὐτήν. Προνόησε γιά ὅλους τοὺς ἁμαρτωλοὺς ὅλων τῶν αἰώνων. Προνόησε, νά ἔχουν ὅλα τὰ πνευματικὰ μέσα γιὰ τὴ σωτηρία τους, νὰ μὴ τοὺς λείψῃ τίποτε. 

Καὶ γιὰ τὸ σκοπὸ αὐτὸ ἵδρυσε τὴν Ἐκκλησία. Αὐτὴ εἶνε τὸ πανδοχεῖο πού, ὅπως καὶ ἡ λέξις δείχνει, δέχεται ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, ἀρκεῖ νὰ θέλουν νὰ σωθοῦν καὶ νὰ συμμορφωθοῦν μὲ τὶς ὁδηγίες τοῦ Χριστοῦ. Στὸ πνευματικὸ αὐτὸ πανδοχεῖο, στὴν Ἐκκλησία, ὑπηρετοῦν οἱ κληρικοί, ποὺ ἔχουν ἐντολὴ ἀπ' τὸν Χριστὸ νὰ προσφέρουν στοὺς ἀνθρώπους κάθε βοήθεια ποὺ συντελεῖ στὴ σωτηρία τους. Ὑπάρχουν στὴν Ἐκκλησία ὅλα τὰ μέσα γιὰ νὰ σωθῇ ὸ ἄνθρωπος.

         Ἡ Ἐκκλησία εἶνε τὸ πανδοχεῖο. Ἡ ἐκκλησία εἶνε τὸ ἰατρεῖο. Καὶ ποιός, Χριστέ μου, ποὺ καταφεύγει στὸ ἰατρεῖο σου, δὲν θεραπεύεται; 

         Ὅλοι, ἀδέλφια μου, στὸ πανδοχεῖο, ὅλοι στὸ ἰατρεῖο τοῦ Χριστοῦ!  
 

Ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος Καντιώτης

Πηγή: Κυριακή, Ἐπισκόπου Αὐγουστίνου Καντιώτου, σελ. 245-246 (ἀπόσπασμα). 

Κυριακὴ τοῦ πλουσίου καὶ τοῦ Λαζάρου - Συμπέρασμα

19 ῎Ανθρωπος δέ τις ἦν πλούσιος, καὶ ἐνεδιδύσκετο πορφύραν καὶ βύσσον εὐφραινόμενος καθ᾿ ἡμέραν λαμπρῶς.  

20 πτωχὸς δέ τις ἦν ὀνόματι Λάζαρος, ὃς ἐβέβλητο πρὸς τὸν πυλῶνα αὐτοῦ ἡλκωμένος  

21 καὶ ἐπιθυμῶν χορτασθῆναι ἀπὸ τῶν ψιχίων τῶν πιπτόντων ἀπὸ τῆς τραπέζης τοῦ πλουσίου· ἀλλὰ καὶ οἱ κύνες ἐρχόμενοι ἀπέλειχον τὰ ἕλκη αὐτοῦ. 

22 ἐγένετο δὲ ἀποθανεῖν τὸν πτωχὸν καὶ ἀπενεχθῆναι αὐτὸν ὑπὸ τῶν ἀγγέλων εἰς τὸν κόλπον ᾿Αβραάμ· ἀπέθανε δὲ καὶ ὁ πλούσιος καὶ ἐτάφη.  

23 καὶ ἐν τῷ ᾅδῃ ἐπάρας τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ, ὑπάρχων ἐν βασάνοις, ὁρᾷ τὸν ᾿Αβραὰμ ἀπὸ μακρόθεν καὶ Λάζαρον ἐν τοῖς κόλποις αὐτοῦ. 

24 καὶ αὐτὸς φωνήσας εἶπε· πάτερ ᾿Αβραάμ, ἐλέησόν με καὶ πέμψον Λάζαρον ἵνα βάψῃ τὸ ἄκρον τοῦ δακτύλου αὐτοῦ ὕδατος καὶ καταψύξῃ τὴν γλῶσσάν μου, ὅτι ὀδυνῶμαι ἐν τῇ φλογὶ ταύτῃ. 

25 εἶπε δὲ ᾿Αβραάμ· τέκνον, μνήσθητι ὅτι ἀπέλαβες σὺ τὰ ἀγαθά σου ἐν τῇ ζωῇ σου, καὶ Λάζαρος ὁμοίως τὰ κακά· νῦν δὲ ὧδε παρακαλεῖται, σὺ δὲ ὀδυνᾶσαι·  

26 καὶ ἐπὶ πᾶσι τούτοις μεταξὺ ἡμῶν καὶ ὑμῶν χάσμα μέγα ἐστήρικται, ὅπως οἱ θέλοντες διαβῆναι ἔνθεν πρὸς ὑμᾶς μὴ δύνωνται, μηδὲ οἱ ἐκεῖθεν πρὸς ἡμᾶς διαπερῶσιν.  

27 εἶπε δέ· ἐρωτῶ οὖν σε, πάτερ, ἵνα πέμψῃς αὐτὸν εἰς τὸν οἶκον τοῦ πατρός μου·  

28 ἔχω γὰρ πέντε ἀδελφούς· ὅπως διαμαρτύρηται αὐτοῖς, ἵνα μὴ καὶ αὐτοὶ ἔλθωσιν εἰς τὸν τόπον τοῦτον τῆς βασάνου.  

29 λέγει αὐτῷ ᾿Αβραάμ· ἔχουσι Μωϋσέα καὶ τοὺς προφήτας· ἀκουσάτωσαν αὐτῶν.  

30 ὁ δὲ εἶπεν· οὐχί, πάτερ ᾿Αβραάμ, ἀλλ᾿ ἐάν τις ἀπὸ νεκρῶν πορευθῇ πρὸς αὐτούς, μετανοήσουσιν.  

31 εἶπε δὲ αὐτῷ· εἰ Μωϋσέως καὶ τῶν προφητῶν οὐκ ἀκούουσιν, οὐδὲ ἐάν τις ἐκ νεκρῶν ἀναστῇ πεισθήσονται.

Καινή Διαθήκη σελ. 318-319 .

Συμπέρασμα

  ... Ὅλα ὅσα λέει ἡ παραβολὴ εἶνε πολὺ διδακτικά. 

Καὶ τὸ συμπέρασμα εἶνε τοῦτο·

 Ἄνθρωποι, προσέχετε πῶς ζῆτε σ'αὐτὸν ἐδῶ τὸν κόσμο!
.

Ὅ,τι κάνετε, στὸν ἄλλο κόσμο θὰ ἔχῃ πληρωμὴ ἢ τιμωρία. 

Ποτὲ μὴ λησμονεῖτε τὸν ἄλλον ἐκεῖνον κόσμο. 

Ἐκεῖ ὁπωσδήποτε θὰ πᾶτε. Καμμιά ἀμφιβολία μὴν ἔχετε. 

Ὑπάρχει ἡ ἄλλη ζωή.

Ὑπάρχει ἡ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ.

Ὑπάρχει παράδεισος καὶ κόλασις.

Αὐτὰ διδάσκει τὸ Εὐαγγέλιο.

Αὐτὰ βεβαιώνει ὁ Χριστός.

Καὶ ἂν στὸν Χριστὸ δὲν πιστέψουμε, σὲ ποιὸν θὰ πιστέψουμε; 

Ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος Καντιώτης

Πηγή: Κυριακή, Ἐπισκόπου Αὐγουστίνου Καντιώτου, σελ. 223-224 (ἀπόσπασμα)

 

Κυριακή τῆς θεραπείας τῆς αἱμορροούσης καὶ τῆς ἀναστάσεως τῆς θυγατρὸς τοῦ Ἰαείρου.

Εὐαγγέλιον κατὰ Λουκᾶν η' 41-56

41 καὶ ἰδοὺ ἦλθεν ἀνὴρ ᾧ ὄνομα ᾿Ιάειρος, καὶ αὐτὸς ἄρχων τῆς συναγωγῆς ὑπῆρχε· καὶ πεσὼν παρὰ τοὺς πόδας τοῦ ᾿Ιησοῦ παρεκάλει αὐτὸν εἰσελθεῖν εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ,  

42 ὅτι θυγάτηρ μονογενὴς ἦν αὐτῷ ὡς ἐτῶν δώδεκα, καὶ αὕτη ἀπέθνησκεν. ᾿Εν δὲ τῷ ὑπάγειν αὐτὸν οἱ ὄχλοι συνέπνιγον αὐτόν. 

43 καὶ γυνὴ οὖσα ἐν ῥύσει αἵματος ἀπὸ ἐτῶν δώδεκα, ἥτις ἰατροῖς προσαναλώσασα ὅλον τὸν βίον οὐκ ἴσχυσεν ὑπ᾿ οὐδενὸς θεραπευθῆναι,  

44 προσελθοῦσα ὄπισθεν ἥψατο τοῦ κρασπέδου τοῦ ἱματίου αὐτοῦ, καὶ παραχρῆμα ἔστη ἡ ῥύσις τοῦ αἵματος αὐτῆς.  

45 καὶ εἶπεν ὁ ᾿Ιησοῦς· τίς ὁ ἁψάμενός μου; ἀρνουμένων δὲ πάντων εἶπεν ὁ Πέτρος καὶ οἱ σὺν αὐτῷ· ἐπιστάτα, οἱ ὄχλοι συνέχουσί σε καὶ ἀποθλίβουσι, καὶ λέγεις τίς ὁ ἁψάμενός μου;  

46 ὁ δὲ ᾿Ιησοῦς εἶπεν· ἥψατό μού τις· ἐγὼ γὰρ ἔγνων δύναμιν ἐξελθοῦσαν ἀπ᾿ ἐμοῦ. 

47 ἰδοῦσα δὲ ἡ γυνὴ ὅτι οὐκ ἔλαθε, τρέμουσα ἦλθε καὶ προσπεσοῦσα αὐτῷ δι᾿ ἣν αἰτίαν ἥψατο αὐτοῦ ἀπήγγειλεν αὐτῷ ἐνώπιον παντὸς τοῦ λαοῦ, καὶ ὡς ἰάθη παραχρῆμα.  

48 ὁ δὲ εἶπεν αὐτῇ· θάρσει, θύγατερ, ἡ πίστις σου σέσωκέ σε· πορεύου εἰς εἰρήνην.  

49 ῎Ετι αὐτοῦ λαλοῦντος ἔρχεταί τις παρὰ τοῦ ἀρχισυναγώγου λέγων αὐτῷ ὅτι τέθνηκεν ἡ θυγάτηρ σου· μὴ σκύλλε τὸν διδάσκαλον.  

50 ὁ δὲ ᾿Ιησοῦς ἀκούσας ἀπεκρίθη αὐτῷ λέγων· μὴ φοβοῦ· μόνον πίστευε, καὶ σωθήσεται.  

51 ἐλθὼν δὲ εἰς τὴν οἰκίαν οὐκ ἀφῆκεν εἰσελθεῖν οὐδένα εἰ μὴ Πέτρον καὶ ᾿Ιωάννην καὶ ᾿Ιάκωβον καὶ τὸν πατέρα τῆς παιδὸς καὶ τὴν μητέρα.

52 ἔκλαιον δὲ πάντες καὶ ἐκόπτοντο αὐτήν. ὁ δὲ εἶπε· μὴ κλαίετε· οὐκ ἀπέθανεν, ἀλλὰ καθεύδει. 

53 καὶ κατεγέλων αὐτοῦ, εἰδότες ὅτι ἀπέθανεν.  

54 αὐτὸς δὲ ἐκβαλὼν ἔξω πάντας καὶ κρατήσας τῆς χειρὸς αὐτῆς ἐφώνησε λέγων· ἡ παῖς, ἐγείρου.  

55 καὶ ἐπέστρεψε τὸ πνεῦμα αὐτῆς, καὶ ἀνέστη παραχρῆμα, καὶ διέταξεν αὐτῇ δοθῆναι φαγεῖν.  

56 καὶ ἐξέστησαν οἱ γονεῖς αὐτῆς. ὁ δὲ παρήγγειλεν αὐτοῖς μηδενὶ εἰπεῖν τὸ γεγονός.

Καινὴ Διαθήκη, σελ. 267.

Ἀδυναμία καὶ παντοδυναμία

        Ἡ κόρη τοῦ Ἰαείρου ψυχορραγεῖ. Καὶ ὁ πατέρας, ἀπελπισμένος ἀπὸ κάθε ἀνθρώπινη βοήθεια, βγαίνει ἀπὸ τὸ σπίτι καὶ τρέχει. Πηγαίνει στὸν Χριστό. Καί, ἄρχοντας αὐτὸς τῶν Ἰουδαίων, ταπεινώνεται, πέφτει στά πόδια τοῦ Χριστοῦ καὶ τὸν παρακαλεῖ, νὰ πάῃ στὸ σπίτι καὶ νὰ γλυτώσῃ τὴν κόρη του ἀπὸ τὸ θάνατο. Καὶ ὁ Χριστός, ἀφοῦ θεράπευσε τὴν αἱμορροοῦσα γυναῖκα, πῆγε στὸ σπίτι τοῦ Ἰαείρου.

 Ἀλλὰ ἡ κόρη εἶχε πεθάνει. Κλάματα καὶ σπαρακτικὲς φωνὲς ἀκούγονταν. Ὁ Χριστὸς τοὺς διώχνει ὅλους ἀπὸ τὸ δωμάτιο τῆς νεκρᾶς, κρατάει μόνο κοντά του τοὺς τρεῖς ἀγαπημένους μαθητάς του καὶ τοὺς γονεῖς τῆς κόρης, στέκεται μπροστὰ στὴ νεκρά, πιάνει τὸ χέρι της, διατάζει ν' ἀναστηθῇ, καὶ τὸ θαῦμα ἀμέσως ἔγινε. Ἡ κόρη ἀναστήθηκε.

     Στὴν περίπτωση τῆς αἱμορροούσης γυναικὸς ὁ Χριστὸς νίκησε τὴν ἀσθένεια. Στὴν περίπτωσι τῆς κόρης τοῦ Ἰαείρου ὁ Χριστὸς νίκησε τὸ θάνατο. Καὶ στὰ δυὸ θαύματα φαίνεται καθαρά, ἀπὸ τὸ ἕνα μέρος ἡ ἀδυναμία τῶν ἀνθρώπων, κι ἀπὸ τὸ ἄλλο μέρος ἡ παντοδυναμία τοῦ Χριστοῦ.

 Ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος Καντιώτης

Πηγή: Κυριακή, Ἐπισκόπου Αὐγουστίνου Καντιώτου, 

σελ. 239-240 (ἀπόσπασμα)

Κυριακή τῆς θεραπείας τοῦ δαιμονισμένου τῶν Γαδαρηνῶν - Τὸ ὄνομα μας

Εὐαγγέλιον κατά Λουκᾶν η' 26-39
 

26 Καὶ κατέπλευσεν εἰς τὴν χώραν τῶν Γαδαρηνῶν, ἥτις ἐστὶν ἀντίπερα τῆς Γαλιλαίας.  

27 ἐξελθόντι δὲ αὐτῷ ἐπὶ τὴν γῆν ὑπήντησεν αὐτῷ ἀνήρ τις ἐκ τῆς πόλεως, ὃς εἶχε δαιμόνια ἐκ χρόνων ἱκανῶν, καὶ ἱμάτιον οὐκ ἐνεδιδύσκετο καὶ ἐν οἰκίᾳ οὐκ ἔμενεν, ἀλλ᾿ ἐν τοῖς μνήμασιν.  

28 ἰδὼν δὲ τὸν ᾿Ιησοῦν καὶ ἀνακράξας προσέπεσεν αὐτῷ καὶ φωνῇ μεγάλῃ εἶπε· τί ἐμοὶ καὶ σοί, ᾿Ιησοῦ, υἱὲ τοῦ Θεοῦ τοῦ ὑψίστου; δέομαί σου, μή με βασανίσῃς.  

29 παρήγγειλε γὰρ τῷ πνεύματι τῷ ἀκαθάρτῳ ἐξελθεῖν ἀπὸ τοῦ ἀνθρώπου. πολλοῖς γὰρ χρόνοις συνηρπάκει αὐτόν, καὶ ἐδεσμεῖτο ἁλύσεσι καὶ πέδαις φυλασσόμενος, καὶ διαρρήσσων τὰ δεσμὰ ἠλαύνετο ὑπὸ τοῦ δαίμονος εἰς τὰς ἐρήμους. 

30 ἐπηρώτησε δὲ αὐτὸν ὁ ᾿Ιησοῦς λέγων· τί σοί ἐστιν ὄνομα; ὁ δὲ εἶπε· λεγεών· ὅτι δαιμόνια πολλὰ εἰσῆλθεν εἰς αὐτόν·  

31 καὶ παρεκάλει αὐτὸν ἵνα μὴ ἐπιτάξῃ αὐτοῖς εἰς τὴν ἄβυσσον ἀπελθεῖν.  

32 ἦν δὲ ἐκεῖ ἀγέλη χοίρων ἱκανῶν βοσκομένων ἐν τῷ ὄρει· καὶ παρεκάλουν αὐτὸν ἵνα ἐπιτρέψῃ αὐτοῖς εἰς ἐκείνους εἰσελθεῖν· καὶ ἐπέτρεψεν αὐτοῖς.  

33 ἐξελθόντα δὲ τὰ δαιμόνια ἀπὸ τοῦ ἀνθρώπου εἰσῆλθον εἰς τοὺς χοίρους, καὶ ὥρμησεν ἡ ἀγέλη κατὰ τοῦ κρημνοῦ εἰς τὴν λίμνην καὶ ἀπεπνίγη.  

34 ἰδόντες δὲ οἱ βόσκοντες τὸ γεγενημένον ἔφυγον, καὶ ἀπήγγειλαν εἰς τὴν πόλιν καὶ εἰς τοὺς ἀγρούς.  

35 ἐξῆλθον δὲ ἰδεῖν τὸ γεγονός, καὶ ἦλθον πρὸς τὸν ᾿Ιησοῦν καὶ εὗρον καθήμενον τὸν ἄνθρωπον, ἀφ᾿ οὗ τὰ δαιμόνια ἐξεληλύθει, ἱματισμένον καὶ σωφρονοῦντα παρὰ τοὺς πόδας τοῦ ᾿Ιησοῦ, καὶ ἐφοβήθησαν.  

36 ἀπήγγειλαν δὲ αὐτοῖς οἱ ἰδόντες πῶς ἐσώθη ὁ δαιμονισθείς.  

37 καὶ ἠρώτησαν αὐτὸν ἅπαν τὸ πλῆθος τῆς περιχώρου τῶν Γαδαρηνῶν ἀπελθεῖν ἀπ᾿ αὐτῶν, ὅτι φόβῳ μεγάλῳ συνείχοντο· αὐτὸς δὲ ἐμβὰς εἰς τὸ πλοῖον ὑπέστρεψεν.  

38 ἐδέετο δὲ αὐτοῦ ὁ ἀνήρ, ἀφ᾿ οὗ ἐξεληλύθει τὰ δαιμόνια, εἶναι σὺν αὐτῷ· ἀπέλυσε δὲ αὐτὸν ὁ ᾿Ιησοῦς λέγων·  

39 ὑπόστρεφε εἰς τὸν οἶκόν σου καὶ διηγοῦ ὅσα ἐποίησέ σοι ὁ Θεός. καὶ ἀπῆλθε καθ᾿ ὅλην τὴν πόλιν κηρύσσων ὅσα ἐποίησεν αὐτῷ ὁ ᾿Ιησοῦς.

 Καινὴ Διαθήκη σελ. 265.

Tό ὄνομά μας

     ... Ποιό εἶνε τὸ ὄνομά σου; Λεγεών! Αὐτὴ ἡ ἐρώτησι τοῦ Χριστοῦ κι αὐτὴ ἡ ἀπάντηση τοῦ δαιμονισμένου εἶνε διδακτικές. Διδάσκουν κ' ἐμᾶς τοὺς σημερινοὺς Χριστιανούς. Γιατὶ καὶ ὁ καθένας ἀπὸ μᾶς ἔχει κάποιο ὄνομα. Ὄνομα χριστιανικό. 

Τὸ πήραμε σὲ μιὰ ὥρα εὐλογημένη, τὴν ὥρα τῆς βαπτίσεώς μας. Τὴν ὥρα ἐκείνη διώξαμε ἀπὸ μέσα μας τὸν διάβολο μὲ ὅλη τὴν πομπή του, καὶ πήγαμε μὲ τὸ μέρος τοῦ Χριστοῦ· καὶ δώσαμε ὑπόσχεσι μὲ τὸ στόμα τοῦ ἀναδόχου, τοῦ νονοῦ μας δηλαδή, ὅτι θὰ μείνουμε γιὰ πάντα μὲ τὸ μέρος τοῦ Χριστοῦ καὶ ὅτι ποτὲ δὲν θὰ πᾶμε μὲ τὸν διάβολο. Τὸν φτύσαμε τὸ διάβολο. 

Τὸ ὄνομα ποὺ πήραμε τὴν ὥρα τῆς βαπτίσεως εἶνε ὄνομα ἑνὸς ἁγίου, ποὺ ἦταν κι αὐτὸς ἄνθρωπος σὰν κ' ἐμᾶς, μὲ κακίες καὶ ἐλαττώματα, ἀλλ' ἀγωνίστηκε καὶ μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Χριστοῦ νίκησε τὶς κακίες καὶ τὰ ἐλαττώματά του, καὶ ἔτσι ἔγινε ἅγιος. Καὶ μὲ τὸ ὄνομά του, ποὺ πήραμε, εἶνε σὰν νὰ μᾶς λέῃ· Μιμηθῆτε με.

       Ἀλλὰ πόσοι ἀπὸ τοὺς βαπτισμένους χριστιανοὺς τηροῦν τὴν ὑπόσχεσι ποὺ ἔδωσαν στὸν Χριστό; Πόσοι τιμοῦν τὸ ὄνομα τοῦ ἁγίου ποὺ φέρουν;  Πόσοι μιμοῦνται τὴ ζωὴ τῶν ἁγίων;  

Δυστυχῶς πολλοὶ ἄφησαν τὸν ἑαυτό τους, ἄνοιξαν τὶς πόρτες τῆς ψυχῆς τους, καὶ μέσα τους μπῆκε ὁ διάβολος. Καὶ ὁ διάβολος δὲν μπαίνει μόνος. Σὲ πολλὲς περιπτώσεις παίρνει κι ἄλλους δαίμονες καὶ ἔρχονται ὅλοι μαζί καὶ φωλιάζουν μέσα στὴν ἁμαρτωλὴ καὶ ἀμετανόητη ψυχή. Καὶ ἔτσι ἡ ψυχὴ αὐτὴ γίνεται κατοικία δαιμόνων. Νὰ μετρήσουμε τὰ δαιμόνια;  Ἑπτὰ ἀπ' αὐτὰ εἶνε τὰ πιὸ γνωστά. Εἶνε τὰ δαιμόνια τῆς πορνείας, τῆς ὑπερηφανείας, τῆς ἀκηδίας, τῆς λαιμαργίας, τοῦ θυμοῦ, τῆς φιλαργυρίας, καὶ τοῦ φθόνου. Καὶ κοντὰ σ' αὐτὰ πόσα ἄλλα δαιμόνια ὑπάρχουν, καὶ παρακινοῦν τοὺς ἀνθρώπους σὲ διάφορες ἁμαρτίες, μικρὲς καὶ μεγάλες! Τὰ δαιμόνια κυβερνοῦν τὸν ἀσεβῆ ἄνθρωπο.

     Τὸν κάνουν νὰ φλυαρῇ, νὰ κατακρίνῃ, νά αἰσχρολογῇ, νὰ καταρᾶται, νὰ ψευδορκῇ, νὰ βλαστημάῃ, νὰ γίνεται ξετσίπωτος, νὰ ἀδικῇ, νὰ κλέβῃ, νά πορνεύῃ, νὰ σκοτώνῃ καὶ τόσα ἄλλα κακὰ νὰ κάνῃ· μὲ λίγα λόγια, νὰ ζῇ μιὰ δαιμονισμένη ζωή, γιὰ τὴν ὁποία ταιριάζει τὸ ὄνομα λεγεών. Λεγεῶνες, ναὶ λεγεῶνες κυβερνοῦν σήμερα τὴ ζωὴ τῶν πολλῶν.

         Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, σὺ ποὺ εἶσαι ὁ τρόμος τῶν δαιμόνων, ἔλα, ὅπως πῆγες στὴ χώρα τῶν Γαδαρηνῶν, καὶ ἐλευθέρωσε τὰ πλάσματά σου ἀπὸ τὴν τυραννία τῶν δαιμόνων. Ἀμήν. 

  Ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος Καντιώτης

Πηγή: Κυριακή, Ἐπισκόπου Αὐγουστίνου Καντιώτου, 

σελ. 233-234 (ἀπόσπασμα)

Κυριακή τοῦ Σπορέως - Ἡ πνευματικὴ καλλιέργεια

Εὐαγγέλιον κατὰ Λουκᾶν η' 5-15

5 ἐξῆλθεν ὁ σπείρων τοῦ σπεῖραι τὸν σπόρον αὐτοῦ. καὶ ἐν τῷ σπείρειν αὐτὸν ὃ μὲν ἔπεσε παρὰ τὴν ὁδόν, καὶ κατεπατήθη, καὶ τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ κατέφαγεν αὐτό·  

6 καὶ ἕτερον ἔπεσεν ἐπὶ τὴν πέτραν, καὶ φυὲν ἐξηράνθη διὰ τὸ μὴ ἔχειν ἰκμάδα· 

7 καὶ ἕτερον ἔπεσεν ἐν μέσῳ τῶν ἀκανθῶν, καὶ συμφυεῖσαι αἱ ἄκανθαι ἀπέπνιξαν αὐτό.  

8 καὶ ἕτερον ἔπεσεν εἰς τὴν γῆν τὴν ἀγαθήν, καὶ φυὲν ἐποίησε καρπὸν ἑκατονταπλασίονα. ταῦτα λέγων ἐφώνει· ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω. 

9᾿Επηρώτων δὲ αὐτὸν οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ λέγοντες· τίς εἴη ἡ παραβολὴ αὕτη; 

10 ὁ δὲ εἶπεν· ὑμῖν δέδοται γνῶναι τὰ μυστήρια τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ, τοῖς δὲ λοιποῖς ἐν παραβολαῖς, ἵνα βλέποντες μὴ βλέπωσι καὶ ἀκούοντες μὴ συνιῶσιν. 

11 ἔστι δὲ αὕτη ἡ παραβολή· ὁ σπόρος ἐστὶν ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ·  

12 οἱ δὲ παρὰ τὴν ὁδόν εἰσιν οἱ ἀκούσαντες, εἶτα ἔρχεται ὁ διάβολος καὶ αἴρει τὸν λόγον ἀπὸ τῆς καρδίας αὐτῶν, ἵνα μὴ πιστεύσαντες σωθῶσιν.  

13 οἱ δὲ ἐπὶ τῆς πέτρας οἳ ὅταν ἀκούσωσι, μετὰ χαρᾶς δέχονται τὸν λόγον, καὶ οὗτοι ῥίζαν οὐκ ἔχουσιν, οἳ πρὸς καιρὸν πιστεύουσι καὶ ἐν καιρῷ πειρασμοῦ ἀφίστανται.  

14 τὸ δὲ εἰς τὰς ἀκάνθας πεσόν, οὗτοί εἰσιν οἱ ἀκούσαντες, καὶ ὑπὸ μεριμνῶν καὶ πλούτου καὶ ἡδονῶν τοῦ βίου πορευόμενοι συμπνίγονται καὶ οὐ τελεσφοροῦσι.  

15 τὸ δὲ ἐν τῇ καλῇ γῇ, οὗτοί εἰσιν οἵτινες ἐν καρδίᾳ καλῇ καὶ ἀγαθῇ ἀκούσαντες τὸν λόγον κατέχουσι καὶ καρποφοροῦσιν ἐν ὑπομονῇ.

Καινὴ Διαθήκη σελ. 262

Ἡ πνευματικὴ καλλιέργεια

     ... Τί κρῖμα! Τόσος σπόρος, τόση διδασκαλία, τόσες κατηχήσεις καὶ κηρύγματα, ὅλα πᾶνε χαμένα!

       Ἀλλὰ δόξα τῷ Θεῷ! Ὑπάρχει καὶ μιὰ μερίδα ἀκροατῶν, ποὺ οἱ καρδιὲς τους εἶνε σὰν τὴν καλὴ γῆ. Ἀκοῦνε μὲ χαρὰ τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ. Τὸν παίρνουν καὶ τὸν φυτεύουν βαθειὰ μεσ' στὴν καρδιά τους. Τὸν μελετοῦν κάθε μέρα. Πιστεύουν. Ἔχουν μεγάλη ὑπομονή. Νικοῦν ὅλα τὰ ἐμπόδια καὶ τοὺς πειρασμούς, κι ὁ Θεός, ποὺ βλέπει τὴν προθυμία, τοὺς κόπους καὶ τὸν ἀγῶνα ποὺ κάνουν γιὰ νὰ ἐφαρμόσουν τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ, τοὺς εὐλογεῖ. Οἱ ψυχὲς αὐτὲς εὐωδιάζουν, γεμίζουν ἀπὸ καρπούς, ἀπὸ ἀρετὲς καὶ καλὰ ἔργα. Οἱ ψυχὲς αὐτὲς εἶνε τὸ εὐλογημένο χωράφι τοῦ Θεοῦ, ποὺ τὸ βλέπει κανεὶς καὶ τὸ χαίρεται.

          Καὶ γεννιέται τὸ ἐρώτημα· Ἐμεῖς, ὅσοι πᾶμε στὴν ἐκκλησία κι ἀκοῦμε τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ, ἐμεῖς τί εἴμαστε; Εἴμαστε δρόμος σκληρὸς καὶ πατημένος; Εἴμαστε χωράφι γεμᾶτο πέτρες, γεμᾶτο κακίες καὶ ἐλαττώματα;  Εἴμαστε χωράφι γεμᾶτο ἀγκάθια, γεμᾶτοι φροντίδες καὶ μέριμνες καὶ ἁμαρτωλὲς ἐπιθυμίες;  Ἢ εἴμαστε καλὴ γῆ, χωράφι καλλιεργημένο, ἕτοιμο νὰ δεχθῇ τὸ σπόρο καὶ νὰ καρποφορήσῃ;  Ὁ καθένας μας ἂς ἀπαντήσῃ...

             Χωράφι, ἀγαπητοί μου, εἶνε ἡ καρδιά μας. Κι ἂν ἀκόμη εἶνε γεμᾶτο πέτρες κι ἀγκάθια, κακίες κ' ἐλαττώματα καὶ πάθη καὶ κακὲς ἐπιθυμίες, ἂς μὴν ἀπελπισθοῦμε.  Ἂς παρακαλέσουμε τὸν Θεὸ κι ἂς ἐργασθοῦμε. 

Τὸ πιὸ χέρσο χωράφι, ἂν καλλιεργηθῇ, μπορεῖ νὰ γίνῃ θαυμάσιο περιβόλι. Κ' ἡ πιὸ ἄγρια ψυχή, ἡ ψυχὴ ἑνὸς λῃστοῦ, ἂν περάσῃ ἀπὸ πάνω της τὸ ἀλέτρι τοῦ πόνου, ἂν ποτιστῇ μὲ δάκρυα τῆς μετανοίας, ἂν πέσῃ ἡ φωτιὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τότε ἡ ἄγρια ψυχὴ ἡμερεύει καὶ γίνεται ἁγία καὶ καρποφορεῖ ἑκατονταπλασίονα. Λῃστὲς καὶ πόρνες, ἄγρια χωράφια, χωράφια τοῦ διαβόλου, μετανοοῦν καὶ γίνονται χωράφια τοῦ Θεοῦ.

              Ὅλοι, λοιπόν, στὴν ἐντατικὴ καλλιέργεια τοῦ ἀνεκτιμήτου αὐτοῦ ἀγροῦ, ποὺ λέγεται ἀνθρώπινη ψυχή.

Ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος Καντιώτης

Πηγή: Κυριακή, Ἐπισκόπου Αὐγουστίνου Καντιώτου, 

σελ. 221-222 (ἀπόσπασμα)